Emotioneel rondgeslingerd

Een emotionele achtbaan, dat is het beste hoe ik mijn huidige situatie kan beschrijven.

3 weken geleden kreeg ik een telefoontje van mijn chef. 'Je gaat dit niet leuk vinden, maar je contract wordt niet verlengd'.

Ik voelde hem al aankomen. Mijn beoordelingsgesprek voelde al als een afscheid. Toch hoop je dat je inzet wordt gewaardeerd, maar helaas mocht het niet baten. Auw, dat doet echt zeer! Ik bleef rustig, maar in mijn hoofd schreeuwde ik 'NEEEEEEEEEE!' Precies een half uur heb ik mn ogen uit mijn kop gejankt en mezelf daarna herpakt. F*** hen! Als ze zo met me omgaan, waarom zou ik nog uberhaupt bij ze willen werken. Dubbele gevoelens. Ik wilde nog even blijven vliegen, hield van mijn werk, de stranden en het mooie buitenland, toch is het ook echt zwaar en onderschatten mensen dat echt.

Ik heb geen kans meer om afscheid te nemen van de mensen (die superaardige taxi-chauffeur waar ik zo'n leuke band mee had opgebouwd), de leuke overnachtingen EN mijn voorraad kruiden, zeepjes en andere spulletjes raken op en kan deze niet meer aanvullen.

Ik twijfelde al.. hoelang wilde ik dit nog doen, vooral nu ik mama ben geworden. Mijn vriend zei 'schat, nu hoef je niet meer te twijfelen en is de beslissing voor je gemaakt'.

Auw, precies.. De beslissing is VOOR mij gemaakt. Ik had liever de regie zelf in handen gehad.

Maargoed we gaan verder. Binnen een uur had ik mijn CV geüpdate en 5 sollicitaties verstuurd. Binnen een week heb ik een nieuwe baan gevonden en ik had nog een optie! Wauw, ik was trots en blij dat ik al zooo snel een leuke nieuwe baan had gevonden. Na een proefdagje kwam ik thuis met het goede nieuws. Het was meteen een klik. Dat was een boost voor mn zelfvertrouwen!

Ik vlieg nog steeds, alleen merk ik dat ik al aan het afscheid nemen ben van alles. Ik zet me iets minder in, als mijn collega's willen ruilen zeg ik vaker 'nee'. Zij doen die moeite ook niet... Emotioneel spreek ik mezelf weleens tegen.. Ene keer voel ik me rot omdat ik ga stoppen (vrijwillig verplicht) en de andere keer denk ik ' ohh dit ga ik zoooooo niet missen' .

Vervolgens kwam de volgende shock.. Afgelopen woensdag belde mijn moeder op. Mijn neefje ging naar de dokter met buikpijn en inmiddels was bekend dat hij een tumor had in zn buik. De uitslag was binnen en nu blijkt het kanker. Aiii het is nog zo'n klein ventje. Hij moet de aankomende 3 maanden in het ziekenhuis blijven en krijgt allerlei behandelingen. Ik heb mijn tante een berichtje gestuurd, maar wil er niet teveel bovenop zitten. Ze heeft genoeg aan dr hoofd nu.

Gisteren aan boord had ik het zwaar, de zoveelste keer mijn wekker om 4 uur en alle stress die ik al meezeulde maakte dat ik finaaal over mn nek ging.

Eenmaal thuis in bed gaan liggen en vanaf 4 tot 6 geslapen. Mijn vriend heeft onze dochter opgehaald en een kus laten geven. Ik heb een kwartier op de bank gezeten bij ze. Wilde toch eeeventjes hun gezichten zien. Half bakje yoghurt naar binnen gewerkt, maar ik voelde mij zo'n dweil dat ik weer ben gaan liggen. Ik werd vanmorgen om half 8 weer wakker en voel me iets beter.

Hoop dat volgende week een betere week voor me is.