4 jaar geleden
En dan heb je een burn-out
Hoewel ik een open boek ben, heb ik hier nog niet eerder over geschreven. Waarom? Ik vind het een lastig onderwerp en wist niet zo goed hoe ik hierover moest gaan schrijven. Waarom het nu wel lukt? Ik ben gewoon maar begonnen.
Senn was ruim 6 maanden oud toen ik mij niet zo goed meer voelde, we hadden lang gestreden, weinig geslapen en nog minder genoten. Ik bleef alsmaar moe, verdrietig en lusteloos. Ik bleef liever thuis dan dat ik op pad zou gaan en werd nergens meer blij van. Dat resulteerde in vooral bankhangen en niet zo veel uitvoeren. Ik kon ieder moment in huilen uitbarsten en mijn hoofd zat bomvol met van alles. Gedachten die ik niet kon ordenen en doemdenken. Het was zo vermoeiend en frustrerend! Ik had er weinig grip op en probeerde dat op andere manieren terug te vinden. Ik was bijvoorbeeld mijn allereerste Moederdag heel ziek geworden van het uiteten met de familie, waarschijnlijk iets verkeerds gegeten en ik bleef maar overgeven. Iets waar ik een gruwelijke hekel aan heb. Ik begon dus dingen te vermijden met eten, daar had ik carpaccio en varkenshaas. Dit at ik dus niet meer. Ook werd ik eens misselijk van de Cheese Doritos, dus deze ging ook op mijn hele grote “hier word ik misselijk van”-lijst. Wist ik niet meer wanneer de melk in de koelkast open was gegaan? Gooide ik het weg. Alles om maar zo “veilig” mogelijk te eten en grip te hebben op het niet misselijk worden.
Via de huisarts kwam ik bij een praktijkondersteuner terecht, hier kon ik goed mee praten, maar kon mij niet verder helpen. En zo kwam ik bij een psycholoog, ik vond dat best een ding. Gelukkig was zij heel lief, oordeelde niet en liet mij praten. Ik sprak over een burn-out, zij over een postnatale depressie, hoewel ik die naam er niet aan geef. Ik weet dat er dames zijn die het nog slechter hebben met een postnatale depressie en hierbij ook medicatie nodig hebben, ik vond het bij mij niet zo “erg”. Maar goed, het komt natuurlijk voor in vele vormen en maten.
Ik schoof de schuld op mijzelf: ik was zwak, dus daarom heb ik een burn-out. Zo voelde dat. De psycholoog relativeerde dit voor mij. Nee je bent niet zwak, je heb een pittige zwangerschap gehad, een huilbaby, een verhuizing, scriptie en afstuderen, sollicitaties, nieuwe baan en een sociaal leven. Geen enkel normaal mens zou in deze sneltreinvaart kunnen doordenderen, jouw lichaam is op en dit is het gevolg daarvan. Dat gaf mij rust, maar ook angst, want als mijn lichaam zo reageert op drukte? Hoe voorkomt ik dit dan? Typisch dat stukje “ik wil controle houden”. Gelukkig heb ik daar heel veel tips en tricks gekregen om hiermee om te gaan, om op tijd op de rem te trappen en mijzelf te besparen. Ik werd uitgedaagd om dingen weer te eten en ja, de eerste keer carpaccio werd ik misselijk, het zat tussen mijn oren, maar daarna ging dat goed. Stap voor stap weer de oude.
Inmiddels is dit bijna 3 jaar geleden, ik voel mij goed en heb veel geleerd van de burn-out. Het doordenderen en teveel hooi op mijn vork nemen is typisch Erin, ik weet het en herken het. Ik fluit mijzelf soms terug en doe ik het niet, dan doet mijn omgeving het wel.
Ontspan. Relax. Adem.
Liefs,