Eerste zwangerschap eindigd in MK/spoed curretage (4)

Mijn laatste deel (3) sloot ik af met dat ik eindelijk een uitslag had.... Geen positieve en dat ik dus pillen had meegekregen.

Het was dinsdag 15 april. De hele nacht alleen maar liggen draaien. Het was dan ook vroeg dat ik weer beneden zat. Ik had de 4 pillen, Cytotec genaamd al klaar liggen in de badkamer.... Ik had echt even nodig om de moed te verzamelen... Zelf 4 van deze pillen inwendig inbrengen... het gaf me echt de bibbers! Ik wist dat ik het moest doen... Ik herhaalde het hele riedeltje waarom ik het moest doen nog eens in mijn hoofd: Het kindje leeft niet. Het is al aan het vergaan. Doe ik het niet kan ik erg ziek worden. Mijn lichaam heeft nu zoveel te doen en kan het blijkbaar niet helemaal zonder hulp....

Ik wou dat iemand anders ze in kon brengen zoals de gyn zelf... Iemand anders vragen was geen optie aangezien ik het niet fijn vind dat naakt zijn bij iemand anders dan partner. 

Het was rond half 8 dat ik ze heb ingedaan. Ik rende naar de bank want ik voelde me ineens zo ontzettend naar! Het zweet brak me uit, ik was gigantisch witjes en dacht echt dat ik in elkaar zou zakken/flauwvallen. Mijn moeder maakte zich daarom ook zorgen. Omdat ze ook bang was dat het misschien een allergische reactie oid kon zijn. 

Na een tijdje pakte ik mezelf bijeen. Ben maar achter mijn pc gaan zitten want ja wat moet je anders?

Veel gesprekken gehad, over hoe het was gegaan, hoe het nu ging etc etc.

Uiteindelijk zat ik in spanning voor NIETS! De hele dag gebeurde er NIETS. Ja heel soms wat nare krampen waarvoor mijn ouders steeds een kruik maakte. Maar niks van bloedverlies of wat dan ook.

Rond half 2/2uur die nacht, omdat ik weer eens niet kon slapen voelde ik iets... Ik had een giga kramp (wee) en voelde iets lopen... Het voelde tig keer erger dan het echt was. Gewoon een beetje bloed een mix van oud en nieuw....

Uiteindelijk om 3 uur toch maar gaan slapen... De volgende ochtend moest ik al vroeg in het ziekenhuis bij de gyn zijn.

Woensdag de 16de... Het was rond half 10? dat ik moest plassen en ik had best wel flinke pijn, ik wist nooit dat weeen toen al zn zeer konden doen! Ik verloor tijdens het plassen ontzettend grote, achteraf stolsels... Ik had dit gevoel nooit gehad... Maar ik bewoog helemaal mee toen dit eruit kwam... Ik keek in de wc en schrok me ook echt dood! Het was zo groot! Zoveel! Ik had dit echt NOOIT verwacht! Ik belde direct de gyn wat ik moest doen en ik moest het uit de wc halen en meenemen voor onderzoek... Ikzelf had hier niet de kracht voor en zo heeft mijn moeder dit gedaan.... 

We vertrokken. Of ja ik en mijn vader. Mijn jongste zus zou ook in het ziekenhuis zijn, dit omdat mijn vader het allemaal maar naar/eng vond en ik me bij haar (ook een vrouw en moeder van 2) het fijner vond "naakt" te zijn en "zwangerschap" te bespreken. 

Ik had mijn snoopy "groei pak" aan.. Ik had soms krampen waarbij ik geen houding wist en kreeg dus geen jeans aan! Daar kwam ik aan in me pyjama pakkie... schaamde ik me? Nee eigenlijk niet! Mijn hoofd was daarvoor veelste druk!

Ik weet niet meer precies hoelaat de afspraak was. Ik geloof half 11/11 uur. Dit liep namelijk uit... Uiteindelijk werd ik rond half 12 geroepen...
Samen met me zus, ik in mijn pakkie met een tasje... de kamer binnen. Ze wou de stolsels bekijken. 

Ik vond het maar een vies en eng idee... Toch hoopte we allemaal dat dit het was... Maar helaas... het bleken alleen maat stolsels! Ze wou toch nog even een inwendige echo maken om te kijken... Ik heb de echo niet echt meegekregen... maar ze zag dat het kleintje er idd nog gewoon zat. Wat baalde ik en tegelijkertijd vond ik het zn fijn idee dat mijn kleintje er nog steeds was ook al wist ik beter!

