En dan ben je ineens 30 jaar ouder...

We lopen het Kruidvat binnen voor luiers. Ik zeg nog tegen Noud dat we luiers nodig hebben en dat we daarna nog eventjes naar de supermarkt moeten. Voorzichtig duw ik de kinderwagen door  de smalle gangetjes, richting de luiers. Ineens stapt hij van het zitje af en rent richting de uitgang. Ik roep hem na, maar zie al snel dat het geen zin heeft.

Snel duw ik de wagen richting het brede stuk zodat ik kan keren en Noud achterna kan. Ik mompel tegen twee vrouwen die het pad blokkeren dat ik er snel langs moet. Als ik buiten ben kijk ik de winkelstraat in en roep zijn naam. Nergens is mijn 2 jarige met zijn knaloranje jas te bekennen. 

Het "kraampje" van de Hema ligt recht tegenover de ingang van het Kruidvat. Ik vraag aan de mevrouw of ze mijn zoon gezien heeft. Ze zegt niks gezien te hebben. De paniek slaat toe, waar is hij toch.

Ik word aangesproken door een wat oudere vrouw die in de gaten heeft dat er iets mis is. Gelijk biedt ze aan om mee te zoeken. Ze gaat de winkels in de buurt af. Ondertussen vraag ik een aantal voorbij gangers of ze hem hebben gezien. Niemand heeft iets gezien.

In paniek bel ik mijn man, die op zijn beurt zijn ouders belt. Zij wonen in de buurt en kunnen gelijk helpen zoeken.

Met een kinderwagen door de winkels rennen is lastig, een man biedt spontaan aan om bij de kinderwagen te blijven. Mijn jongste laat ik bij een wildvreemde achter zodat ik de winkels kan doorzoeken naar mijn oudste.

In de Hema kom ik een bekende tegen, ook zij heeft Noud niet gezien maar zoekt gelijk mee. 

Wanneer ik op het punt sta om de politie te bellen, roept er iemand dat er een jongetje televisie zit te kijken in de sportwinkel.

Ik ren de sportwinkel in en zie daar Noud in alle onschuld achter de televisie zitten. Ik pak hem op en knuffel hem stevig. "Mama was je kwijt en is erg geschrokken" zeg ik tegen hem. Op dat zelfde moment rolt er een traan over mijn wang, hier is hij wel van onder de indruk. Noud pakt me stevig beet en zegt: "sorry mama" en overlaad me met kusjes. 

De lieve mensen die me geholpen hebben bedank ik en loop daarna met de kids naar huis. Nog nooit heb ik het gevoel gehad een slechte moeder te zijn, tot op dit moment.

De schrik zit er goed in en er zijn al een aantal tranen gevloeid van opluchting, schuldgevoel en de schrik die er nu uitkomt. Nooit hoop ik dit meer mee te maken of dat iemand anders dit mee maakt.

Dit keer is het gelukkig goed afgelopen.