Eerste zwangerschap eindigd in MK/spoed curretage (2)

Dit is het 2e deel van mijn blog over mijn 1e zwangerschap. 

Ik sloot mijn 1e deel af dat ik thuis werd verwacht voor het eten...

Met lood in mijn schoenen richting huis.... Aan de ene kant blij, want ik weet hoe schattig babies zijn. Ben tenslotte 4x tante en met 19 was ik oppas van een mooi ventje van toen 6 maanden oud.

Die gedachte stelde mij in ieder geval gerust: Ik wist hoe te verschonen, hoe een flesje te maken etc etc.
Maar toch, hoe ging ik dit doen? Ik woonde thuis... Ouders van een oude stempel (zoals ik al zei scheel ik 20 en 16 jaar met mijn zussen). Geen relatie met de papa.. Echt van alles schoot er door mijn hoofd maar vooral:" Hoe en wanneer ga ik dit zeggen? aan wie?" Ik heb de huisarts die we toen hadden nooit echt een klik mee gehad... Thuis ging het ook absoluut niet lekker... Dus eerst naar de arts toe viel voor mij al af...

Ik kwam thuis en aan tafel zagen me ouders als wel dat er IETS was...
Ik pakte de test uit de tas en gooide die op tafel... Natuurlijk wisten hun meteen "hoe laat" het was...

Mijn moeder had totaal geen trek meer en me vader zei eigenlijk niets.

Ik had vlak voor ik thuis was de papa al een smsje gestuurd of hij me kon bellen zodra hij tijd had..
Gelukkig belde hij vlak nadat ik de test op tafel had gelegd.. Ben naar boven gelopen en hij had al snel door dat het niet goed zat. Hij schrok en wist niet wat te doen. Ik wist dat hij sowieso geen vader wilde worden. Zijn leven zat vol met werken - veel vrienden - feesten en uitstapjes en ja blowen stond ook op de lijst. (ook een reden dat ik liever niet mee ging).

Hij bleef ontzettend rustig. Ik wist hoe hij erover dacht en hij zei me dat ook. Maar hij liet mij de keuze maken.

Ik weet eigenlijk niet hoe de dag verder verliep... Veel gehuild en geruzie...
Volgende ochtend moest ik van mijn moeder persee in een potje plassen, want ze wou het horen van de huisarts... Terwijl ik het potje vulde gebruikte ik de 2e test. Ja, ook direct 2 dikke strepen.. Later die ochtend belde ook de arts om te bevestigen dat ik inderdaad zwanger bleek te zijn en met een afspraak voor later die middag/volgende dag (dat weet ik niet meer)

Die middag met dezelfde vriendin wat rond gehangen... Vooral veel gesproken. We wisten niet of we nou blij moesten zijn of niet... Ja babies zijn leuk maar de omstandig heden totaal niet!
We gingen veel winkels af.. Lazen stiekem boeken over zwangerschap/babies en bekeken de prijzen/verschillende baby spullen. Ik was verbaasd over hoeveel verschillende soorten luiers, flesjes, voeding etc etc er allemaal was! Ik besloot het later die avond allemaal te gaan googlen want wat het allemaal betekende... no idea!

De dagen erna waren ineens bom vol! Bloedprikken, iets waar ik zo een hekel aan heb en de kriebels van krijg! (trauma van toen ik klein was). Afspraak maken bij een verloskundige...
Ik moest ook foliumzuur gaan slikken. Wat was ik blij dat deze pillen klein waren aangezien ik dingen groter dan de pil nooit weg kreeg.

Ik besloot om niet te gaan liegen/verzwijgen. Door alle gesprekken met andere jonge moeders. Daarbij wist iedereen die echt close was het toch al! Met bloedprikken kwam ik een oud schoolgenootje tegen die ook zwanger bleek, later die week kreeg ik van nog 2 andere vriendinnen te horen dat ook zij zwanger bleken te zijn! Het was ontzettend raar! Maar het deed me ook goed omdat ik wist dat zelfs in mijn omgeving ik niet de enigste was!
Als een soort van "kracht" heb ik toen met mijn vriendin 2 rompertjes gekocht. Elke keer als ik deze zag kreeg ik kriebels. Angst maar ook de kriebel dat over een paar maandjes daar mijn kindje in zat!

Door het gesprek met mijn huisarts ben ik hulp gaan zoeken en kwam daardoor in contact met het Fiom.
Mijn beste vriendin, die toen maar liefst 2.2/5u moest reizen met de trein ging mee naar het gesprek.
Fiom gaf me alle tips die er bestonden voor in mijn situatie/leeftijd. Maar door het gesprek met mijn VK was ik tot het besluit te komen ervoor te gaan.

Ondertussen was het maart en ben ik 21 geworden. Het mooiste cadeau: een huispak/pyjama van mijn zus om in te groeien!
Ik had ondertussen ook te horen gekregen dat ik flink b12 tekort had en hiervoor 3x per week een heerlijke injectie zou krijgen... Maar goed alles voor de kleine!

Eigenlijk ging het gewoon heerlijk ook al was ik thuis niet meer zo welkom... Ik deed wat ik kon, checkte alle baby-dingen, prijzen, zocht uit wat ik nodig had en vooral de gesprekken met Fiom/VK en een therapeut voor mijn fobie deden mij goed. Mijn moeder wou abortus, maar mijn therapeut was zo lief om met haar toch het gesprek aan te gaan dat ze merkte dat een abortus mij veel meer leed zou geven. 

Goed al met al kon ik niet wachten tot 19 maart! Het ECHTE verjaardags-cadeautje voor mij! Het zou mijn eerste echo ooit zijn!!

(Over de papa: Hij heeft bijna dagelijks gebeld in deze tijd om te vragen hoe het met mij ging! Hierover zal ik nog eens een aparte blog schrijven).

Meer volgt...