Eerste zwangerschap eindigd in MK/spoed curretage (3)

Mijn 3e deel over mijn 1e zwangerschap.

Mijn 2e deel sloot ik af met dat ik mijn 1e echo zou krijgen. Hier keek ik zo naar uit!

Mijn buik was echt al behoorlijk groot... Verbergen was er daarom ook niet bij want ik leek wel 6 maanden zwanger!
Ik was er heel trots op, ik wist wat een wonder ik in mij droeg!

Het was 19 maart... De hele dag ontzettend hyper door de zenuwen... Wat duurt een dag dan lang want ik had pas savond (ik weet de tijd niet meer maar tussen 7 en 9) de echo!
Ik heb nog met de papa gesproken, die belde zoals ik beschreef in de vorige blog elke dag... Hierover maak ik een aparte blog.
Hij twijfelde of hij mee wou gaan. Hij had tenslotte een auto en ja ik moest anders met de bus, door mijn fobie is dat niet echt te doen. Hij besloot uiteindelijk niet mee te gaan. Ineens had hij wat te doen maar later bleek dat hij niet durfde omdat hij zich niet wou hechten... Hierover dus meer in een aparte blog.

Eindelijk was het zover, mijn moeder wou absoluut niet mee... en dus bracht mijn vader mij. Ja alleen brengen.. Hij wou niet mee naar binnen en eigenlijk vond ik dat ook maar beter. Ik wist dat er misschien een inwendige echo gemaakt zou worden en tja liever dat alleen de dame die de echo maakte mij mossel zag haha.
Papa bleef dus buiten op de parkeerplaats wachten. Ik moest toen tegen de 9 weken aan zitten.
Onderweg kreeg ik ineens een gevoel wat ik nooit eerder heb gehad... Ineens dacht ik WAT als het niet goed is?!
Ik was ervan overtuigd dat het allemaal goed zat al die tijd! Ik was jong en gezond en dus veel minder risico op een miskraam/afwijking etc. Maar onderweg kwam er ineens een flinke schaduw over me heen en begon ik bang te worden. Ik zou nu echt weten hoever ik zou zijn en vooral is er hart activiteit!

De dame vond me buik ook wel erg groot voor mijn 1e zwangerschap en ik was hooguit maar 9 a 10 weken!
We maakte nog grapjes, misschien was het wel een tweeling! Goed tijd om te gaan liggen.
Via de buik was er niks te zien, maar in 2008 was de apparatuur ook niet zo geweldig als nu en zag je voor 12 weken sowieso via de buik heel weinig. Het werd dus een inwendige echo. Pfiew blij dat er niemand bij was!
Inwendige echo gaf beeld, zo zagen we het zwarte gat (ik wist totaal niet hoe een echo eruit zou zien en voor mij was het dus het zwarte gat). In dat zwarte vlekje zou mijn baby groeien. Ze noemde allerlei dingen zoals vruchtzak etc etc. Maar het was zoveel dat ik het maart zwart vlekje/gat bleef noemen haha. Ik kon er echt niets uit halen. Ze vertelde dat het zwarte vlekje dus steeds groter werd en uiteindelijk zo groot dat het niet meer totaal op het beeld zou passen. Ik vond dat een ontzettend gek idee! Want toen pas zag ik in hoe groot een baby IN MIJ (en ik ben maar 1,55) zou zijn!
Na een stilte zei ze me dat het er niet uit zag als 9 a 10 weken... Volgens de echo was ik hooguit 5 weken!
Er was dus geen hartactiviteit te zien maar ze zag wel het vruchtje. Ze vertelde me dat het waarschijnlijk een miskraam zou worden en met dat nieuw ging ik naar huis....

Mijn vader was stil na het nieuws... Eenmaal thuis vroeg mijn moeder hoe het was gegaan..
Ik schreeuwde dat ze blij kon zijn want het zag er niet goed uit en rende huilend naar boven.
Mijn moeder volgde mij later in tranen. Dit had ze ook niet gewild (Mijn broer is met 37/38 weken in de buik overleden en zou 2 jaar ouder zijn dan ik).
Veel gehuild en vooral in shock... ik had dit zo nooit verwacht! 

