En dan ben je zomaar ineens....

Blogster van de week! Helemaal leuk natuurlijk maar het roept ook gelijk vragen op.

Vragen zoals, wordt er iets van mij verwacht? Moet ik elke dag, elk dagdeel of elk uur iets schrijven? :)

BeetsterCity

Nou goed, laten we beginnen met gister avond. Denvy en ik wonen in een prachtig dorpje in Friesland. Beetsterzwaag (door mij ook wel Beetstercity genoemd). Het is hier prachtig! We wonen midden in de natuur en hebben het bos in onze achtertuin. En ons huis? Ons huis is groot!!! Om ons heen wonen gezinnen met 3 of 4 kinderen maar wij hebben dit kasteeltje voor ons tweetjes. Het dorp heeft 3800 inwoners en is daarmee groot genoeg om contact te leggen met een aantal mensen en toch ook een beetje anoniem te blijven. Er zit hier een C1000, een kruidvat, een goede bakker en verder nog wat kleine leuke en schattige winkeltjes. Sinds september vorig jaar wonen we hier en ik kan me geen andere plek voorstellen waar ik liever zou willen wonen. Gisteravond dacht ik daar heel eventjes anders over....

Het was gister warm, heel warm. Zo'n broeierige dag waarop je weet dat er onweer gaat volgen. Om 7 uur lag Denvy in haar bedje en was er nog niets aan het handje. De lucht was blauw en het zonnetje bleef schijnen. Ik besloot de tuin nog even te sproeien maar na een half uurtje barste het geweld in eens los. Met grote passen maakte ik dat ik binnen kwam. De regen kwam met bakken uit de hemel. Op facebook schreef ik dat het regende maar dat het leek alsof het onweer aan ons voorbij zou gaan. Niets was minder waar... Rond 8 uur hoorde ik ineens een luide knal. Onweer!

Onweer!

Denvy sliep nog steeds dus ik nestelde mij op de bank met een bakje chips en een fles cola. Ik ben dol op onweer en kan genieten van het natuurgeweld. Het bleef maar rommelen, donderen en flitsen en hoe kon het ook anders... Denvy werd wakker. En hoe!!! Helemaal hysterisch en met dikke grote tranen lag ze in haar bedje. Ze was zo geschokken het arme kind... Na een troostsessie van zo'n 10 minuten was ze weer haar oude vrolijke zelf maar het onweerde nog steeds. Ik besloot mijn kroost onder moeders vleugels te nemen (lees, met mama mee naar bed) en samen plofte we neer op het waterbed. Met de rolgordijnen open zodat we samen naar buiten konden kijken. Ze lag net als moeders ineens te genieten van het weer. Bij elke donderslag gierde ze het uit van het lachen. Zo schattig!

Ineens zag ik één van de bomen in het bos achter onze tuin richting mijn slaapkamer raam komen en ik schok mij lam. De boom boog heen en weer tussen ons huis en het bos. Doodeng vond ik het want wat als dat ding door de ramen heen komt? Potver, wie moest er zo nodig aan de bosrand wonen ging er door mij heen. We hebben de nacht doorgebracht op Denvy haar slaapkamer want het idee dat dat ding door mijn raam kon komen vond ik helemaal niets.

Vanmorgen bleek de schade heel erg mee te vallen. Wonder boven wonder staat de bewuste boom weer gewoon recht op. Ik heb voor de zekerheid nog wel een telefoontje naar de gemeente gedaan en die komen morgen kijken. Hij zal wel verwijderd worden vermoed ik zomaar en daar voel ik mij dan gelijk weer schuldig over want het is wel een hele mooie boom. Nou goed, het zij zou. Ik moet er niet aan denken dat ik de volgende storm dat ding op mijn dak heb liggen. Toch?