Even langs Dress for Success

Het sollicitatiegesprek

Op een dag komt er een mailtje binnen van iemand uit mijn netwerk. Er wordt een onderwijsassistent gezocht op een basisschool in Amsterdam West. Zij kent de directeur en heeft gevraagd of ik contact mag opnemen. “Het mag!” schrijft ze. Ik bel meteen, maar krijg geen gehoor. De volgende dag probeer ik het nog eens en ook dan lukt het niet om contact te krijgen. “Ze zit niet op haar plek” krijg ik steevast als antwoord. Ik stuur vanaf mijn telefoon een mailtje met de boodschap dat ik getipt ben voor een vacature en door wie en dat het nog niet is gelukt om haar aan de telefoon te krijgen. Ook deel ik nog even mee dat ik al een jaar vrijwilligerswerk doe op een andere school van dit bestuur. Ik zit dus niet thuis. Als het lukt om contact te krijgen, wordt het een leuk telefoongesprek en hebben we al snel een afspraak gemaakt voor een sollicitatiegesprek.

Gratis outfit

Ik aarzel even en bel dan Dress for Success. Ook een leuke regeling van de gemeente Amsterdam. Bij een minimum inkomen kun je, als je een sollicitatiegesprek hebt, een gratis outfit krijgen bij deze winkel. Het gaat wel op afspraak, dus ik sta op de afgesproken tijd voor de deur. De medewerkster vertelt dat ze allemaal vrijwilligers zijn en vraagt wat ik zoek. Dan gaan we passen en dat valt nog niet mee. Ik heb geen ideale maten en iets vinden wat goed zit en leuk staat is wel lastig. Het lukt toch. Ze proberen me over te halen om laarzen met hakjes aan te trekken, maar ik kan daar echt niet op lopen. “Het is alleen maar voor het sollicitatiegesprek!” zeggen de medewerksters. Maar ik ga zeker niet bij een sollicitatiegesprek op schoenen lopen waar ik niet op kan lopen, die me pijn doen of waar ik niet fatsoenlijk op kan staan. Wat voor indruk maak ik dan? Nog afgezien van het feit dat ik het belachelijk vind om schoenen aan te schaffen waarvan ik van te voren al weet dat ik ze niet vaker dan één keer aantrek. Zelfs al zijn ze gratis. Geef ze dan gratis aan iemand die er wel op kan lopen en er heel blij mee is. Dus dat worden geen schoenen. Ik stel ze gerust dat ik thuis nog zwarte Ecco laarsjes heb en dat ik die wel aantrek.

Zakelijk

Als ik in de spiegel kijk, doe ik nog een poging om iets te veranderen. “Ik wil wat meer vrolijke kleurtjes. Het is zo donker!” zeg ik. “Het is zakelijk” verbetert de medewerkster mij. “Kleurtjes worden geassocieerd met vrije tijd. Je wordt serieuzer genomen in een gesprek als je er zakelijker uit ziet”. Ik leg me er bij neer. Zij hebben er verstand van. Ik absoluut niet. Bij de balie komt een andere vrijwilligster met een Kipling-tas aan. In plaats van schoenen. Wat een mooie, grote tas. Helemaal perfect. Ik krijg er ook nog chique handschoenen bij. Helemaal gelukkig stap ik naar de deur. “Oja, als je aangenomen wordt, laat het ons dan weten. Op vertoon van je contract kun je nog een outfit uitzoeken!” hoor ik bij de deur.

Passend onderwijs

Een paar dagen later ben ik weer in die buurt. Ik heb mijn gesprek goed voorbereid. Ik voel me ook zelfverzekerd door de kleding, maar vooral door mijn kennis en ervaring als onderwijsassistent. Ik vertel over mijn huidige werk, hoe ik daar terecht gekomen ben, wat ik allemaal doe: van individuele hulp tot ondersteuning in de groepen. Van kinderen die een taalachterstand hebben tot hoogbegaafde kinderen. Een schat aan ervaring dus en de directeur vertelt dat ze mij sowieso in gedachten houdt als het Passend Onderwijs vorm heeft gekregen. Een leuke vraag is wat mijn droombaan is. Ik zeg dat ik heel graag in een taalklas had willen werken. De nieuwe taalklassen voor vluchtelingkinderen, spreken mij enorm aan. De onderwijsassistent die is overgeplaatst naar de klas bij Dunya op school had blijkbaar weinig keuze, want heel enthousiast is ze niet. Dat steekt. Ik gun de kinderen iemand die er vol voor gaat en niet noodgedwongen. En ik gun mezelf deze baan, omdat ik het wel uit overtuiging doe. Maar ondanks dat ik al ruim een jaar voor dit bestuur werk, kom ik niet in aanmerking omdat ik geen contract heb. Vrijwilligerswerk telt niet. Dit alles vertel ik rustig en duidelijk in het gesprek. Ik ben eerlijk. Ik had het erg leuk gevonden, maar kan met teleurstellingen omgaan. Dit is niet gelukt, wie weet in de toekomst wel, maar nu sta ik open voor iets anders. Voor deze school dus, met kleuters werken.

Rondleiding

Ik krijg nog een korte rondleiding over de benedenverdieping, de rest komt later wel, als ik hier kom werken. Ze geeft aan dat ze het een goed gesprek vond en ze is onder de indruk van wat ik heb verteld. Een week later belt ze dat ze nog wat ontwikkelingen moet afwachten en dat ze nog geen beslissing heeft genomen. Wel kan ze alvast vertellen dat het om twee dagen gaat. En dan vooral om taken als klassenassistent. Ik slik even en antwoord neutraal. Daar denk ik de dagen erop veel over na. Het antwoord weet ik al. Het is een kans. Ik heb verteld wat ik kan en wat ik heb gedaan. Als ze me willen aannemen, dan zal er ruimte zijn voor groei. En hoe erg is het om een tijdje wat klusjes te doen, voorbereidend werk en opruimen? Eigenlijk best fijn. Als ik een kans krijg, dan grijp ik die met beide handen aan.

Klantmanager

Mijn klantmanager heeft een verhaal over dat ze mij gaat aanmelden bij een andere afdeling en dat zij een andere functie krijgt binnen de gemeente Amsterdam. Tot slot vertel ik dat ik een sollicitatiegesprek heb gehad en dan valt ze bijna van haar stoel. Als ik dan ook nog vertel dat ik bij Dress for Success ben geweest wordt ze helemaal enthousiast. Blijkbaar dringt het nu pas door dat ik echt graag wil werken en daar ook altijd mijn best voor heb gedaan. Ze gaat me aanmelden bij Dress for Success. Ik vind het prima, maar volgens mij is dat een beetje mosterd na de maaltijd. Maar dan is het in elk geval duidelijk dat ik toestemming heb.

De uitslag van het gesprek laat op zich wachten. En dan komt opeens onverwacht toch nog een telefoontje met de uitslag. Maar daarover meer in een volgende blog!