Snap
  • Mama

Even geen leuke mama

De afgelopen tijd verlies ik mijn geduld regelmatig, zomaar. Niet omdat ik het wil of leuk vind, het overvalt me.

Eigenlijk vind ik mezelf over het algemeen een heel relaxte, geduldige en lieve mama. Zo. Dat is eruit. Toch is het de laatste tijd anders, ik moet regelmatig heel hard zoeken naar geduld, ontspanning en begrip. En niemand vindt dat leuk. 
Hoe het komt, ik weet het niet. Alsof de slaap te weinig is, de peuter te dwars, de dreumes te eigenwijs, het werk te onoverzichtelijk en mijn verwachtingenlijst te groot. Ik ben moe. Ik kan wel een dag slapen. In plaats daarvan ga ik door. Ik werk, ik kook, ik zorg, ik voed op –een soort van dan-, ik blog, ik probeer contacten te onderhouden, ik probeer alle ballen in de lucht te houden.

Totdat de bal ‘ ik ben een leuke mama’ met een plof op de grond viel. Het duurde even voor ik het me realiseerde, maar afgelopen week zag ik mezelf uitvallen tegen een peuter die de decembermaand met al zijn evenementen toch wel heel spannend vindt en een dreumes bruusk weghalen van een plek waar hij niet mocht wezen. Niet één keer, maar meerdere keren. En ik schaamde me voor mezelf.
Niet dat ik van mezelf niet mag mopperen. Niet dat de dreumes nooit weggehaald moet worden van een plek waar hij niet mag wezen en mijn peuter nooit een grens –een keer of tien- over probeert te gaan. Dat is het niet. Het was mijn houding, het chagrijnige, boze gevoel, het pure ongeduld en onbegrip waarmee ik reageerde. Ik was echt even geen leuke mama. Ik was met mijn incasseringsvermogen mijn inlevingsvermogen kwijtgeraakt, ergens tussen de gemiste slaap en onrealistische doelen voor deze periode van mijn leven.

Toen ik mezelf zo zag, besloot ik dat dit niet is wat ik wil. Ook al ben ik moe, ook al moeten er tich ballen in de lucht gehouden worden, ik wil beschikbaar zijn als mama. Ik wil opvoeden én kijken naar wat mijn kinderen beweegt. Ik wil me inleven en genieten van de kleine dingen die mijn kinderen doen, kijkend en meedoend. Ik wil samen de slappe lach hebben over iets doms en grenzen stellen zonder mij door boosheid en frustratie te laten leiden. Zodat ik weer die relaxte, geduldige en lieve mama ben. Zodat ik mezelf weer herken.
Mijn voornemen, sinds een week, is om elke dag op te staan en me -weer- in te leven in mijn kinderen om met het grenzen stellen ook mijn geduld te bewaren. En ik slaag -75 procent van de tijd-. Ik ben blijer en mijn kinderen zitten beter in hun vel. Ik ben vastbesloten dit balletje in de lucht te houden!

Laat jij ook wel eens een balletje vallen? En hoe pak jij hem dan weer op? 

8 jaar geleden

Wat een leuk idee! Als mijn baby/dreumes dat zou begrijpen zou ik het ook invoeren. Voor nu probeer ik me maar in te leven :)

8 jaar geleden

Dikke knuffel voor jou! Ik hoop dat je dag beter gelopen/geeindigd is dan de start! e

8 jaar geleden

Daar is het voor mij ook weer tijd voor! Ik hoop in de kerstvakantie even op te kunnen laden (en ik kijk er nu al naar uit!)

8 jaar geleden

oooo de schoenen die uitgaan! Ik zit regelmatig met een klein mannetje met muts en blote voeten in de bakfiets... Om moe van te worden! Zeker als zijn peuterzus dan denkt dat het grappig is om te helpen met uittrekken. Je hoort t... de herkenbaarheid is groot! :) zelfs bij de inwendige schouderklopjes:)