Einde jarenlange vriendschap

Omdat ik haar gevoel (her)ken. Haar verhaal zette me aan het denken. Toen ik 8 jaar was ontmoette ik een meisje op de turnles. We werden vriendinnen, maar we verloren elkaar een paar jaar later uit het oog. Toen ik verhuisde herinnerde ik me opeens dat zij vlakbij ons nieuwe huis woonde. Op goed geluk belde ik bij haar aan. Met succes, ze woonde er nog. Vanaf dat moment waren we echte bff's.

We deelden lief en leed samen. Als er iets was kon ik bij haar terecht, andersom was dat ook zo. Uren hebben we gekletst. Over school, jongens, uitgaan, de toekomst. We gingen studeren. Zij ging op kamers, ik bleef thuis wonen. Ik zocht haar regelmatig op en dan kookten we samen. Of we gingen uit eten om daarna tot diep in de nacht te dansen en sjansen. Op een gegeven moment verhuisde ik naar een stad 100 kilometer verderop om te gaan samenwonen met mijn grote liefde. We stuurden elkaar wekelijks ellenlange mailtjes. Daarin bespraken we werkelijk alles. Ondanks de afstand spraken we nog geregeld af. Heerlijk een hapje samen eten en vooral heel veel kletsen.

Ik koester onze vriendschap, denk nog heel vaak aan onze mooie momenten. De gestuurde mails heb ik nooit kunnen en willen verwijderen. Heel soms lees ik ze nog wel eens terug. Want helaas zijn we geen vriendinnen meer. Uit elkaar gegroeid en vooral een miscommunicatie. Ik heb nog wel geprobeerd om contact met haar te leggen, maar het is verspilde energie. Enerzijds kan ik het van haar kan begrijpen, anderzijds laat het me niet los. We hebben elkaar nu al ruim 5 jaar niet gezien. Ze weet dat ik ben getrouwd en dat ik twee kinderen heb. Ik weet dat zij mama is van een dochter. Ik stuur nog wel een appje met haar verjaardag bijvoorbeeld. En ook toen ik hoorde dat ze in verwachting was en toen haar dochter geboren was. Maar ik krijg geen reactie. En toch blijf ik het proberen.

Mijn man zegt dat ik het los moet laten. Ik zou dat dolgraag willen, maar kan het niet. Het laat me gewoon niet los. Ze is zoveel jaren een onwijs belangrijk persoon in mijn leven geweest. En opeens is dat voorbij. In mijn hart blijft er altijd een plek voor haar. En blijf ik hoop houden dat we elkaar nog eens zullen zien. Dat ik mijn vroegere bff zie als mama en ik haar dochter kan voorstellen aan mijn kids.....