8 jaar geleden
Eenrichtingsverkeer in vriendschap..
Als er in een vriendschap sprake is van eenrichtingsverkeer, hoe ga je daarmee om?
In mijn jeugd had ik meerdere goede vriendinnen, en eentje waarmee ik alles deelde, mijn beste vriendin. Ik werd ziek, kwam in een rolstoel en hoorde van niemand nog iets. Mijn hechte, dacht ik althans, vriendengroep liet me keihard vallen en daarna is het nooit meer hetzelfde geworden.
Een paar jaar later was ik helemaal opgeknapt en ook mijn sociale leven trok weer aan. Na een tijdje had ik 2 goede vriendinnen en het leek me leuk om met z'n 3en eens iets te ondernemen. Dat pakte totaal verkeerd uit want beide dames konden elkaar niet uitstaan.
Toch bleef ik met beide bevriend en toen mijn relatie uitging trok ik bij 1 van hen in. De andere vriendin liet steeds minder van zich horen en dat contact verwaterde een beetje, mede omdat ik bij die andere vriendin woonde.
Ik leerde mijn huidige vriend kennen en mijn beste vriendin (waar ik dus bij inwoonde) had het daar erg moeilijk mee. Diverse malen liet ze me, in niet te zachte bewoordingen, weten dat ze er niet achterstond. Later bleek dat dit kwam omdat zij al een aantal jaren single was en het maar niet lukte in de liefde.
Uiteindelijk liep deze situatie op een heftige ruzie uit toen ik bij mijn vriend introk. Ik kreeg te horen dat ik financiële verplichtingen naar haar toe had en haar niet zomaar kon laten zitten. In een poging de vriendschap te behouden maakte ik wekelijks geld naar haar over. Ergens voelde ik me namelijk schuldig.. Waarom? Eigenlijk weet ik dat niet eens!
Na een maand of 2 begonnen de verwijten weer, ik kwam nooit langs, reageerde (te) laat op appjes etc. Het duurde niet lang voor ook deze vriendschap spaak liep en daar heb ik best verdriet van gehad.
En toen kwam die andere vriendin weer om de hoek kijken. We spraken via de app weer wat vaker met elkaar en soms kwam ze op visite. Niet veel later vertelde ze dat ze een huis gekocht had in de stad waar ik woon. Leuk, dacht ik. Ze zei dat we dan vaker af konden spreken (ik heb namelijk geen auto) en leuke dingen doen.
Helaas is daar tot nu toe weinig van gekomen. Ze woont nu al een jaar hier, nota bene 10 minuten van mij vandaan, maar is pas 1 keer langsgeweest. Ik heb al meerdere malen aangeboden eens langs te komen bij haar om haar huisje te bekijken, en gevraagd of ze iets leuks wilde doen. Telkens krijg ik ontwijkende antwoorden, als ik al een antwoord krijg! En ik weet niet wat ik ermee moet.
Vorige keer besloot ik haar te vragen of ze het druk heeft waardoor afspreken lastig is. Op dat moment zei ze dat het combineren van werk, studie, hobby's en verbouwen moeilijk was en ja, dat begreep ik wel. Vervolgens zag ik wel dat ze elke dag met een vriendin afsprak, samen sporten, samen winkelen en nog meer leuks. Dat stak me want een paar dagen eerder had ze het nog zo enorm druk en geen tijd voor mij of anderen.
En nu is het al een paar weken erg stil tussen ons. Zij stuurt mij geen berichten, ik haar ook niet meer. Ik weet niet goed meer wat ik nog zeggen moet en vrees dat deze vriendschap dood aan het bloeden is.
Extra wrang is het voor mij dat dit eigenlijk de enige, soort van, vriendin is die ik nog heb. Maar is die vriendschap er nog wel?
En ik vraag me af waarom het gaat zoals het gaat. Is het omdat ik nu moeder ben? Steek ik er niet genoeg moeite in? Ik weet het niet..
Vragen waarom ze de boot afhoud durf ik ook niet goed. Bang voor het antwoord, bang om de vriendschap écht te verliezen. Ik vraag me af; hoe ver ga je om een vriendschap te behouden als het eenrichtingsverkeer is?
Anoniem
Laten weten dat de deur voor haar openstaat en afstand nemen. Afstand maakt aantrekkelijk zei iemand ooit eens, als ze behoefte heeft trekt ze wel aan de bel en anders moet het ook goéd zijn. Laat het in ieder geval niet aan jou liggen ♡♡
Anoniem
Het lijkt erop dat je haar/elkaar ontgroeit bent... Ik zou er ook niet teveel aandacht meer aan besteden. Tenzij je nog wel de behoefte voelt naar een gesprek. Dit kan natuurlijk prima en hoeft helemaal niet vervelend te verlopen. Misschien juist gewoon het beestje bij z'n naam noemen... gewoon zoals het ervoor staat... en dat het oke is wat jou betreft. Natuurlijk voelt dat niet helemaal zo, maar dat lijkt me logisch... Je hebt veel om elkaar gegeven en verdriet voelen hoort ook bij afscheid nemen... Blijft toch een soort rouwproces. Misschien scheelt het als je wel een rustig gesprek erover gehad hebt, omdat het anders zo kan voelen alsof je ruzie hebt... of dat het zo open blijft?!? Maarja, dat is voor iedereen misschien weer anders...??? 'Sommige vriendschappen zijn voor even... sommige voorverkoop seizoen en sommige voor een heel leven'! (Is een hele mooie tekst over te vinden op internet... Heb de link zo even niet). Plus: 1 deurtje dicht -> 2 deurtjes open! Heel herkenbaar hoor en komt zowiezo goed! Geloof erin! Sterkte en succes!
MamavanJongens
Tijdige moet tijdloos zijn
MamavanJongens
Als ik dit zo lees zou ik zeggen, laat gaan. Dit is duidelijk eenrichtingsverkeer. En dat werkt gewoon niet. Ik zou er ook zeker geen energie meer in steken. Wie weet komt zij dan in de toekomst eens over de brug. Ik heb ook een beste vriendin gehad. Tot zes jaar terug. We zaten beide in een andere fase in het leven en de koek raakte op. Ik dacht altijd dat we vriendinnen zouden blijven tot in het bejaardenhuis. Dat gebeurde dus niet. Nou moet ik zeggen dat ik nog steeds veel mensen om me heen heb, en de vriendinnen in het verleden zijn nog altijd gebleven. Ik denk dat dat ook van die tijdige vriendinnen zijn. Misschien heb ik er daarom wat minder moeite mee dat het contact met die ene beste vriendin verbroken is.