Floor, het vervolg #11

Ik herken het schuine schoolmeestershandschrift van Berend. Ik zucht even. 'Wat is dat toch met al die mannen die mij brieven schrijven,' mompel ik en scheur de envelop open.
“Ik beloof hierbij dat ik per direct stop met de illegale handel. Ik hou teveel van je om risico's te lopen en daarnaast heb je gelijk; voor Buffel (en voor jou) moet ik ermee stoppen. Zie ik je morgen? X Berend”
Ik geef de brief zwijgend aan Lodewijk en na het lezen kijkt hij mij grijnzend aan. 'Zie je nou wel? Het komt goed, ik zei toch dat hij van je houdt?'
'Ja, ja,' snuif ik. 'Je hebt gelijk.'
'Je krijgt van mij nog een kop kamillethee en dan ga je slapen. Morgen ziet de wereld er vast een stuk zonniger uit,' zegt Theo en loopt naar de keuken. Ik rol met mijn ogen en Lodewijk lacht. 'Ook Theo heeft gelijk, geef het maar toe.'

Als ik een half uur later in bed lig kan ik de slaap niet vatten. Er is zoveel gebeurd dat ik mijn gedachten niet op orde krijg. Ook Buffel is onrustig, hij (of zij) zal ongetwijfeld last hebben van mijn stress. Na een paar uur geef ik het op en ga naar beneden. Halverwege de trap blijf ik staan, ik hoor een meer dan bekende stem. Zachtjes sluip ik verder naar beneden en leg mijn oor tegen de deur.
'Ik begrijp gewoon niet zo goed waarom je haar niet in vertrouwen hebt genomen,' hoor ik Theo vermanend zeggen. 'Ze is niet dom en ze had het echt wel begrepen, daar is ze nuchter genoeg voor.'
'Ik voel me zo stom.'
'Dat is nergens voor nodig. Ik begrijp bepaalde verslavingen meer dan ik zou willen. Ik heb ook zo mijn geheimen voor Lodewijk. Maar dat was allemaal voordat we elkaar kenden.'
Geschokt blijf ik aandachtig luisteren. Theo verslaafd? Waaraan? Plotseling slaat iemand een hand voor mijn mond en voorkomt daarmee dat ik gil. Ik draai mij om en staar in het gezicht van Lodewijk. Ik hoor Theo praten, maar ik kan het niet meer verstaan. 'Volgens mij heeft mama altijd gezegd dat voor luistervink spelen niet heel beleefd is,' fluistert hij. 'Waarom ga je niet gewoon naar binnen?'
'Berend is hier! Waarom?' vraag ik verbaast. Lodewijk haalt zijn schouders op. 'Zal ik voor je vissen? Blijf jij hier maar, net als vroeger.' Hij knipoogt en doet de deur open. Direct daarna leg ik mijn oor weer tegen de deur.
'Berend! Wat doe jij hier in het holst van de nacht?'
'Ik had Theo een appje gestuurd om te polsen hoe het met Floor gaat en hij nodigde mij uit,' verklaart Berend.
'Midden in de nacht?' Ik hoor Lodewijks wenkbrauwen richting het plafond schieten en beeld me in dat Theo hulpeloos zijn schouders ophaalt en een verontschuldigend gebaar maakt.
'Het wordt ook tijd dat ik ga,' zegt Berend en nog voordat ik kan bedenken dat ik weer naar boven moet sta ik oog in oog met Berend.
'Hai,' zeg ik met het schaamrood op de kaken. 'Ik eh...'
'Stond ons af te luisteren,' grinnikt Berend. 'Dat is een nare gewoonte van je.' Hij lacht zo lief dat ik al mijn bedenkingen opzij zet en in zijn armen vlucht, oor zover mijn dikke buik niet in de weg zit. 'Ik heb je briefje gelezen. Ik hou van je,' mompel ik en ik snuif zijn aftershave op.
'Ga je mee naar huis?' vraagt Berend. Ik knik. 'Pak even mijn spullen, kom er zo aan.'

