En weer een mooie vraag van mijn theezakje

Onlangs schreef ik een blog over een vraag die mijn theezakje me stelde. Ook nu weer kreeg ik een bijzondere vraag voor mijn kiezen. Eentje waar ik dit keer niet lang over na hoefde te denken.

Mijn theezakje vroeg me dit keer wie ik voor één dag zou willen zijn. Er zijn zoveel leuke antwoorden te bedenken. Hoe zou het zijn om de koningin te zijn, hoe ziet het leven van een beroemde popster eruit of hoe zou het zijn als ik een man was? Of misschien is het wel leuk om een dag de allerrijkste persoon op de wereld te zijn of een echte uitvinder.

Nee, ik hou het liever dicht bij huis. Of eigenlijk, heel dicht bij me. Ik zou namelijk wel eens voor een dagje mijn eigen dochter willen zijn. Waarom? Omdat het me onwijs leuk lijkt om eens een dag te hebben waarop ik me om niets druk hoef te maken. Nou ja, om belangrijke dingen dan zoals boodschappen doen, die ene rekening betalen of het doen van de was. Ja, een dag waarop ik fijn kan doen wat ik wil. En als het me niet lukt dan is er altijd wel iemand die me wil helpen. Zeker wanneer ik lief met mijn ogen knipper. Een dag waarop ik mag huilen als iets me niet lukt of waarop ik mag schateren om de kleine dingen. En als ik honger heb, dan staat mijn maaltje klaar. Ben ik moe? Dan kruip ik heerlijk onder mijn prinsessendekbed en hoef ik me nergens zorgen over te maken. Ik speel met de pop, maak net-alsof-pizza's van klei en maak een leuke Dora of Bumba puzzel. Het lijkt me heerlijk. Je alleen druk maken over dingen die voor een peuter belangrijk zijn.

Maar ik zou toch ook graag eens een dagje mijn dochter willen zijn om een kijkje te kunnen nemen in haar koppie. Want daar gaat zoveel in om. Door een dagje haar te zijn, kan ik haar misschien nog beter begrijpen. Soms is ze opeens zo boos en dan wil ze wel zeggen wat er is, maar het lukt haar niet. Ze probeert het te vertellen, in haar koppie weet ze wat ze wil zeggen. Ze kijkt me met tranen in haar ogen aan en ik hoor haar zoeken naar woorden. Maar ze komt er niet uit. Ik geef haar de tijd en ruimte om te vertellen wat ze wil. Ik help haar op weg als het nodig is. Uiteindelijk lukt het haar niet, haalt ze haar schouders op en met een diepe zucht gaat ze weer verder met spelen. Zij is het alweer vergeten, ik niet. Ik wil haar op dat moment zo graag begrijpen. Waarom ze boos of misschien wel verdrietig is.

Ik denk dat het leuk is om voor een dagje mijn kleine Diva te zijn. Daarna wil ik toch weer gewoon mijn eigen ik zijn. Zodat ik weer van mijn kleine meisje en haar grote broer kan genieten.