Ik vroeg me af hoe het kon dat ik zulke grote stolsels verloor... Het bleek normaal te zijn aangezien mijn lichaam dacht dat ik 13 weken zou zijn.

Ze ging overleggen want er moest dus toch een curretage komen. Ze had zelf die dag geen "curretage" dienst en de gyn die dat wel had zat al voor de dag vol.. Ze besloot me direct naar de kraamkamers te sturen en ze zou haar eigen pauze opofferen om mij te curreteren! Ik schrok ontzettend. Dit had niemand verwacht! Maar ze kon het niet langer aanzien, ik die al zo lang ermee moest lopen, weeen die blijkbaar toch niets deden... Ze wou me ervan af helpen zodat het eindelijk over was. Het risico dat ik uiteindelijk ziek zou worden werd ook steeds groter en dit was gewoon het beste en ook enigste oplossing.

Samen met mijn zus en vader liepen we naar de kamer. Er werd bloed geprikt en ik moest me omkleden. Mijn vader belde mijn moeder en toen ik de OK in ging nam ik afscheid van me vader en zus. (tijd tussen naar boven gaan en de ok was 30min!) In de tijd in de OK had mijn vader mijn moeder opgehaald. Er werd een infuus gesprikt en daar werd ik voor de OK deur afgezet. Ik zag een boel OK werkers die nog mij probeerde gerust te stellen.

Toen via mijn infuus het slaapmiddel werd gegeven dacht ik echt even dat ik dood zou gaan. Zo wat deed dat zeer zeg! Ik voelde het zo door me hele arm gaan en het deed echt ontzettend zeer alsof er een vrachtwagen over me arm reed! Ik vroeg nog of dit normaal was en ze zeiden ja maar over 10 tellen ben je al weg. Ik zei nog; nee dat geloof ik niet ik wil pijnstilling en nog voordat ze antwoord gaven was ik idd in slaap!

Het heeft geloof ik maar 10 a 15min geduurd de hele curretage zelf. Ik werd wakker en had zuurstof via mijn neus wat ik echt niet fijn vond. Ook de bloeddruk meter die om de 5min aan ging vond ik een vreselijk gevoel. Ik begon een beetje te huilen en in paniek te raken. Ik wou die bloeddruk meter weg en dat zuurstof geval! Er kwam een zuster aan en die stopte mijn zuurstof terug en probeerde mij kalm te maken. Ik vroeg haar nog is het echt gebeurd? Kan ik het zien? Ik wou zo graag hoe klein ook het begraven, dit had ik namelijk gelezen dat dat kon. Maar de zuster had waarschijnlijk gedacht dat ik gewoon in paniek was en op deze manier op de narcose reageerde. 

Uiteindelijk terug naar de verloskamer/kraamkamer. Daar waren mijn ouders en zus. Ik zag toen dat mijn moeder het er wel zwaar mee had ook al zou ze het nooit toegeven. Der blik zei mij genoeg.

Ze bleven de hele tijd bij me en uiteindelijk mocht ik rond 5 uur naar huis. Liever hadden ze me tot na het eten gehouden maar ik wou echt naar huis! Ik voelde me leeg en zwaar tegelijk en had door alles knallende koppijn! 

Eenmaal thuis kwam de buurvrouw en die huilde mee. Ik ben thuis achter de pc geploft en daarna is het redelijk zwart voor mij. Ik zat in een roes en op de automatische piloot. Ik lag soms op bed met een kruik vanwege de pijn en anders zat ik achter de pc. Ik mocht sowieso de eerste dagen alleen zijn want ik was tenslotte toch kraamvrouw... Het hele gedoe na de curretage heeft maar 2 a 3 weken geduurd. Alles zag er verder weer goed uit, ik was best bang dat ik ineens onvruchtbaar oid was naar de curretage maar alles zag er goed en normaal uit. En daarmee was het hele verhaal dan afgesloten...

Dit was mijn 1e zwangerschap. Ik zal nog een blog schrijven over hoe het jaar verder verliep, de na sleep. Deze dag was ook de laatste keer dat de papa belde.... Hierover komt ook nog een blog.

Ik heb fotos van de stolsels die ik verloor... voor het geval ze niet uit de wc te vissen waren... Ik wou ze hier plaatsen ook met het idee dat andere die een MK krijgen weten hoe het eruit kan zien... Maar ik bedacht me.. Misschien willen mensen dit helemaal niet zien maar volgen ze wel het verhaal hoe alles is gegaan. Misschien dat er een blog komt met de foto....