Snap
  • Mama
  • #onzeker
  • #dreumes
  • #feestdagen

‘Fijne’ feestdagen met een kleintje.

Oké, even eerlijk moeders. Ligt het aan mij of is het echt een uitdaging om je kindje ‘normaal’ gedrag te laten vertonen met de feestdagen?

Ik weet van mezelf dat ik af en toe een beetje perfectionistisch kan zijn. En zeker wat betreft Kai’s schema. Maar het is er ook zo ingestampt, dat ik het zelfs nu een beetje haat. 

Ik zal het uitleggen. Ik ben dus kapster en zie dus gemiddeld soms wel 40 man op 1 dag in en uit de salon lopen. En probeer je dan maar eens voor te stellen dat je daar dus zwanger staat en je dan dus ook zeker 25 keer op een dag krijgt aan te horen; ‘ het geheim om een makkelijke kind op te voeden zijn de 3 Ren. RUST-REGELMAAT- REINHEID’. Ja het kwam echt me neus uit. Maar goed als zoveel mensen het zeiden dan ga je het toch echt wel geloven. 

En ik wil niet opscheppen, maar als ik me een beetje aan een vast schema hou kwa eten en slapen, is Kai echt een makkelijk kind! We leggen hem rond 7 uur op bed. Hij wordt rond half 8 wakker. ‘S middags gaat hij rond half 12, en hij slaapt dan zelfs nog tussen de 2 á 3 uur. En ook met eten houden we wel een beetje vaste tijden aan. Want heel eerlijk, Kai is verschrikkelijk als hij ook maar een beetje honger heeft en ik richting de keuken loop.. Het is altijd al een honger baby geweest. 

Meestal werkt dit voor ons dus goed. En wat denk je! Als Kai dan eens lekker dwars doet krijg je opeens te horen dat je het soms ook maar gewoon eens moet laten. Wat is er dan opeens gebeurt met de 3 Ren! 

Maar waar ik eigenlijk heen wil in mijn verhaal is dat ik de feestdagen met een kleintje best pittig vind. Vorige jaar was Kai nog maar een half jaar oud. Eigenlijk was dat ideaal! Hij sliep nog best veel en we konden hem makkelijk overal mee naar toe nemen. En toch merkte ik ook toen al aan hem dat hij toch een beetje overprikkeld was.

Maar dit jaar weet Kai heel goed wat hij wel en niet wil. En dat is vooral niet slapen. En niet luisteren. Eigenlijk gewoon de normale dingen als een kind weer eens in z’n ‘fase’ zit. ( echt, wat een verschrikkelijk woord is het ook). Normaal gesproken haal ik mijn schouders op en laat ik hem maar even klagen in zijn bedje als hij niet gelijk wilt slapen. Maar de afgelopen feestdagen zaten er andere mensen in mijn huis. Absoluut geen vreemden hoor, daar niet van. Maar ondanks dat ze er niets over zeiden, had ik gewoon heel erg het gevoel dat hun ogen branden in mijn achterhoofd. En in mijn gedachten hoorde ik ze al van alles zeggen; ‘Nu is de tijd om goed streng te zijn hoor. Hij is je aan het uitproberen. Niet toe geven hoor.’ En 2 seconden later dacht ik weer; ‘agh laat hem nou, het is ook voor hem kerst. Misschien moet ik hem er toch nog even uithalen.’ Ik voelde de denkbeeldige duivel en engel op mijn schouders landen. Bekvechtend schreeuwde ze van alles naar elkaar. ‘Niet aan toegeven! Dan zal hij het altijd blijven proberen.’ ‘Aagh kom op, laat hem nog even lekker knuffelen bij oma.’ Vermoeid liep ik toch de trap maar weer op. Ik was zo erg aan mezelf gaan twijfelen dat ik echt niet meer wist wat te doen. En ik haatte dat gevoel! Maar wat ik vooral haatte is dat ik zeker weet dat Kai deze onzekerheid meekreeg. 

Uit eindelijk nadat alle visite vertrokken was, had Kai het verloren van zijn vermoeidheid. En gelukkig sliep hij wel weer eens een nachtje door. Maar ik kijk niet uit naar oud en nieuw. En na alle andere keren dat mijn onzekerheid over het moederschap naar boven komt. Maar ik weet dat dat echt nog wel eens gaat gebeuren. Het hoort erbij. En ik hoop er maar veel van te leren. 

Herkennen andere moeders zich hierin?