even klagen hoor

Soms zou ik gewoon even lekker willen gillen en klagen niet om mijn kids maar om mijn familie want pff frustrerend is het af en toe hoor. de relatie met mijn stiefmoeder is ff niet zo goed en de irritatiegrens is bereikt!! alles wat ik zeg of doe komt verkeerd over op haar maar dat is al een poosje zo dat is begonnen in februari 2013 toen werd er bij een prenatale depressie geconstateerd, ik dacht dat ik aan haar wel kon vertellen dat ik daar last van had want zij weet als geen ander wat een depressie inhoud ,maar ja volgens haar bestond dat niet en ik stelde me aan!! Je hoort "gewoon" te genieten van zwanger zijn. nou oke dat is dan duidelijk aan jou heb ik niks de komende tijd! en natuurlijk op de dagen dat ik er het ergst aan toe was kwam ze onverwachts langs. ik was dan niet altijd even aardig maar heb aangegeven dat ze dat niet persoonlijk op moet vatten en dat het voornamelijk hormonaal is en door de depressie kwam (ik was af en toe echt een draak) ik maakte nooit persoonlijke opmerkingen daar past ik wel voor op.Maar toch kreeg ik regelmatig te horen: of ben je niet blij dat wij er zijn! ik wilde dan wel zeggen : nee ik wil rust! maar dat deed ik niet. op een gegeven moment werd er tegen mijn dochter gezegd: nou mama is ook niet echt lief en gezellig he ik denk dat je maar met mij mee moet daar is het wel gezellig! KLABOEM!! er knapte iets in mij en heb haar netjes gevraagd te vertrekken voor ik uit mijn vel zou springen waar mijn dochter bij was. heel verbaast en geschrokken ging ze weg. ik heb het er een paar dagen later met haar over gehad en gezegd dat dat echt niet kan je speelt zulke dingen niet via mijn dochter!! nou dat snapte ze niet want het was de waarheid en je moet altijd eerlijk zijn.grrrr( ja zelf geen kinderen) nou ja goed het modderder een beetje door ik paste op mijn woorden en probeerde zo vrolijk mogelijk te zijn wat niet altijd lukte natuurlijk, ik kreeg dan ook regelmatig de vraag of zij wat verkeerd had gedaan enz enz. de uitleg dat het meestal aan mij lag en hormonaal was en door de depressie kwam heb ik op een gegeven moment maar niet meer gegeven tja als je het na tig keer nog niet snapt houd het op! Na de bevalling die zo belachelijk snel was dat ik een poosje niet in staat was om mijn gevoelens te tonen kwam mijn dochter samen met mijn vader en stiefmoeder in het ziekenhuis langs. ik hielde me vooral bezig met de kinderen ik was blij mijn dochter weer te zien. het was een kort bezoek de arts moest mij en de kleine onderzoeken. van mijn vader krijg ik een kus en knuffel van haar krijg ik te horen: "je vind het niet fijn dat ik er bij ben he je besteed helemaal geen aandacht aan mij.....of mag ik dat niet zeggen?" ik heb maar niet gereageerd werd er alleen erg verdrietig van je hebt er een kleinkind bij en dan denk je aan jezelf? nou goed ik had wel even andere dingen aan mijn hoofd. ik heb haar er later wel mee geconfronteerd maar ja zij denk er heel anders over. op dit moment zeg ik ook maar zo min mogelijk tegen haar want elke keer voelt ze zich aangevallen. zo ook afgelopen weekend: ik was doodmoe van nachten doorhalen omdat de jongste spruit niet lekker in zijn vel zat maar om even weg te zijn zijn we toch even op verjaardag geweest bij hun maar op het punt dat we naar huis gingen word er tegen dochterlief gezegd: niet leuk he dat je weer naar huis gaat. ik zie mijn dametje kijken ze rent naar me toe en vraagt: mam waarom is het niet leuk om naar huis te gaan? dus ik leg uit dat oma bedoelt dat oma het niet leuk vind dat we naar huis gaan. zo dat had ik beter niet kunnen doen ik kreeg de wind van voren. zo irritant als je je eigen kind niet meer wat mag uitleggen,ach het zal vast een keer weer beter worden ook ik zit nog niet helemaal lekker in mijn vel maar was wel lekker dit even op te schrijven.