Familie: je zult het maar hebben

Als nakomertje had ik het vroeger best heel leuk, Grote broers en zussen waren stoer en deden van alles met je, mijn ouders hadden aardig wat tijd voor mij, ik had een fijne jeugd, het was allemaal prima. Maar bij het ouder worden merk ik afstand. Door een aantal van die broers/zussen word ik nog altijd behandeld als 'het kleine zusje', zelfs als dertiger!! Twee van hen wonen in dezelfde plaats als wij, maar stom genoeg hebben we daar het minste contact mee. Komt vooral ook doordat mijn zus een totaal ander karakter heeft dan ik, ik vind haar hard en ongeïnteresseerd, zij mij ws. soft, en als ze een mening over me heeft dan laat ze dat enkel blijken via geroddel, achter je rug om) en mijn schoonzus heeft tijdens mijn eerste zwangerschap al gezegd dat we nooit aan haar moeten vragen om op te passen omdat ze niet van huilende kinderen houdt! En 'tadaa' je hebt al meteen afstand gecreëerd. Wat nooit meer goed is gekomen. De kinderen van mijn broer en zus beweren op facebook zo gek op kleine kinderen te zijn, maar - op eentje na - zijn ze de afgelopen jaren zelfs niet naar de verjaardagen van onze twee geweest, laat staan daarbuiten. Motiveert mij ook niet direct om veel moeite te doen de andere kant op. Nu we ons huis ver- en een ander huis ge-kocht hebben, stuurde ik iedereen daar een mailtje over dat ze weten dat het rond is. Maar denk maar niet dat je er een reactie op krijgt (althans, niet van de twee gezinnen waar ik nu op doel). Soms krijg ik dan echt het gevoel 'laat ik me maar richten op de leuke mensen', maar ja, het blijft je familie. Wat moet je ermee? Mijn zus is ook op zoek naar een nieuwe woning, maar dat haar huis is verkocht moesten we zelf zien op Funda! En dat ze na haar scheiding een nieuwe vriend heeft, moeten we tussen de regels doorlezen op Facebook en viavia horen. Ja, sorry hoor, maar het houdt voor mij een keer op. Mijn ouders willen graag dat ik mijn beste beentje voorzet in de contacten, maar denk ik dan, zeggen jullie dat ook tegen 'die ander' of zeggen jullie dit alleen tegen mij, de zwakste schakel, die altijd zo lekker meegaand is geweest en jullie niet wil teleurstellen? Door akkevietjes hierover heb ik de afgelopen dagen erg slecht geslapen. Mijn emoties zitten extreem hoog. En ik weet gewoon niet wat ik er mee aan moet. We zitten in een soort impasse en op een van beide familieleden hier afstappen? Ik zou niet weten wat ik tegen ze moet zeggen. En, dan ben ik ook wel weer zo dat ik denk: je kan ook naar mij komen, ik heb geen probleem met hen, tenminste, er is geen keiharde ruzie geweest, maar zij blijkbaar wel met mij/ons dat je zulke belangrijke dingen niet uit de eigen mond hoort. En dat in een tijd dat onze moeder ernstig ziek is (terminaal). Iedereen gaat er op zijn eigen manier om. Ik ben zo blij met mijn man en kinderen, daar heb ik veel steun aan. In de familie ben ik een eenling. Zo voelt dat. En dat is vaak best *** omdat ik zoveel families om me heen zie die het wel leuk samen hebben. Weet je wat wel heel stom is, ik krijg energie van dat liedje van Katy Perry 'Roar'. Elke keer weer als ik 'm op de radio hoor. Het is net of het over mij gaat, alleen zit ik nog in de fase van 'me laten duwen' en 'beleefd zijn' en 'geen problemen willen veroorzaken' (maar ja, daar kom je toch wel in) i.p.v. 'brullen'... Misschien werkt het therapeutisch om het van me af te typen in een blog (dacht ik), of het helpt is een tweede...