'Zijn er nu geen geheimen meer tussen ons?' vraagt Berend de volgende ochtend.
'Jij had een behoorlijk geheim voor mij, ik niet voor jou,' snauw ik en direct heb ik spijt van de toon in mijn stem. 'Sorry, ik wilde niet...'
'Het is al goed. Het was misschien niet de manier waarop je erachter had moeten komen, maar ik ben blij dat je het nu weet.'
'Blij?'
'Dat is niet het juiste woord, maar je snapt vast hoe ik het bedoel.' Nu is Berend degene die snauwt, maar hij verontschuldigd zich niet. Er hangt een beklemmende stilte tussen ons en ik verzamel al mijn moed bij elkaar om “het gesprek” aan te gaan.
'Erik had het over de zolder. Wat had ik daar moeten vinden? Je “stash” met die rommel?'
'Kom, ik laat het je zien,' zegt Berend en steekt zijn hand uit.
'Ik wil er niets mee te maken hebben, je zorgt er maar voor dat je het weggooit,' zeg ik en neem een hap van mijn yoghurt. 'Vertel me liever hoe je er ooit in verzeild bent geraakt.'
Berend speelt met zijn beker, haalt diep adem en begint te vertellen. 'Ik weet niet wat Erik je allemaal heeft verteld, maar het begon ooit met de pillen die ik van hem kreeg voorgeschreven en doorverkocht.'
'Hoe kom je dan aan die zogenaamde klanten? Ik neem aan dat er geen advertenties in de krant staan,' grom ik.
'Die staan er inderdaad niet in,' beaamt Berend droog. 'Wel zijn er een heleboel schimmige fora waar er een enorme vraag en aanbod is. Die fora worden regelmatig opgeschoond door de politie, dus ik moest ook elke keer weer op zoek naar een ander forum. Via via kwam ik in contact met ene Johan, hij zocht een nieuw onopvallend distributiepunt in Amsterdam. Zo gezegd, zo gedaan en binnen de kortste keren lag mijn zolder vol met drugs. De loopjongens kwamen langs om voorraden op te halen en het geld kon ik witwassen via mijn bedrijf.'
'Maar als de Belastingdienst of FIOD of weet ik veel wat een inval kwam doen?' Alles wat Berend heeft verteld klinkt als een slechte grap en min of meer verwacht ik een soort “bananasplit”.
'Johan had een behoorlijk netwerk met diverse corrupte agenten en had ook een paar ambtenaren op zijn “loonlijst”. Ik heb hier een keer een inval gehad, vanwege een anonieme tip van Erik, maar die inval werd geleidt door zo'n corrupte agent.'
'Maakte je je nooit zorgen?'
'Weinig, ik wist dat er niet veel zou kunnen gebeuren. Daarnaast had ik ook geen gezin om voor te zorgen. Ik hielp mijn ouders, zij hebben het niet al te breed en voor zover zij weten loopt mijn bedrijf gewoon heel goed. Nu is het anders, Floor. Ik stop ermee, je hebt gelijk als je zegt dat ik jullie niet in gevaar mag brengen.'
'Vertel me een ding... Was je er ook mee gestopt als ik er niet achter was gekomen?' De vraag is voor Berend zo onverwacht dat er een oorverdovende stilte valt.
'Uiteindelijk wel natuurlijk,' zegt Berend voorzichtig.
'En wat moet ik mij voorstellen bij uiteindelijk?' Ik merk dat ik weer begin te snauwen, maar dat is ook omdat ik denk dat Berend dit leven eigenlijk niet wil opgeven. 'Wil je het überhaupt opgeven?'
'Dit gaat voorbij aan wat ik wil, ik moet doen wat goed is voor ons, voor jullie.'
'Dat is het enige juiste antwoord, meneer Willemsen,' glimlach ik. 'Nou, laat mij je voorraad dan maar zien. Ik neem aan dat je het niet zomaar weg kan gooien. Kan je het misschien teruggeven aan Johan?'
'Hij stuurt iemand langs om het op te halen, waarschijnlijk morgen of overmorgen,' zegt Berend en loopt op zolder naar een kast. Hij haalt de bodem eruit en daar liggen keurig verpakte pakketjes. Ik krijg er rillingen van en doe gauw de kast weer dicht. 'Ik wil er niets mee te maken hebben,' zeg ik. Berend knikt.

