Elke meter kan de laatste zijn

Dit nummer hoorde ik begin deze week en ik kreeg direct een flashback. “Tja meisje… Ik weet ook niet waar je over 5 jaar staat”. Dit zei de oncoloog tegen me vlak nadat ik voor de tweede keer de diagnose baarmoederhalskanker had gekregen. Dit kwam hard aan op dat moment. Ik heb er vaak over nagedacht. En het vervolgens ook weer los kunnen laten. Ik wilde het niet als een donderwolk boven me laten hangen. Ik nam het mee in mijn manier van leven maar ‘that’s it’.

Tot deze week na het horen van dit liedje, ook al hoorde ik het al voor de 100e keer. De angst en onzekerheid kwamen op me af. Op een manier waarmee ik nog geen kennis heb gemaakt in de afgelopen jaren. Mijn slaap vatten werd lastig. Dit kende ik niet! Zelfs net na de diagnoses, voor de operaties en behandelingen, ik sliep eigenlijk altijd goed. Maar sinds deze week dus niet meer, ik lig soms (voor mijn doen) best lang wakker, te malen. Bang voor de nacht, de stilte, de donker. Bang dat er geen afleiding is en er allerlei gedachtes voorbij komen.

Een paar jaar eerder had ik angst en paniekaanvallen, ook ’s nachts. Toen was ik bang voor allerlei dingen die er niet waren, beren op de weg. Bizar dat er nu ineens héél realistische angsten zijn. Angst waarin ik mezelf niet zo goed gerust kan stellen. De boel bagataliseren, voornamelijk mijn eigen problemen, daar ben ik normaal gesproken goed in. Maar dat kan nu niet. Althans dan doe ik mezelf te kort. Ik ben lang positief geweest, misschien wel naïef. Zelfs na de tweede diagnose krabbelde ik na de operatie weer op en hervatte mijn leven, fysiek en mentaal. Anders weliswaar maar ergens ook weer niet. Ik had wederom weer het vertrouwen in de artsen en het leven dat het wel weer goed gaat komen.

Alleen dat is nu dus ineens weg. Het blijft in mijn hoofd spoken, het is het thema van deze week denk ik. Ik ‘the controlefreak herself’ moet hier iets mee doen. In een hoekje gaan zitten janken en bang wezen is niks voor mij. Op een of andere manier wil/moet ik mezelf toch weer op wat voor wijze dan ook geruststellen. Want zo kan ik niet verder leven. Ik wil tenslotte verwerken, en genieten zolang het kan! Ik vrees dus toch dat ik een van mijn grootste angsten, op het verliezen van de kinderen na dan, onder ogen moet zien. Weten hoe het nu echt zit met die kanker.

Ik vertelde mijn gevoel tegen wat mensen om mij heen. De meeste denken dat de artsen me hierover niets kunnen vertellen en me geen percentages en/of cijfers zullen geven. Maar ik zal ik niet zijn als ik hier niet positief in sta. Ik heb vertrouwen in mijn arts. Wat ik op dit moment nodig heb is concrete informatie, ook al is deze niet zo optimistisch als ik hoop. Daar kom ik wel overheen. Het zal me stimuleren om nog meer uit het leven te halen, prioriteiten te stellen en te filteren wat belangrijk voor me is.

Vrij snel maak ik de keuze en ik mail, met enige angst, de casemanager van de afdeling gynaecologische oncologie. Al typend kom ik tot de conclusie dat ik eigenlijk ook nooit om de technische kant van het hele verhaal gevraagd heb. Ik wilde het niet weten! Waarschijnlijk omdat ik dat op dat moment ook simpelweg niet kon handelen. Ik mis nu iets om op te vertrouwen en aan vast te houden. Wat natuurlijk heel lastig is na twee keer een diagnose zonder klachten.

Een dag later belt ze me op en bespreken we waar ik tegenaan loop. Een luisterend oor, alle begrip, steun, meedenkend met een lach en een traan. Ik vraag haar of ik écht alles moet gaan doen wat ik wil? Haar antwoord was volmondig “JA, ga alles doen wat je wil”. Het doet me veel, het is erg confronterend maar ik denk het nodig te hebben. Het voelt onwerkelijk en tegelijkertijd goed. Ze vraagt of ik een gesprek met mijn oncoloog wil. Hier hoef ik niet lang over na te denken. Ik wil alles weten! Wat zijn mijn kansen? Wat is mijn prognose? Wat leert de ervaring? Hoe schat de arts mijn kansen in? Ik wil er niet in doorslaan en juist genieten van het leven. Maar ik wil ook mezelf niet voor de gek houden. Ik wil de puzzel compleet maken.

Kanker veranderd je zoveel als persoon en de manier waarop je leeft. Misschien is het toch nodig om wat gerichtere therapie erbij te nemen ivm de zogezegde “trauma’s”, de flashbacks en de angst. De realistische angst die levenslang zal blijven. Als je al twee keer de diagnose kanker hebt gehad is het vaak niet de vraag óf het terugkomt maar wanneer. Het klinkt hard, vandaar het gezegde ‘de waarheid is hard’, het is echt zo. Maar wie weet, hoor ik bij de “geluksvogels” en is het nu voor eens en altijd weg. Of komt het pas terug op mijn 50e of 60e, dat voelt al een stuk acceptabeler voor mij. Als de kids 30+ zijn, ben ik al een stuk geruster. Bijzonder eigenlijk hoe dit werkt. Je grenzen steeds verleggen. Onderhandelen met de kanker. Wat helaas niet gaat…

Uiteindelijk heeft ze een dubbele afspraak voor me ingepland met mijn gynaecoloog oncoloog voor volgende week. Stiekem vind ik dit toch heel spannend hoor. Hopelijk kan hij me de antwoorden geven die ik zoek. Deelt hij zijn ervaring, kennis en de cijfertjes/percentages. Ik wil eerlijkheid en duidelijkheid ook al doet deze misschien pijn. Maar ook dat komen we weer te boven. Want ook na dinsdag komt woensdag de zon gewoon weer op…

Viva la Vida!

Liefs Nicole