Floor, het vervolg #10

'Begin maar met praten, Berend is er toch nog niet.' Ik gebaar met het pistool, waarvan ik echt niet weet hoe ik het moet gebruiken, naar een stoel. Erik gaat zitten.
'Geloof dat dit niet de manier is om de vriendschap met Berend nieuw leven in te blazen,' zeg ik sarcastisch.
'Ik denk dat zodra je weet wat ik over je lieve Berend heb te vertellen je niet langer bij hem wil blijven.'
'Vertel,' sommeer ik en Erik schraapt zijn keel.
'Heb je je nooit afgevraagd hoe het komt dat Berend zo rijk is? Of al die mysterieuze telefoontjes op de meest rare tijdstippen? Plotselinge afspraken midden op de dag? Tripjes naar Stockholm?'
'Ik geloof niet...'
'Hou je niet van de domme. Je bent een intelligente vrouw, leg alle puzzelstukjes maar op de juiste plek,' onderbreekt Erik mij.
'Je bedoelt dat Berend een drugsdealer is?' vraag ik met enige ongeloof. Erik knikt langzaam. 'Het geld dat hij daarmee verdient wordt wit gewassen in zijn bedrijf.'
'Hoe lang doet hij dat al?' fluister ik. Ik kan het niet geloven, ik moet het van Berend zelf horen.
'Ik was al een paar jaar werkzaam als psychiater toen Berend aanklopte voor een paar gesprekken. Hij sliep slecht, zijn bedrijf kwam niet echt van de grond en had eigenlijk dringend geld nodig. Tijdens de gesprekken schreef ik hem tranquillizers voor en ik zag in eerste instantie dat het hem echt hielp. Omdat het een verslavend medicijn is was ik voorzichtig. Berend bleef echter vragen om meer terwijl ik eigenlijk niet zag dat er verbetering was. Toen Berend een zwaardere dosis kreeg, maar nog steeds stress en slapeloze nachten had begon ik te vermoeden dat hij de medicijnen doorverkocht. Ik confronteerde hem ermee en hij bekende vrijwel direct en bood ook zijn excuses aan. Daarop zag ik hem maanden niet tot hij op een dag weer op de stoep stond. Hij zag er goed uit, uitgerust en vrijwel zonder stress. Berend vertelde dat zijn bedrijf was gaan lopen en hij inmiddels een vestiging in Stockholm had geopend. Ik was oprecht blij voor hem en langzaam veranderde de relatie van dokter-patiënt in vriendschap. Ik heb hem nooit gevraagd waarom zijn bedrijf ineens goed was gaan lopen, maar hoe meer tijd ik met hem spendeerde, hoe meer het mij steeds duidelijker werd dat hij zijn drugshandel niet had stop gezet. Ik vermoedde dat hij inmiddels was overgestapt op harddrugs, maar zeker weten deed ik het niet. Totdat er een soort loopjongen onaangekondigd langskwam bij zijn huis. Berend verdween naar zolder en ik zag nog net dat hij een bruin pakje overhandigde. Ik vroeg hem op de man af wat erin zat en Berend bekend direct dat hij handelde in cocaïne en een behoorlijk netwerk had opgebouwd inmiddels. Hij zei het ook met enige trots en ik voelde mij alleen maar schuldig omdat ik hem in eerste instantie de tranquillizers voorschreef.'
Dit keer onderbreek ik Erik. 'Je hebt nooit kunnen weten dat hij die medicijnen zou doorverkopen, dat is niet jouw schuld. Vertel me liever hoe ik in het plaatje pas en waarom ik het toneel moet verlaten? Ik heb jou toch niets misdaan? Berend heeft jou ook niets misdaan. Toch?'
'Jullie hebben allebei mijn leven verwoest. Berend met de drugs en jij hebt mij mijn baan gekost,' zegt Erik fel. Ineens bekruipt mij een soort schuldgevoel...

'He says someone is blackmailing him, but he won't tell who it is,' zeg ik ongeduldig tegen Jack, directeur van de kliniek.
'What exactly did he do?' vraagt Jack neutraal en houdt zijn pen in de aanslag.
Ik vertel over alle keren dat zijn hand per ongeluk op mijn arm of been terecht kwam, op zijn bekentenissen dat hij meer voor mij is gaan voelen tot aan gisteravond, toen hij seks wilde hebben en daarbij vermeldde dat hij dat moest doen. 'I'm leaving today, but I want him fired, so other women are protected. This can't happen again!'
Het gesprek werd ongemakkelijk toen Erik erbij kwam zitten en hij vrijwel onmiddellijk schuld bekende. Ik kreeg mijn zin; Erik werd ontslagen en vertrok met het eerste vliegtuig.