Zuchtend hijs ik mijzelf uit het bad en trek mijn huispak aan. Ik was vergeten dat ik het bonnetje van de stomerij erin had gedaan en stop het in het boek dat op mijn nachtkastje ligt.
'Zo, jij hebt het lang vol gehouden,' zegt Berend als ik weer beneden ben. 'Wil je wat drinken?'
Terwijl Berend in de keuken is, zie ik het scherm van zijn telefoon oplichten. Zonder te ontgrendelen zie ik dat het een berichtje van Astrid is.
'Je hebt een berichtje van Astrid,' zeg ik zodra Berend terugkomt. Op een dienblad staan allerhande hapjes en bij het zien daarvan rommelt mijn buik. 'Ik geloof dat Buffel honger heeft,' grap ik en stop 2 olijven tegelijk in mijn mond. Ik zie Berend fronsend naar zijn telefoon staren. 'Wat is er?'
'Astrid wil langskomen,' zegt hij plompverloren.
'Wanneer?'
'Nu.'
'Hoe bedoel je? Op dit tijdstip nog?' Ik heb Astrid nog nooit gezien, behalve op de foto's die overal bij Lize en Sjors in huis hangen. 'Wat wil ze?'
'Jou ontmoeten,' zegt Berend en de frons op zijn voorhoofd wordt steeds dieper.
'Dan kan ze toch beter morgen komen? Waarom zo laat nog?'
Berend geeft geen antwoord, maar belt haar direct op. 'Hey zus! Ben je weer in Nederland? Hoe lang al?' Hij loopt naar de keuken en ik hoor niet meer van het gesprek. Het is alsof ik er naartoe wordt getrokken en ik sluip zachtjes richting Berend, hij staat met zijn rug naar mij toe. 'Ik stel voor dat je morgen komt. De laatste weken waren hier nogal roerig en vanavond willen we gewoon rustig op de bank hangen. Niets ten nadele van jou, dat weet je.' Net op het moment dat ik terug wil sluipen naar de woonkamer hoor ik Berend achter mij zeggen: 'Floor! Je was toch niet weer voor luistervink aan het spelen hè?'
'Wat? Eh nee, ik wilde water pakken, maar ik zag dat het al op tafel stond,' verzin ik snel en ik voel mijn wangen rood worden. 'Maar komt ze vanavond? Is er iets aan de hand?' Ik zie Berend aarzelen en ik zucht. 'Ze komt er zeker zo aan?'

Wanneer de bel gaat schrik ik wakker, maar open mijn ogen niet. Ik heb echt geen zin in bezoek, ook al ben ik best nieuwsgierig naar Astrid. Ik neem het haar kwalijk dat ze mijn avond met Berend ruïneert. Berend schud zachtjes aan mijn arm. 'Floor, wakker worden. Astrid is er.'
Ik open mijn ogen en ga rechtop zitten. Glimlachend steek ik mijn hand uit. 'Hai, ik ben Floor en jij moet Astrid zijn.'
'Floor? Vivian bedoel je?' Astrid kijkt mij met grote ogen aan en ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik ben echt Floor. Ja, ik weet dat ik op haar lijk.'
Astrid gaat zitten, maar springt direct weer op. 'Voordat ik het vergeet, dit lag bij de voordeur.'
Mijn adem stokt in mijn keel als ze een witte envelop aan Berend geeft. 'Het is voor jou,' zegt hij toonloos.
“Allerliefste Florine. Kijk nog een keer op zolder, in diezelfde kast zal je nog een geheim van Berend aantreffen. Een geheim dat hij kostte wat het kost geheim wil houden. Als je het ziet begrijp je waarom.”