Etiquette, hoe heurt het?

Ik heb een abonnement op Ouders van Nu, onlangs gekregen van mijn zus bij de geboorte van Iris. Een fijn blad dat ik van voor naar achter helemaal lees, ben er heel erg blij mee! In dit blad stond in de nieuwste editie een artikel over etiquette. Een mooi moment om er even over na te denken.

In etiquette-land zijn er veel meningen; de een vind dat je er mee moet beginnen zodra ze lopen en/of praten, een ander vind dat je de ukkies gewoon even hun gang moet laten gaan. Wat ik vind? Ehm... Vooralsnog niet zoveel. Ik hoop er vandaag achter te komen!

Sara is 2 jaar, 2 maanden en 27 dagen oud. Praten doet ze ook al een poosje. Nog veel 2, 3 of 4 woorden en ze begrijpt nagenoeg alles wat ik zeg. Ook zegt ze alles na wat ik zeg, in veel situaties uitermate handig. Maar wat wil ik dat ze nu moet kunnen op etiquette-gebied? Niet zoveel merk ik. Ik wil dat ze 'dank(jewel)' en 'alsjeblieft' zegt. Zwaaien naar opa en oma hoort daar ook bij. Met bestek eten is een prettige bijkomstigheid maar ik dwing het niet af. Dat laatste is meer omdat ik wel vind dat ze nog kind moet kunnen zijn. 

Etiquette is meer dan 'met 2 woorden spreken'. Hier hoort onder andere ook bij dat je netjes voor de dag komt, dat er geen gaten in broek of maillot zitten en dat er niet nog 2-dagen oude pindakaasresten in het haar zitten. Sterker nog, ook voor onze hond gelden er belangrijke regels. Ik als huisgenoot zijnde heb wel supervisie over Boef en leer hem dat ook hij zich zal moeten gedragen. 

Op tv (reclame)/internet/social media zie ik vaak de schattigste en meest beleefde peuters voorbij komen. Lief glimlachend zeggen ze 'u' en 'dankuwel' en draaien ze de spaghetti als een volleerd Italiaan op hun vork. Geen spatje saus op een smetteloos zachtroze jurkje en ook de hond heeft het luxe programma in de wasstraat gehad. De hamvraag in deze situatie: vind ik dat nodig? Nee, dat vind ik niet nodig. Het andere uiterste is de spaghetti op de muur en dat vind ik ook niet nodig. Ik visualiseer Sara die spaghetti eet. Uit zelfbescherming eten we spaghettini, geen sliertjes maar korte stukjes. Scheelt nogal veel poetswerk. Ze heeft een lepel. 2 formaten, kan ze zelf de grootte van de happen bepalen. Na 3 happen komt ze tot de wonderbaarlijke ontdekking dat ze ook nog handen heeft. En dat die groter zijn dan de lepel. Conclusie; proppen met je handen gaat het allersnelst. Ik bedenk mij nu of ik dat in een restaurant ook goed zou vinden. Daar hoef ik niet lang over na te denken. Dat vind ik namelijk goed. Maar dat is wat mij betreft de beloning voor het niet gooien met eten. Want dat doet ze niet. Eten is kostbaar, bordjes moeten leeg. Als het gaat om eten ben ik tevreden, ze kan haar hele leven nog met bestek eten. 

Qua kleding vind ik als ondergrens dat het niet kapot moet zijn. Nu ben ik zelf gek op jurkjes en rokjes dus ik zorg er eigenlijk altijd wel voor dat ze er leuk uitziet. Indien we naar het bos gaan is een jurkje minder praktisch en vind ik ook een broek met een gat acceptabel. Ik weet dat ze dan tot achter haar oren in de modder gaat zitten dus dan moet de kleding vooral praktisch zijn. (Ja, Sara voldoetook aan de bos-etiquette; stokken en steentjes verzamelen, springen in elke plas die je ziet en als finishing touch even als een varkentje rollen in de modder.)

Ik had het net al even over Boef. Die moet ook voldoen aan bepaalde omgangsvormen met mensen en dieren. Het gaat niet altijd even goed, maar dat zie ik dan maar als een leermoment. Hij mag niet tegen mensen opspringen. Nu zijn er mensen die dat dan ook echt niet willen, maar dan zeggen of doen ze toch iets waardoor de hond in zijn onschuldige enthousiasme toch springt. Aan mij de taak om dan toch even te zeggen dat ie dat anders nooit doet... Indien aangelijnd moet de hond van mij zitten of liggen indien er een andere (aangelijnde) hond aankomt. Als we in het bos zijn mag hij zijn gang gaan; slepen met stokken, zwemmen en rollen in de modder. De enige regel die wij thuis voor hem hebben is dat hij geen eten mag stelen van het aanrecht of uit de hand van Sara. 

Als laatste nog over het spreken met 2 woorden en 'u' zeggen. Mijn oma spreek ik nog altijd aan met 'u'. Maar ik merk dat de nieuwe generatie oma's dat juist niet willen. Ze voelen zich nog jong en dragen spijkerbroeken en geen geruite rokken of broeken. Moeten mijn kinderen dan 'u' zeggen tegen hun oma's en opa's? Welnee! Wel wil ik dat ze ouderen en oudere onbekenden aanspreken met 'u'. Ook wil ik tzt dat ze een handje geven. En ook de woorden 'alsjeblieft' en 'dankjewel' horen daarbij. Maar moet dat perse nu al? Terwijl ik dit typ kijk ik met een schuin oog naar Sara. Ze ligt languit op mijn bed, iPad in haar handen en zingt mee met wat Engelse kinderliedjes en kijkt gefascineerd naar iemand die surprise eieren aan het uitpakken is. Ik weet nog steeds niet wat daar de lol van is, maar dat is een ander onderwerp... Ze is vooral bezig met verlegen zijn bij andere mensen, mijn benen zijn dan altijd welkom om achter te verstoppen. Ze is de wereld aan het ontdekken. Ze wijst naar eenden en vliegtuigen en zegt tegen de hond dat ze een kat ziet. Is Boef ook weer in alle staten... 

Concluderend vind ik het belangrijk dat mijn kinderen beleefd zijn, maar ze hoeven echt niet strak in het gareel. Ze mogen van mij voornamelijk kind zijn. Niet zo lang als ze willen, maar wel zo lang mogelijk.