Eerste officiele waarschuwing

In mijn vorige blog noemde ik mijn officiele waarschuwing, ik zal mijn belofte houden en het voorval met jullie delen, benieuwd wat jullie hiervan vinden.

Het is nu al een aantal maanden geleden, maar ik word nog steeds kwaad om het geen wat er zich heeft afgespeeld en op de manier hoe ik toen behandeld ben. Als een marionetten poppetje word ik soms bespeeld, ik heb er toen niets meer meegedaan maar nu sta ik toch op het punt dit te doen, nog altijd in een verschrikkelijk strijd met de vraag of dit ervoor gaat zorgen dat de sfeer op de werkvloer dadelijk voor mijzelf zeer onaangenaam zal worden.

Ik was op tijd opgestaan, rustig in de auto gestapt en daar zat ik weer in de auto onderweg naar mijn werk, netjes op tijd 7.36. Onderweg krijg ik een telefoontje van mijn schoonvader, die belt nooit zo vroeg in de ochtend toch maar opnemen ? Ik hoor hem hijgend aan de telefoon, Je moet komen ik denk dat ik een hartaanval heb, ik krijg geen lucht. En ja hoor daar is mijn professionele beroepshouding. Heb je pijn op de borst, "ja" een beknellend gevoel alsof er iets zwaars op je borst zit ? "ja" straalt de pijn uit naar je schouder/arm/kaken? "ja".  Ja dit valt onder kopje rood en urgent, dus toch maar de ambulance bellen. Met haast rij ik richting zijn huis onderweg 112 gebeld en de ambulance er ook naar toe gestuurd. Ik stap uit de auto en "klets" ja hoor mijn telefoon ligt in diggelen op de straat. Ik ben in strijd met mijzelf want ik weet dat ik naar mijn werk moet en dat mijn werkgever "not amused" zal zijn met dat ik te laat kom. Maar wat doe ik rij ik door en laat ik mijn schoonvader alleen ? Ik bel om 8.00 naar de praktijk, wij werken in een gebouw met meerdere artsen en assistentes, dus zij zullen het wel even van mij overnemen. Dat doe ik namelijk ook altijd voor hun als ze te laat binnen komen of als er iemand ziek is. Het is acht uur en ik bel met de telefoon van mijn schoonvader naar de praktijk, ik leg uit wat er aan de hand is en ik word doorverbonden met mijn werkgever. Ik leg uit dat ik in de ambulance zit en dat ik eigenlijk mee moet. Nou nee zegt hij daar ben ik het niet mee eens, ik wil dat je nu hierheen komt. Ik ben een beetje overdonderd en ik stap uit de ambulance en vertel de ambulance broeder dat ik naar mijn werk moet en dat ik niet mee kan. Hij moet dus maar alleen naar het ziekenhuis ! Ik kom dus om 8.10 op mijn werk aan, tien minuten te laat. Ik heb mijn werk maar gewoon gedaan, maar later word ik geroepen en moet ik mee naar zijn kamer. Ik ga hier niet teveel over zeggen zegt hij maar ik wil niet meer dat dit gebeurd, hier zullen we het bij laten ! Ik kan nog niet eens mijn verhaal doen en uitleggen hoe en wat maar goed, het is nu eenmaal gebeurd, wat moet ik er nog over zeggen.

Een paar dagen later belt mijn man mij op, hij zegt je hebt een officiële waarschuwing gekregen, die valt net op de deurmat. Ik ben met stomheid geslagen. Hij zou er toch niets meer mee doen ? Hij leest de brief voor, het komt erop neer dat mijn baas mijn afwezigheid onterecht vond omdat iemand anders van het gezin deze situatie had moeten oplossen en niet ik.

Zo stond erin dat mijn schoonmoeder( die toen in het buiteland was) maar mee had moeten gaan of mijn man( die thuis lag te slapen met onze kleine en van niets afwist). Ik heb daarna een gesprek gevraagd met onze andere werkgever die over het personeel gaat. Hij zei mij dat hij dit met hem ging bespreken en dat hij hierop terug zou komen. Hij wist namelijk niets af wist van een officiële waarschuwing. Ik ben iemand die zelfs ziek komt werken, die in vijf jaar tijd zich een keer heeft verslapen en een keer 5 minuten te laat is gekomen omdat mijn auto niet wilde starten. Dus echt terecht leek mij dit alles niet, maar hij moest en zou zijn punt maken blijkbaar. In de brief stond dat ik als doktersassistente verantwoordelijk ben voor mijn patiënten en dat afwezigheid dit niet ten goede doet. Tot op de dag van vandaag heb ik niets van mijn werkgevers gehoord over een terugkoppeling en doet iedereen alsof er nooit wat gebeurd is. Maar ondertussen zit die stomme brief wel in mijn personeelsdossier. Hoe kom ik over, onbetrouwbaar en alsof ik altijd te laat kom, fijn als ik ooit ergens anders wil gaan solliciteren en die brief naar boven komt.

Met mijn schoonvader gaat het goed, het bleek dat zijn suiker abnormaal hoog was en dit voor het beknellende gevoel op de borst zorgde, daarnaast ook nog last van paniek aanvallen, dus dit kwam er ook nog bij kijken toen hij dacht dood te zullen gaan.

Je zou toch denken dat ik als doktersassistente verantwoordelijk ben voor mijn medemens en als ik dan moet helpen dat ik dat dan ook dien te doen. Dus als ik iemand aanrij en die gene heeft hulp nodig dan moet ik maar doorrijden omdat ik anders te laat kom op mijn werk en anders mijn eigen patiënten niet van zorg kan voorzien. Ja dit klinkt belachelijk maar blijkbaar is dit wel de manier hoe ik volgens sommige moet handelen.

Wat wel heel raar is, is dat wanneer mijn andere collega's te laat komen er nooit wat van gezegd word maar wanneer ik iets niet goed doe gelijk op het matje geroepen word. Ik weet wat hier de reden van is, ik ben de jongste en ga confrontaties liever uit de weg, en niet als mijn andere collega's trek ik mijn mond open en geef ik even flink mijn weerwoord. Blijkbaar moet ik dit toch maar eens gaan doen.

De vraag wat doe ik nu, naar een advocaat, mijn eigen versie van het verhaal op papier zetten en vragen of ze dit in mijn dossier kunnen voegen? Ja dit laatste lijkt mij het meest verstandige.

To be continued.