En dan stopt ze met ademhalen

41 weken zwanger en er is geen smeer meer te bekennen bij de geboorte van Lobke. Haar nagels zijn zo lang dat een nagelstyliste er jaloers op zou worden en je kon haar haar bijna vlechten. Maar daarin tegen was wel mijn vruchtwater zo goed als op, had ze er in gepoept en heel veel vruchtwater binnen gekregen. Dit betekende dat we een nachtje moesten blijven. Nick ging de nacht naar huis en ik mocht met Lobke slapen! Vol adrenaline deed ik amper een oog dicht en bleef ik maar kijken naar het wonder dat daar 'opeens' naast me lag. Ik ben moeder! Naast die adrenaline durfde ik ook niet, want wat zou er gebeuren als ik mijn ogen zou sluiten. Zou ze het nog wel doen? Wordt ik wel wakker als ze honger krijgt? Wat als ze me nodig heeft en ik word niet op tijd wakker? 

Daar lag ze dan MIJN kleine hummeltje die ik op de wereld had gezet een paar uur eerder. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden en bleef Nick maar appen als er een geluidje kwam, ze der fles had gedronken of ik gewoon niet kon slapen doordat ik allemaal andere geluiden hoorde dan thuis.

Juist die andere geluiden deden het hem. Ik hoorde een geluid die ik niet kende en drukte op de noodknop. Lobke begon heel erg te kokhalzen en uit reflex draaide ik haar op haar zij en daar kwam het. Ze gaf alles over wat ze in die paar uur binnen had gekregen en meer. Och mijn kleine arme meisje werd ineens een slap poppetje!! Ze snakte naar adem en ik blies in haar gezicht en daar kwam ze weer bij! Inmiddels kwam de zorg en zag dat ze het even moeilijk had gehad en ik handelde meteen uit mijn moederinstinct met als gevolg dat steeds als je haar op haar rug legde ze hetzelfde begon te doen. 

Hoe goed die flesjes erin gingen, hoe makkelijk ze er ook weer uit kwamen! De volgende dag zou de kinderarts komen, Lobke bleek onwijs misselijk door het ingeslikte vruchtwater en bleef maar overgeven! We zouden die dag rond 10,00uur naar de komst van de kinderarts naar huis mogen maar daar kwam verandering in. Ze moest eerst haar flesje van 15cc om 12uur leeg hebben gedronken. Ik kon dat even niet opbrengen want ik was vol adrenaline van de nacht en wilde dat iemand die iets rustiger was haar der flesje gaf. Rond 12.00uur kwam de verpleegkundige en die gaf Lobke der flesje en hoera die bleef binnen en we mochten naar huis!

Thuis ging het voorspoedig tot de tijd van 16.30uur. Lobke was 24uur oud maar had nog geen plasluier gehad. We mochten de tijd rekken tot 20.00uur en anders moesten we de verloskundige weer terug bellen. Daar gingen we om 20.00uur en de moed zakte ons een beetje in de schoenen want geen plas luier. Nick pakte zijn telefoon en belde de verloskundige op de gang tot hij een kreet vanaf het kamertje van Lobke hoorde komen. Daar stond ik, zwarte poep en plas van 6 luiers! Ik ben nog nooit zo blij geweest dat alles onder zat! haha! De verloskundige juichte mee op de achtergrond. Dat was ook weer opgelost, sinds dat moment kunnen we haar zowel voor als na de fles verschonen! haha!

Doordat Lobke nog steeds zo misselijk was besloten we haar in het voedingskussen te leggen, zo lag ze niet plat en wat meer in de houding die ze 9 maanden gewend was en dat deed ze erg goed. Tussendoor probeerde we haar te laten slapen op haar rug maar zodra we dat deden stopte ze dus weer met ademen en kwam ze alleen bij als we haar in haar gezicht bliezen. Daar was hij dan, haar trauma! 

Inmiddels is ze bijna 9 weken en slaapt ze sinds 1,5 plat in haar bedje waar ik een dekentje onder haar matrasje bij haar hoofd heb gelegd zodat ze toch niet helemaal plat ligt maar niet meer zo in elkaar! Ze doet het hartstikke goed maar op haar rug doet ze nog exact hetzelfde als ze te plat ligt! Ze is ook echt een buikslapertje want ze slaapt dan echt heel veel rustiger en uren achter elkaar! We weten het en zo kunnen we het voor haar comfortabel maken!