​Elk jaar geloof ik weer..

Een jaar of 7-8 was ik toen ik bij Oma aan de keukentafel zat met mijn moeder. De woorden ‘Sinterklaas bestaat niet’ werden verteld en ik, ik begon keihard te lachen.‘Natuurlijk bestaat Sinterklaas wel, van wie krijg ik anders elk jaar cadeautjes in de schoen en op pakjesavond?’ Maar als snel werd mij uitgelegd dat de familie dit zelf kocht en dat de gedichten ook door iedereen zelf gemaakt werd. 
Mijn grootste angst was dat ik geen cadeautjes meer zou krijgen, heerlijk de logica van een kind, maar ik voelde me ook heel groot en wijs met dit grote geheim.

We zijn nu een kleine 20 jaar verder en het Sinterklaasfeest vind ik één van de mooiste feesten die Nederland rijk is.

En ik zal je vertellen, in de afgelopen 20 jaar kijk ik nog steeds met plezier naar de intocht en het Sinterklaas journaal. Nu mag het eindelijk weer ‘legaal’. Ik geef onze zoon graag het gevoel mee wat ik al die jaren heb gehad en nog steeds voel. De warmte, de gezelligheid, samen de spanning aan gaan ‘krijgen we wel of geen cadeautjes’.

Bij de familie van mijn vriend trekken we elk jaar lootjes. We kopen cadeautjes voor elkaar en maken gedichten. Ik vind het heerlijk om een leuk en passend gedicht te schrijven over het wel en wee van het afgelopen jaar. Iedereen maakt wat lekkers en samen eten we, kletsen we, lachen we en ja, soms laten we ook een traan om een mooi gedicht, want het is niet altijd alleen maar leuk wat wij mee maken.

Elk jaar geloof ik weer in dit mooie feest waarin niemand iets kwaads bedoeld. Ik weet dat er mensen zijn die het mooie van het feest niet zien, maar dat is discussie waarin ik mij niet wil mengen. Het Sinterklaasfeest brengt mij een warm en vreugdevol gevoel.

Elk jaar geloof ik weer, 3 weken, 3 weken lang geloof ik in iets moois. Ik moet het wel geloven, want vanaf mijn laptop kijk in naar de TV, de beelden van Parijs doen pijn in mijn hart.

Ik moet geloven in het mooie feest van Sinterklaas, juist nu er in Parijs en daaromheen zoveel angst en verdriet heerst. Ik moet geloven..