En zij zit duidelijk op een Roze Wolk.

Daar zit ze. Een frisse dame. Op een bankje. Haar haren zitten gekruld in de gel, haar huid glimt onder haar nette make-up, en er is geen wal of rimpel te bekennen. Ze draagt een hippe spijkerbroek, en een fleurig bloesje: GESTREKEN.

Naast haar ligt een mini baby.

"Oh, ach gut," zeg ik. "Hoe oud is jouw baby?"

"Drie weken," vertelt ze,

"Zo, en dan nu al bij zo'n druk speelgebeuren?" Ik wuif mijn hand om mij heen om slapjes naar alle rondklauterende kleuters en kruipende peuters te wijzen. Een indoor-speelhal. Baby wordt onrustig in mijn armen. Hij wil ook rondbanjeren.

"Oh, ik liep een dag na de bevalling al weer buiten, hoor." En dan roept ze iets naar een ander kind. Dus die baby is nog niet eens haar eerste.

Verwonderd trek ik Baby z'n jasje uit, en zet hem op de speelmat. Hij stuift weg, al schaterend op jacht naar gekleurde ballen. Goed zo. Baby kan zich ook even alleen vermaken. Heel educatief-verantwoord-goede-opvoeding-perfecte-ontwikkeling-bla-bla.

En toch voel ik even een steek. Ik laat mij op een stoel vallen en gluur nog even naar de dame die moeiteloos haar baby wiegt in de MaxiCosi. Ik weet dat vergelijken gevaarlijk is, maar...hoe doet ze dat in vredesnaam? Na mijn bevalling kreeg ik paniekaanvallen, stuwing, overproductie, afgekloofde tepels, kraamkoorts...nee het was geen ritje op de kermis!

De dame vist een fles uit haar tas. Aha. Geen borstvoeding. Dat scheelt al. Waarschijnlijk - zo fantaseer ik even door - heeft ze ook een batterij aan family en vrienden om haar heen, een man die altijd voor haar klaarstaat, een tweede paar opa & oma, en kan ze heel goed tegen langdurig slaaptekort. Daar komt bij dat ze niet hoefde te verhuizen of in geldnood zat, en dat ze een makkelijke thuisbevalling had, waarbij ze niet was uitgescheurd / ingeknipt (want ze zit zo soepeltjes en ontspannen op dat houten bankje wat wel moet betekenen dat haar vagina niet beurs en aan flarden onder haar hangt). Zij heeft dus wel veel van beschuit met muisjes kunnen genieten met haar eindeloze, vertederende kraambezoek.

Waarom moest alles bij mij dan zo bagger gaan? Ik voel even tranen opwellen.

Ach...

Het is haar gegund, hoor.

Als ik ook een volgende mag krijgen, dan beval ik op een mooi, zonnig eiland, en zijn er tientallen mensen om mij heen om ONS (want dan heb ik natuurlijk een kanjer van een partner) te helpen. Zo. Moet. Dat. Dus. Gaan.

Geen discussie over mogelijk.

Als ik dan met mijn volgende baby in mijn armen zit, dan kan ik ook rustig glanzen. Lekker puh!