Er was eens een Bonusmoeder

Als je moeder wordt gaat daar meestal wat planning aan vooraf.
Je wilt samen met je partner graag een kindje en dan komt het moment dat jullie gaan 'proberen' een kindje te maken. Als moeder to be dan eenmaal zwanger is, dan zijn er negen maanden van voorbereiding, boeken te over, ongevraagd advies bij de bushalte en als je de hond uitlaat van andere moeder die je dikke buik zien en natuurlijk de tripjes naar de babywinkel, verloskundige en zwangerschapsyoga.

Er zijn ook boeken speciaal voor stiefmoeders, bonusmoeders, weekendmama's en andere invalmoeders. Het boek 'De bewuste Stiefmoeder' pleit ervoor om al deze moeders gewoon stiefmoeder te noemen. Want door het woord gewoon te gebruiken gaat de negatieve lading die het woord toch heeft er vanzelf af.

Als stiefmoeder heb je geen uitgebreide voorbereiding in de zin van dat je met je partner plannen maakt over het hebben van een kleine. De band die moeder en kind opbouwen tijdens de zwangerschap en daarna ervaart een stiefmoeder niet. Ook de belangrijke hormonen die moeders en kinderen aanmaken vlak na de geboorte die de binding stimuleren spelen (hoogst waarschijnlijk) geen rol bij stiefmoeders. De natuurlijk band, die ontbreekt.
In veel boeken voor en over stiefmoeders staat dan ook dat een stiefmoeder zich niet kan voorbereiden op het stiefmoederschap.
Daar ben ik het niet helemaal mee eens.
We zijn geen 15 meer, als we verliefd worden dan kunnen we als het goed is nog steeds ons verstand gebruiken. Je wordt verliefd op een man met kinderen. Heb je dan niets met kinderen? Wil je geen kinderen? Vind je kinderen vervelende wezens? Dan kap je de relatie af. Vind ik.

Bij mijn eigen voorbereiding op de rol van 'de vriendin van papa' ben ik gaan lezen op fora. Ik had de kinderen nog niet ontmoet, maar wilde uitvinden hoe dat het beste aan te pakken.
Ik kwam op een aantal fora terecht speciaal voor stiefmoeders. En ik schrok me rot.
Er waren een paar positieve verhalen, maar verder was het kommer en kwel. De kinderen van manlief worden op die fora 'stiefjes' genoemd. En als je sommige verhalen moet geloven dan proberen die stiefjes hun papa helemaal voor zichzelf te houden! Ja, je leest het goed! Hun vader willen ze zelf! De krengen.

Het meest schokkende wat ik gelezen heb ging over een kindje wat die dag vier jaar zou worden. Natuurlijk was dat heel erg spannend voor deze kleine jongen en hij was daardoor al voor zes uur wakker. Heel graag wilde hij even bij papa in bed liggen. En in dat bed lag ook zijn vriendin. En toen heeft die vader gewoon gezegd: 'natuurlijk mag jij even bij ons in bed!'. Stiefmoeder is nog met haar rug naar vader en zoon toe gaan liggen, maar daar reageerde vader helemaal niet op. Nou ja, toen is ze maar op de bank gaan liggen! Verdreven uit haar bed door stief.
En deze vriendin schrijft: 'Is het nou zo gek dat ik Stief niet in bed wil? Hij kwijlt gewoon soms nog. En het bed is het enige terrein wat in ieder geval nog van ons samen is. Daar wil ik hem gewoon niet bij. Ik vind het vies mijn stief in bed, zo gek is dat toch niet?'

Ik dacht: 'ja dat is gek ja, het is een kind die jarig is en het spannend vind en vertrouwdheid zoekt bij zijn vader. Dan ga je aan de kant als het je niet bevalt.'
Maar de reacties waren zo nog erger:
'Natuurlijk wil jij ook een plek voor jezelf, daar heb je recht op!'
'Dan gaat hij toch lekker bij zijn zoon liggen?'
'Ik hoef ook geen stiefjes in bed, dat is mijn terrein.'

Oke ik doe de badkamerdeur op slot als ik ga douchen en toen ze voor het eerst gewoon de wc-deur open trokken toen ik erop zat keek ik ook even raar.. maar het zijn kinderen!
Je komt erbij, dus je past je aan. Natuurlijk moet er rekening gehouden worden met jouw grenzen en jouw mening. Maar dat geld andersom net zo goed.