6 jaar geleden
Eindelijk de waarheid horen maar wilde ik die horen?
Waarom verteld hij niet gewoon wat ze gezegd hebben, waarom stel hij zich niet open voor mij? Ik veroordeel hem toch niet, ik ben verliefd.
We zitten in de auto na de eerste normale dag na kerst. Stan is bij zijn ouders geweest want hij heeft daar gegeten. Dus ik vraag hem of ze nog wat gezeg hebben waarop hij antwoord nee ik heb ze niet echt gesproken. Weer verraad zijn lichaam en gezicht dat dit niet de waarbeid is maar wat kan ik doen? Als ik door vraag krijgen we ruzie en voel ik me weer verschrikkelijk dus ik laat het er bij. Misschien had ik door moeten vragen want nu voelde het ook niet goed. Het doet zo verschrikkelijk veel pijn en de onzekerheid is killing.
De volgende dag heb ik het weer gevraagd maar ook toen kwam er niet echt een antwoord.... Uiteindelijk zaten we bij een vriend thuis en kregen we het over oud en nieuw. Ja daar is mijn opening.....: O ja wij moeten zeker naar jou ouders om 12 uur 's avonds? Vroeg ik waarop Stan antwoorde: Ik wel ja. Eindelijk kwam er wat uit en ondanks dat ik het eigenlijk al wist wilde ik dat hij het vertelde ik wilde weten wat er is gezegd en gedaan en hoe we verder moeten dus ik vroeg: Hoezo jij wel, ik dus niet?
Hoe het eerste deel van het gesprek exact verliep weet ik niet. Stan zei tegen zijn vriend dat we weg zouden gaan omdat we even met elkaar moesten praten. Dus gingen we weg en reden naar viaduct vlakbij om daar te praten waar niemand last van ons zou hebben of mee kon luisteren. Verdriet en vragen had ik genoeg maar op kalme toon en met alles weggestopt sprak ik: Nou vertel hoezo jij wel, wat hebben ze gezegd? Stan keek me aan en ik zag het verdriet en de pijn in zijn ogen, het koste hem veel moeite maar hij zei uiteindelijk : Ik moet zelf weten wat ik doe maar jij bent daar niet meer welkom, jij komt dat huis niet meer in en ik mag niet met je samenwonen, trouwen of kinderen krijgen. Wat...? En wat heb jij gezegd? Vroeg ik. Waarop Stan zei: wat moest ik zeggen... Ik ben weggegaan. Mijn gedachten maakten overuren en mijn hoofd zat vol met vragen waarvan er 1 de boventoon voerde en die stelde ik: en nu? Stan zei: ik wil je niet kwijt ik kies voor jou daarom ben ik weggegaan. Waarop ik hem vroeg: maar wat heb je dan gezegd? Heb je hun dat ook verteld? Heb je gezegd dat je van me houdt dat ze me niet kennen en dat ik je gelukkig maak? Nee dat had hij niet, hij was weg gegaan en was nu bij mij dat moest genoeg zijn volgens hem.
Hoe kan dat genoeg zijn.... nog steeds neem ik hem dit kwalijk. Stan heeft me niet verdedigt hij is niet voor me opgekomen toen ik dat zelf niet kon. Hij heeft me laten vallen en heeft vervolgens zijn leven geleefd.... Hij kwam nog steeds dagelijks bij zijn ouders en hij sprak gewoon niet over mij. Hij wilde beide houden en dit wilde hij door geen keus te maken. Dus hij zag die werelden appart, hij zag ze los van elkaar. Maar er is maar 1 wereld en alles staat met elkaar in verbinding.
Stan deed me zoveel pijn en zoveel verdriet maar hij leek het niet te zien. Ondanks die pijn en het verdriet hield ik van hem en wilde ik bij hem zijn. Mijn wereld draait om hem en hij staat op de 1ste plaats, niet ik...... Want ondanks al die pijn maakt hij me op bepaalde momenten ook heel gelukkig. Misschien is dat al die pijn en verdriet wel waard. Want we zijn aan het kijken naar een huisje voor ons samen en dan zal het vast veranderen. Ook de zoektocht naar een huis duurde heel lang waardoor ik zo vaak twijfelde of hij het wel wilde, hierover meer in mijn volgende blog.
Mdriel
Vanaf het eerst wel het gevoel gehad dat ze me niet goedkeurden, maar het ging wel een tijdje totdat we samen een kindje hebben gekregen, vanaf dat moment is er alleen maar ruzie. Ik weet niet wat het goede is om te doen en vind het ook heel moeilijk dat mijn man niet "duidelijker" is tegen zijn ouders, zo van het is mijn gezin dus punt. Dat maakt mij heel onzeker, zo van hou je dan wel van me of sta je straks toch bij je ouders voor de deur wat ze willen. Tegelijk zie ik hoeveel verdriet het gedrag van zijn ouders hem doen, hoe moeilijk het ook voor hem is en hij er ook een weg in moet zoeken. Daarnaast als ik zou zeggen je moet voor ons kiezen doe ik hetzelfde als zijn ouders en dat wil ik niet. Volgens mij is het een van de aller moeilijkste dingen als je partner keuze niet wordt geaccepteerd door je ouders. Ik hoop dat het bij jullie goed is afgelopen
Ladylike
Dankjewel voor je reactie. Wat naar dat je in een soortgelijke situatie zit. Is dit ook al vanaf dag 1 of hebben ze wel de moeite genomen om je te leren kennen? Ik begrijp ook zeker dat dit lastig is maar het blijft moeilijk. Het verschil in cultuur en opvoeding speelt hierbij een grote rol. Mijn ouders zouden nooit wat zeggen over de man van mijn keuze.... want ze weten ook dat dit mijn keus is en ik ze dat ook zeker zou vertellen. Ik probeer ook zeker om hem niet te veel onder druk te zetten maar ik wil mezelf hierbij niet volledig kwijt raken. Ik vind dat dit bespreekbaar moet zijn in onze relatie want we moeten het samen doen. Dit is natuurlijk al van een tijd terug en je leest in mijn volgende blogs boe het verder os verlopen.
Mdriel
Aan de ene kant klinkt het logisch dat je wilt dat hij je verdedigt, zegt dat hij van je houdt en zijn ouders de boom in kunnen. Maar in de praktijk is dat vaak heel moeilijk. Hier ook een beetje zo'n situatie, schoonouders zeggen echt rot dingen oven me en daarover ook ruzie gehad van ja maar waarom zeg je niet hallo je hebt het over mijn vrouw.. Hij heeft het een keer gedaan en echt echt mega ruzie en de ergste dingen naar zijn hoofd gekregen. Soms kun je beter niets zeggen zelfs al is dat niet wat je zou willen. Dat hij bij je is en voor jou kiest zegt wel dat hij veel van je houdt, geen enkel kind wil zijn ouders voor het hoofd stoten laat staan kwijt raken (zelfs al ben je volwassen). Uiteindelijk zal dat misschien wel gebeuren maar voor je vriend zal dat echt een heel moeilijk proces zijn, probeer hem niet te veel onder druk te zetten, het zijn per slot van rekening zijn ouders. Heel erg veel sterkte en succes