EMDR

22 mei de dag dat ik dan eindelijk mijn eerste behandeling EMDR ga krijgen.

In het weekend merk ik dat ik toch wel wat gespannen naar de maandag toe leef. Ik weet dat het goed is om het vallen van onze zoontje te gaan verwerken maar toch is het een tweestrijd met mijzelf. Wil ik echt alle rottigheid herhalen? Ik voel mij toch best goed nu?.! En de andere kant roept heel hard, maar wat als het straks toch minder gaat dan duurt 't weer heel lang voordat je aan de beurt bent. Ik weet wat verstandig is maar de spanning stijgt langzaam aan steeds meer.

Maandag morgen breng ik eerst ons oudste zoontje naar school. De jongste gaat lekker mee naar huis en we keutelen heerlijk samen. Wat ben je toch een mooi mannetje. Langzaam aan stijgt de pijn in mijn hoofd en word ik steeds onrustiger. Als ik onze kleine vent in bed leg probeer ik ook wat rust te pakken. Zodra mijn man thuis is vertrek ik naar het ziekenhuis. Ik vertrek veel te vroeg en rij dan nog maar een rondje extra. Wachten in die wachtkamer zie ik dan nog niet echt zitten.

Eenmaal opgehaald door de arts, voel ik mij sterk en heb ik ineens enorme doorzettingsvermogen. Het geluk heb ik dat ik deze vrouw al ken van tijdens de miskramen en de zwangerschap van Jens. We hebben al een band en ze kent mijn verleden. We praten eerst even over de situatie zoals hij nu is. Dan legt ze uit wat EMDR kan doen en vraagt ze of ik meteen wil beginnen of een week wil wachten. Wachten? Nee laten we alstublieft beginnen, ik wil rust in mijn hoofd. Ik ben hier voor de EMDR.

We starten met de situatie die het meest losmaakt bij mij. Gek genoeg is dat niet eens het valincident maar het moment op de OK in Amsterdam. Wat heb ik mij daar alleen gevoelt, wat wilde ik graag bij mijn kleine mannetje zijn.

We kwamen vanuit Arnhem met de ambulance in Amsterdam. Daar stond een team van ruim tien man klaar. Ik ben mee naar binnen gegaan maar wist niet wat ik moest doen. De artsen staan om mijn ventje heen en eigenlijk wil ik er dolgraag bij zijn maar wil ook niet in de weglopen. Wat blijkt uit de EMDR sessie dat ik het liefst erbij was gebleven, zijn hand had vast gehouden. Tevens zocht ik onbewust alleen maar naar verduidelijking. Ik snapte er weinig van wat er gebeurde, een medische vertaling was fijn geweest. En daar komt een groot deel van mijn schuld/trauma vandaan.

Wat een emoties kwamen er los tijdens de sessie, maar er kwam gedurende de tijd ook iets meer rust, iets minder schuld en minder angst. Huilend en verward loop ik na de behandeling terug naar de auto. Het was niet te bevatten wat er allemaal gebeurd was in dat kamertje. Was het vervelend? Nee niet per definitie, het was lastig maar je weet waarvoor je het doet. En als zo'n behandeling dan ook lucht lijkt te geven dan is het zeker de moeite waard.

De drie dagen erna ben ik nog erg emotioneel en soms zelfs warrig. Mijn hoofd is alles aan het verwerken en het een plekje aan het geven. Dat is niet niks, het voelt als erg veel onrust. Na die drie dagen merk ik dat ik er al gemakkelijker over kan praten...

Vergeven heb ik het mijzelf nog niet, schuld vrij ben ik ook nog niet maar ik voel verschil. Volgende week heb ik weer een afspraak staan. Ik kijk er niet naar uit maar weet van binnen dat het nu echt nodig is.