En dan ben je mama en nu?

Als 6 jarige werd ik gevraagd wat wil je worden later. Mijn antwoord, zangeres, timmerman of mama? De eerste 2 zijn het niet geworden. Ik zing hartstikke vals en ik ben best handig maar niet geschikt als timmerman. Ik zei altijd ik neem 4 kinderen, waarom mijn moeder zei kinderen neem je niet maar krijg je. Dat heeft even geduurd maar besef ik nu heel erg goed.

Inmiddels is het ruim 9 jaar geleden dat mijn moeder helaas aan een vreselijke ziekte, kanker, is overleden. Ik mis haar nog steeds elke dag. Zij was degene die me weer  met 2 benen op de grond kon zetten, feilloos aanvoelde wanneer het  niet goed ging (zelfs toen ik anderhalf jaar in Amerika zat, belde ze altijd op de juiste momenten) en kon knuffelen als de beste. Ze was mijn beste vriendin. Mijn vriend en ik waren toen net anderhalf jaar samen. Ik wilde heel graag kinderen, maar toen was het niet de juiste tijd. Dan zou ik met een kind mijn moeder willen vervangen. Dat wilde ik mezelf en mijn kind niet aandoen. 

Een paar jaar later wilde we graag kinderen, maar dat ging niet zo maar. Toen besefte ik dat je geen kinderen neemt maar krijgt. Al mijn vriendinnen waren binnen 6 maanden zwanger, dus dat dacht ik ook. Het heeft 3 jaar geduurd voordat ik zwanger raakte. Ongeloof dat het zo lang duurde, angst dat ik nooit moeder zou worden, dat ik veels te oud zou zijn om zwanger te raken van een eerste kind, dat mijn kind op jonge leeftijd geen moeder meer zou hebben (mijn moeder was 56 toen ze overleed), dat ik nog de kroeg in wilde met mijn kind als hij/zij gaat studeren (had mijn moeder ook met mij gedaan); er ging zoveel door me heen. Als je nog op school zit, heb je je leven uitgestippeld. Ik zou mijn eerste kind krijgen voor mijn 30ste. Ik was 35 toen mijn dochter geboren werd en nog speelt die angst dat ik net zoals mijn moeder vroeg zal overlijden. Dat terwijl mijn oma 97 is en mijn overgrootoma 96 geworden is. Je weet het niet, genieten van nu is het belangrijkst. Dat heb ik geleerd van mijn moeder en door moeder te worden. Leef nu en geniet nu. Vroeger was ik de dag na mijn verjaardag al bezig met mijn verjaardag voor het nieuwe jaart. Mijn moeder zei altijd doe eens rustig aan, denk nu maar eerst eens aan nu. Ze heeft groot gelijk. 

Toen mijn dochter geboren werd, waar ik zo naar uitkeek, was mijn eerste gedachte, wie ben jij, ik herken je niet. Zo raar, maar al gauw leerde ik dat veel vrouwen niet gelijk verliefd zijn op hun kind, dat dat groeit en niets is minder waar, wanneer je denkt niet nog meer van iemand te kunnen houden, gunt ze je weer die ene lieve blik en groeit mijn hart weer een beetje. 

Nu is mijn dochter anderhalf en een heerlijke handenbinder. Sta elke dag weer versteld wat ze dan weer kan. Wijst ze naar boven en roept ze heel hard WAUW!! ziet ze iets nieuws. Alles is "uit"ook maar net hoe het der uitkomt, kan net zo goed "aan" betekenen. Maar ook leg ik mezelf de druk weer op dat ik net zo'n moeder voor haar wil zijn als de mijne voor mij was. Probeer dat wel uit te schakelen. Ik doe mijn best, meer kan ik niet. 

Fouten maken als mama hoort erbij, dat je een keertje schreeuwt uit frustratie omdat ze voor de zoveelste keer iets doet wat niet mag en je dan weer schuldig voelt omdat je geschreeuwd hebt. Moeder worden en moeder zijn is een emotionele rollercoaster en pffff....er zullen nog vele emotionele  momenten volgen. Mijn moeder wist het ook allemaal niet en zal veel op gevoel hebben gedaan en ik doe hetzelfde. Ze heeft het voor mij fantastisch gedaan en ik hoop dat mijn meisje weet dat ik er altijd voor der zal zijn en mijn deur altijd open is. Dat is mijn grootste wens en die emotionele rollercoaster, die hoort erbij en ik heb het ervoor over. Ik leef nu met mijn meisje en geweldige vriend aka beste papa ooit :-)

Groetjes,

Julie