En toen was de familiedag geweest...

Vorige week was dan onze langverwachte familiedag, de dag die in eerste instantie alleen maar leuk zou worden, werd van tevoren helaas al anders. Mijn tante kreeg namelijk te horen dat ze ongeneeslijke kanker heeft met uitzaaiingen.

In mijn vorige blog vertelde ik hoe de emoties met mij aan de haal zijn gegaan en nog steeds is dit het geval. En hoe moest ik het aan de kinderen vertellen? Dat laatste ging eigenlijk vanzelf. Tijdens het eten hebben we heel voorzichtig, maar heel eerlijk verteld dat ze ziek is en uiteindelijk ook dood zal gaan. Ze schrokken uiteraard wel, maar reageerden echt heel volwassen. Dat klinkt een beetje raar, maar het blijkt dat mijn kinderen meer kunnen hebben dan ik dacht en dat ze er dus ook heel mooi over kunnen praten en vragen over kunnen stellen. Wat een respect voor die kleine krummeltjes! Maar laat ik nu eerst eens vertellen hoe onze familiedag was. 

Om 10.30 uur hadden we afgesproken om te verzamelen bij mijn lieve oude oma, dit omdat zij er de rest van de dag vanwege haar leeftijd (en de daarbij behorende mankementen) helaas niet bij kon zijn. Hier zouden we lekker taart gaan eten en hartige hapjes, ter voorbereiding op het programma wat nog komen zou. De hele autoreis er naar toe (25 minuten), maar eigenlijk ook al de tijd daarvoor thuis, was ik bezig met hoe ik iedereen zou begroeten en dan speciaal mijn tante. Zij had ons via de mail al wel medegedeeld dat ze alleen een kopje koffie zou komen drinken, omdat het fysiek gewoon helemaal niet goed ging. In mijn hoofd had ik al een bepaald beeld geprobeerd te schetsen van hoe ze er uit zou zien en uiteraard dus ook wat ik zou zeggen en doen. 

Toen we bij mijn oma aankwamen, zag ik dat mijn tante en een paar andere familieleden er al waren. Als eerst kwam ik de partner van mijn tante tegen, en terwijl ik het van tevoren allemaal bedacht had, ging het eigenlijk allemaal vanzelf. Een dikke knuffel aan iedereen die ik tegen kwam en de allerdikste knuffel voor mijn tante. Wat zag ze er slecht uit (al zei mijn man later dat hij dat helemaal niet vond), ik vond haar grauw, een beetje geel, futloos, zonder energie. Terwijl mijn tante juist iemand is die altijd een grootse entree maakt als ze ergens binnenkomt. Maar wat zeg je dan tegen iemand die weet dat ze snel dood zal gaan, want dat gaat waarschijnlijk helaas wel gebeuren. Hoe bizar zo'n ziekteproces! Natuurlijk voelde ze zich al een hele tijd niet lekker, maar dat het in 2 weken tijd, van diagnose tot aan nu zo slecht zou gaan, dat had ik totaal niet verwacht.

Ik ben een poosje naast haar gaan zitten en heb eerst naar de dingen gevraagd die ik van mijn moeder had gehoord, dat ze met hoge koorts in paniek naar het ziekenhuis was geweest en bij een alternatieve arts. Ze begon te huilen, omdat ze zich hopeloos voelt, niet vanwege de kanker op zich (wat ik trouwens wel denk hoor), maar om het feit dat geen van de medicijnen helpt. Ze blijft koorts houden en blijft zich zwak voelen en de gedachte dat dit niet beter zal gaan worden, maakt haar erg verdrietig en hopeloos. Poeh, heftig man! Hoe moet ik daar nou op reageren? Ik heb haar vastgepakt en ben stil gebleven, gewoon laten voelen dat ik er voor haar ben en dat voelde heel goed eigenlijk.

Na de koffie ging ze weer, een moeilijk moment, een moment wat nu blijkt dat waarschijnlijk het laatste moment zal zijn geweest dat ik haar levend heb gezien. Maar dit zal ik in een andere blog uitleggen. 

Na de taart en de lekkere hapjes is de rest van de familie op pad gegaan met een GPS, we konden kiezen om in verschillende groepjes te gaan, maar we wilden graag met z'n allen. Heel fijn om dit met z'n allen te kunnen doen en wat is dat leuk een GPS tocht! Lekker in het bos gewandeld en ondertussen al kletsend op zoek gaan naar de goede antwoorden en het volgende waypoint. Uiteindelijk de schat gevonden, een heuse schatkist met daarin cadeautjes voor de kinderen. 

En daarna op naar een klimbos, uiteraard niet met iedereen, want niet iedereen van de familie is een durfal, maar ik heb me er aan gewaagd. Wat waren de eerste meters eng! Maar wat was het gaaf daarna! Na anderhalf uur klimmen (en een flinke klap tegen een boom), gingen we allemaal weer terug naar mijn oma om samen etend de dag af te sluiten. Een bizarre, emotionele, maar ook enorm gezellige dag. Hoe één dag zoveel verschillende emoties kan hebben, bijzonder...