'Of je nou werd gechanteerd of niet, jouw gedrag was onacceptabel!' roep ik. Ik ben al mijn schuldgevoel kwijt als ik bedenk wat hij allemaal heeft gedaan en nog wilde gaan doen. 'Daarom hoef je mij toch niet te vermoorden? Je kon hier in Nederland toch zo weer aan de slag als psychiater?'
'Dat kon dus niet. Mijn registratie werd geschrapt en ik klopte bij Berend aan. Ik dacht dat ik misschien wel bij hem kon gaan werken, als bedrijfspsycholoog. Hij lachte mij recht in mijn gezicht uit en vroeg of ik misschien was vergeten wat ik hem had geflikt.'
'Wat had je gedaan?'
'Ik bemoeide mij destijds niet met zijn business, dat was zijn eigen keus. Maar ik zag hoe hij zwom in het geld en ondanks het feit dat ik als psychiater niet slecht verdiende was ik wel jaloers. In een vlaag van verstandsverbijstering stuurde ik de politie een anonieme tip en vervolgens werd zijn huis binnenstebuiten gekeerd en werd zijn bedrijf onder de loep genomen. Ik weet niet hoe, maar Berend ging vrijuit, de politie zou niets hebben gevonden. Die avond vertelde hij het hele verhaal in geuren en kleuren. Hij had een aantal corrupte agenten in zijn klantenbestand en alles werd in de doofpot gestopt. Berend vroeg zich af wie hem dit geflikt zou kunnen hebben en blijkbaar verraadde mijn gezicht dat ik degene was. Hij gooide me letterlijk uit zijn huis en vertelde dat hij mij nooit meer wilde zien. Nog altijd gevoed door de jaloezie en de ongeloof dat hij ermee weg was gekomen wilde ik wraak. Toch liet ik het rusten totdat ik hem en Vivian zag lopen. Dat was de trigger voor mijn wraakgevoelens. Ik wilde Vivian van hem afpakken, dat was wel het minste dat ik moest doen. Ik wist waar ze werkte en begon haar 'toevallig' tegen te komen. We raakten steeds vaker aan de praat en ook al vertelde ze dat ze een relatie had merkte ik dat ze mij steeds leuker begon te vinden. Niet lang daarna begon onze affaire en ze bekende verliefd te zijn op mij. Ik had absoluut geen gevoelens voor haar, maar het feit dat ze Berend voor mij wilde verlaten gaf mij heel veel voldoening. Ze ging met me mee naar Engeland en liet Berend achter.'
'Je vertelde net dat het contact verwaterde, dat was dus gelogen. Waar heb je nog meer over gelogen? Je verteld het allemaal wel gedetailleerd, maar ik geloof er geen snars van. Dit is niet de Berend die ik ken,' zeg ik aarzelend. Erik begint te lachen. 'Berend heeft je helemaal in zijn macht, al geloof ik wel dat hij oprecht van je houdt.'
'Maar wat heeft Vivian dan verder met dit hele verhaal te maken? Ze is terug in Nederland, maar blijkbaar niet met jou. Stuurt zij mij dan die kaartjes?'
'Sorry, Floor, ik weet echt niet waar je het over hebt. Wellicht heeft Berend de antwoorden voor je.' Erik knikt naar de deuropening en daar staat Berend.

Ik draai me om en richt het pistool op hem. 'Jezus Floor! Doe dat ding weg!' roept Berend en doet een stap in mijn richting. 'Blijf staan! Erik heeft mij hele interessante dingen verteld,' zeg ik zelfverzekerd, al bonst mijn hart heel hard.
'Hij zal ongetwijfeld dingen over mij hebben verteld. Vergeet niet dat ik echt van je hou, Floor. Dat heb ik nooit gelogen. Wil je nu alsjeblieft dat ding wegdoen? De politie staat beneden op je te wachten, Erik.'
'Wacht even,' zeg ik en richt mij tot Berend. 'Wist jij dat Vivian er met Erik vandoor is gegaan?' Het gezicht van Berend spreekt boekdelen en Erik begint hard te lachen. 'Ach Berend, je zou je gezicht nu eens moeten zien. Ik heb gewoon je vriendin van je afgetroggeld, mijn wraak was zoet. Ik voelde niets voor haar, helemaal niets. Ze was blij dat ze van je af was toen ze hoorde dat je gewoon een ordinaire drugsdealer bent.' Erik blijft lachen en Berend kijkt mij vertwijfeld aan.
'Je weet het dus,' zegt hij zacht. Ik knik en weet even niet wat ik moet zeggen.
'Laten we hem maar aan de politie meegeven,' zeg ik uiteindelijk en geef het pistool aan Berend. 'Daarna wil ik naar huis.'