Ik ben jong, gezond en er heerst niets in de familie... Dat moest juist allemaal positief zijn! Een miskraam kwam wel eens voor... 1 op de 10 wat ik toen las en vooral als je al ouder was en / of dingen in de familie.
Ik paste niet bij wat ze beschreven! 

Natuurlijk was het lastig aangezien 3 vriendinnen wel een goede zwangerschap hadden! Onze kindjes zouden hooguit 3 maanden verschillen!

De dagen gingen door en ik bleef groeien, de pijnlijke borsten waren zelf killing! Ik bleef me op en top zwanger voelen!
Mijn buurvrouw en moeder hadden steeds meer het gevoel dat het geen miskraam zou worden... Alles wees gewoon op een goede zwangerschap! Misschien was het gewoon wat te vroeg en zou er later meer te zien zijn.

Na 2/3 weken hebben mijn moeder en buurvrouw een beestje stennis geschopt... Ze vonden dat er een echo moest komen in het ziekenhuis bij een gyn. Want niets wees erop dat ik een miskraam zou krijgen en ze zagen dat de onzekerheid mij sloopte.
Uiteindelijk kreeg ik voor 14 april een afspraak bij een gyn in het ziekenhuis.

2 dagen voor die afspraak verloor ik ineens wat oud bloed na gemeenschap (ja het klinkt vreselijk... maar zoals ik al zei de papa heeft al die tijd elke dag contact gehouden) en toen hij langs kwam tja... van het 1 kwam het ander.
Ik schrok maar het hoefde niks te betekenen! Ook de krampjes hoefde niks te betekenen...
Ik moest maar gewoon maandag afwachten.

De dag van de waarheid.... De gyn was een super lieve vrouw. Ze vond ook dat het maar raar was gelopen.
Meestal heb je binnen 2 weken wel een miskraam... Nemen de stymptonen af...Bij mij was dit alles niet het geval! Of nouja, mijn pijnlijke borsten waren sinds die zaterdag wat minder... maar het hoefde ook allemaal niks te betekenen... 

De echo en ik zag dat het zwarte vlekje groter was en ik zag dit keer wel iets in het zwarte vlekje... Het was wat wazig maar het was er. Ik kwam uit op 7.1 maar er was geen hartactiviteit.
Ik snapte het niet en vroeg haar hoe het kon dat ik nu verder zwanger was dan toen en wat het witte vage wolkje was dat in het zwarte vlekje zat. Ze vertelde me dat het witte vage wolkje de baby was. Maar dat ze al kon zien dat het aan het vergaan was omdat het geen duidelijke witte vlek is maar meer een wolkje/wazig. Er was dus geen hoop dat er nog een hartslag zou komen.... Maar blijkbaar was ik gewoon nog te vroeg op de eerste echo van 19 maart!

Ik kreeg pillen mee die ik de volgende ochtend inwendig moest inbrengen... Ik mocht die dag ook niet weg gaan en zeker niet zonder begeleiding. Woensdag 16 april moest ik dan terug op controle..... Mocht ik koorts krijgen of ziek worden moesten we direct bellen.

Eenmaal thuis kwam de buurvrouw aan rennen... Ik liet haar met trots maar ook verward de echo zien.
Ja dat kleine vage wolkje is mijn baby... mijn baby die aan het vergaan is....

Die avond ging er veel door mijn hoofd.
Ik was later in maart dood ziek geweest met hoge koorts, maar alles bleek goed en voelde me ondanks dat 100% zwanger. Pas sinds die zaterdag dat er ineens gekke dingen gebeurde... beetje bloedverlies, krampjes en minder pijnlijke borsten... Maar toch gaf de echo iets anders aan dan de 1e!
Was ik gewoon al die tijd wel zwanger en was ik door het nieuws veel te gestressed?
Kan dat de reden zijn dat de baby uiteindelijk toch gestopt is met groeien!?

Ik leefde in een roes, op de automatische piloot en veel ging gewoon aan mij voorbij...
Ik wist het allemaal niet meer.. Ik kon niet anders dan afwachten... Ik moest eigenlijk vroeg naar bed... Maar slapen ging niet... Want over een paar uur zou ik DE pillen moeten nemen... en zou ik afscheid moeten nemen....

Meer in het volgende deel.