'Feel good' fotoshoot met mijn zoontje van 1,5

Van mijn broertje en zijn vrouw had ik voor mijn verjaardag een waardebon gekregen om een fotoshoot te doen samen met mijn zoontje. Dit vond ik erg leuk, aangezien ik relatief weinig foto's heb van mijn zoon en mij samen. Mijn telefoon heeft geen vrij geheugen meer door de honderden foto's die ik als trotse mama van Isaï maak. Verder dan af en toe een selfie maken van ons twee, kom ik tegenwoordig niet.

Zodoende plande ik een fotoshoot in met de bon die ik kreeg. Je kon van te voren aangeven op wat voor tijdstip je dit wilde. Zo koos ik er voor om dit om 10:00 te doen, omdat dat wel een tijdstip is dat mijn zoontje over het algemeen uitgerust en energiek is. 

De dag van de fotoshoot brak aan. In plaats van om 07:30 begon de dag deze keer voor Isaï helaas al om 06:00 en slapen was er daarna echt niet meer bij. Met dikke wallen onder mijn ogen begonnen we aan de dag en zocht ik een aantal kledingsets bij elkaar die Isaï en ik aan konden trekken.  

Voor de gezelligheid had ik mijn lieve vriendin Mirthe meegevraagd. Sowieso zijn een paar extra handjes altijd fijn, maar ik dacht dat zij het ook wel leuk zou vinden om wat foto's te laten maken samen met haar zoontje Mink van twee maandjes oud. Ook leek het me een leuke herinnering voor later om een foto van ons twee samen met onze kindjes te hebben. Super leuk om te horen dat zij wel mee kon en wilde met ons. 

Eenmaal aangekomen in de fotostudio werden we naar de juiste ruimte gebracht en wachtten we op de fotograaf. Toen de fotograaf binnen kwam en ik uitlegde wat de wensen waren, wilde zij starten met het maken van foto's van Isaï en mij. Op het moment dat ik Isaï meenam naar de witte achtergrond, begon hij het op een brullen te zetten. Ojee, ik zag een driftbui opkomen. Shit man, suddenly deze 'feel good' shoot did not feel so good anymore.

Sinds een aantal dagen heeft Issie deze terrorbuien vaker. Er is op zo'n moment geen land met hem te bezeilen en niks lijkt goed te zijn. In mijn hoofd viel de hele fotoshoot in duigen. Terwijl ik probeerde Isaï een beetje te sussen en rustig te houden, konden er alvast wat foto's van Mirthe en Mink geschoten werden. Dit zag er zo schattig uit en terwijl ik Isaï in het gareel probeerde te houden, aanschouwde ik hoe Mink zich als een waar fotomodel ontpopte en met zijn mooie oogjes recht de camera inkeek. 

Ondertussen zeurde Isaï de hele tijd om zijn speentje, maar dit was natuurlijk niet echt top voor de foto's die ik in mijn hoofd had, dus ik probeerde deze telkens subtiel te verstoppen. Helaas trapte Isaï hier niet in.

Vervolgens ontging het hem niet dat er in de kinderwagen een bakje met aardbeien stond en die moest en zou hij natuurlijk a la minute hebben. Hiermee geen ik niet akkoord, aangezien ik niet wilde dat, nog voor de shoot begon, hij onder de aardbeiensap zou zitten. Dit resulteerde tot mijn grote ergernis in nog meer dramatisch gekrijs. 

Nadat Mirthe klaar was met haar foto's, wilde de fotografe het nogmaals proberen met Isaï en mij.  Mijn grote geluk was dat er in de fotostudio een aantal attributen aanwezig waren. Naar al het speelgoed dat ik voor Issie meegenomen had keek hij namelijk niet om.

Favoriet was meteen een skippypaard, waardoor het lukte Isaï toch nog wat af te leiden, zodat hij nog enigszins normaal op de foto (lees: niet hysterisch krijsend) kwam te staan. Vervolgens pakte hij een grote megawatermeloenbal en kon hij alleen maar bal!.. bal!.. bal! roepen. Het is trouwens best een skill om te proberen die megabal te gooien ter afleiding en dan ook nog beiden goed in beeld te komen. Dit is dan ook niet helemaal gelukt. Maar goed, ik was allang blij dat Isaï niet meer aan het krijsen was. 

Na een tijdje proberen, leek de rust weer wat wedergekeerd, echter Isaï had totaal geen boodschap aan alle aanwijzingen die er werden gegeven en hij trok lekker zijn eigen plan. Het liefst wilde ik nog een portretfoto van ons samen, maar Issie had daar andere gedachten over en wilde alles behalve bij zijn mama op schoot.

Met plaatsvervangende schaamte hoor ik mezelf uitkramen: 'ik weet echt niet wat er aan de hand is met hem... Normaal is hij zo nooit!' Al hardop denkend roep ik uit: 'Is er niet iets waar ik hem nog mee zou kunnen paaien?'

Zowel Mirthe als de fotografe riepen allebei: De aardbeien! Als laatste strohalm pakte ik dan eindelijk het bakje uit de kinderwagen en gebruikte dat als lokaas voor Isaï. Als door een magneet aangetrokken kwam hij naar me toe en toen ik hem de aardbeien begon te voeren week hij geen moment meer van mijn zijde. Er was zelfs een mogelijkheid dat Mirthe en Mink er bij konden komen zitten en zo hebben we op de valreep toch nog onze gewenste foto samen kunnen maken.

Moraal van dit verhaal: Neem altijd een bakje aardbeien mee & go with the flow :)