'Ik ben zo blij dat je veilig bent,' zegt Berend en wil mij omhelzen. Zachtjes duw ik hem weg. 'Ik weet nog steeds niet wat ik er allemaal van moet geloven. Als het allemaal waar is, waarom heb je mij dat nooit verteld? En doe je het nog steeds? Hou je echt van mij of ben ik gewoon een soort dekmantel?' Als ik zie dat Berend zijn mond opendoet om iets te zeggen schud ik mijn hoofd. 'Laat maar, ik slaap bij Lo vannacht.'
'Floor! Wacht even!' Berend pakt mijn arm en draait mij om 'Ik weet niet wat Erik verteld heeft, maar als ik denk wat hij heeft gezegd moet ik schuld bekennen. Ja, ik handel in drugs. Cocaïne om precies te zijn, ik ben geen gebruiker! Ondanks dat mijn bedrijf nu op eigen kracht goed draait, blijf ik het doen. Ik hou oprecht van je, ik wilde je vandaag ten huwelijk vragen. Sterker nog, ik had het zo gepland dat we op de boot konden trouwen...' ratelt Berend en ik hef mijn hand op.
'Allemaal betaald met drugsgeld zeker,' schamper ik. 'Ik wil er niets mee te maken hebben en daarbij lijkt het mij niet echt een goede omgeving voor Buffel. Ik heb er voor vandaag genoeg van, ik ga.'

'Ik voel me zo stom, Lo,' snik ik en snuit mijn neus in tissue nummer 36. Het afgelopen uur ben ik onafgebroken aan het woord geweest en Lodewijk heeft alleen maar geknikt en mij ongelooflijk aangekeken. 'Ik heb het niet gezien, niet geweten.'
'Helemaal niet stom. Maar is het wel in je opgekomen dat Berend oprecht van je houdt? Theo en ik zien het, pap en mam zien het, we zijn allemaal gek op hem. We dachten allemaal dat je na Coen niet meer gelukkig zou worden en toch ben je het,' zegt Lodewijk en geeft mij nog een kop thee aan. 'Oké, kleine bijkomstigheid dat hij een crimineel is... Maar toch, Floortje, denk even na. Hoe erg is het?'
'Hoe kan je er nou zo luchtig over doen? Wat nou als Buffel straks ouder is en zijn/haar vader wordt gearresteerd en verdwijnt in de gevangenis, dat is toch geen goed voorbeeld?' roep ik verontwaardigd. 'Hoe zou jij het vinden als Riff moet toekijken hoe jij of Theo wordt afgevoerd door de politie?'
'Wat nou als Berend stopt met zijn eh, handel? En je houdt toch van hem? Hij wil met je trouwen, Floor! Hoe mooi is dat?'
'Je doet er wel heel luchtig over. Hij handelt in cocaïne, Lo! Cocaïne!' schreeuw ik en een paar tellen later hoor ik Riff via de babyfoon in huilen uitbarsten.
'Misschien kan je iets zachter praten,' mompelt Lodewijk en gaat snel naar Riff. Ik hoor de voordeur opengaan en kijkt Theo verrast als hij mij ziet zitten. 'Lieverd, wat een heerlijke verrassing! Hier had ik net zin in, we nemen zo de laatste roddels even door. Ik heb de nieuwste Privé speciaal voor ons bewaard, ik pak even een glaasje!' Theo komt naast me zitten en kijkt even glimlachend naar de babyfoon. 'Volgens mij krijgt hij kiezen, hij is zo onrustig de laatste tijd!'
Voordat ik er erg in heb begin ik weer te huilen en vertel de verkorte versie aan Theo. 'Ach nee, meid! Wat een drama! Het is dat je geen wijn mag, anders had ik je de hele fles aangeboden. Maar tussen jou en mij... Berend houdt oprecht van je. Hij kwam hier een paar dagen geleden nog vragen of je last had van zeeziekte. Hij wilde iets plannen met een boot en dat vond ik zooooo romantisch!' Theo klopt even op mijn arm. 'Het komt wel goed, mop. Geloof me.'
'Theo is altijd al positiever ingesteld dan wij, Floor.' Lodewijk komt met Riff op zijn arm naar beneden en zodra Riff mij ziet strekt hij zijn armpjes uit. Ik snuif de Zwitsal-geur op en knuffel hem uitgebreid. Ik neem mij voor om morgen met Berend te gaan praten.

We schrikken allemaal als de bel gaat. 'Wie kan dat nu nog zijn? Berend?' Theo loopt naar de voordeur en komt even later terug met een envelop in zijn hand. 'Er was niemand, maar dit lag voor de deur. Jouw naam staat erop, Floor.'