Een zomerse maand, een donker gevoel

Pfff, na een slopende maand is de rust weer wedergekeerd.

De maand augustus is altijd druk. De veeeeele familieleden die in augsutus jarig zijn gaan natuurlijk gepaard met feestjes. We slepen van hot naar her en hebben meerdere verjaardagen in de week of zelfs op 1 dag en dan sjouwen we van duitsland (mijn ouders) naar het westen van nederland om in diezelfde week weer terug naar duitsland te sjokken. (Ja, ik doe het zelf, maar hé het is voornamelijk voor mijn familie). Het is een totale chaos.

Buiten alle stress, cadeautjes kopen, werk en strakke planning overal omheen zit ik met een enorme steen op mijn schouders die ik in de maand augstus met mij meezeul. Een donkere zware steen die dag en nacht mij kwelt in alles wat ik doe en denk. Begin augustus begint het als een irritant kiezeltje die in mn schoen zit.. Naarmate de maand vordert wordt dit meer en meer een grote last die ik met me mee moet zeulen.

Ik zal dit denk ik even moeten toelichten...

Dit verhaal heeft geen leuke inhoud, dus ik waarschuw je vast. De mensen die de serie hebben gekeken beginnend met de woorden ' Hi, my name is Hannah Baker' kunnen al een beetje raden waar dit heen gaat.

Ik had geen leuke tijd op school. Sommige vriendinnen die ik als vriendinnen beschouwde waren dat alleen als het hen uitkwam. Ik heb er letterlijk mijn littekens aan overgehouden. De pubertijd viel me zwaar. Maar dit stuk heb ik in een van mijn eerdere blogs volgens mij al eens verteld.. Dan nu to the point.

Naast mijn moeilijke schooltijd, kwam ook onze vakantie in Turkije. Ik was 14 en was met mijn ouders en toen 6 jarig zusje op vakantie.

Terwijl mijn ouders boven mijn zusje even lieten slapen, bleef ik beneden bij een vriendinnetje en haar ouders.

Ik ben toen door de barman verkracht. Niemand had iets door, omdat ik alleen even een drankje ging halen en er werd ingebroken terwijl naar de wc ging. De muziek stond te hard om me te horen. De uren daarna waren 1 grote rollercoaster. Ik zei niks tegen mn ouders, wel tegen dat vriendinnetje. Ze werd natuurlijk bang en heeft dit aan haar ouders verteld. Haar vader en oom, twee enorme grote motormuizen kwam als 2 kleine meisjes naar mijn ouders en hebben dit aan mijn ouders verteld. Ongemakkelijk natuurlijk, maar zij stonden klaar voor mijn ouders, namen mijn zusje onder hun hoede terwijl zij zich bezig hielden met de komende uren toen het hele circus begon..

Mijn vader ging compleet uit zijn dak ging toen wij op kantoor moesten komen en hij de dader zag, het politiebureau en de aangifte die uuuren leek te duren, met ontzettend moeilijke vragen, het onderzoek in het ziekenhuis terwijl ik een kwartier onafgedekt naast een vrouw lag die aan het bevallen was. Ik vergeet het natuurlijk nooit meer. Het was hel. Elk jaar weer word ik geteisterd door nachtmerries, totdat het 23 augustus is. De dag die ik niet van me kan afschudden. Ik slaap slecht, heb vreselijke nachtmerries waarbij ik zwetend en wild om me heen meppend wakker word, op mijn werk maak ik fouten door alle stress om dit 'ding', dan heb ik ook nog een kleintje die graag mama's aandacht wilt terwijl ik zo in de knoop zit met mezelf. Mijn vriend die een stapje terug moet nemen omdat ik aanraking die week even niet kan hebben en de angst wanneer ik een buitenlandse man zie terwijl ik 's avonds een rondje loop met de hond (hoop dat ik daar niemand mee tegen het zere been schop, normaal doet me dat niks hoor). De vaatwasser doen is een enorme opgave en ik ben echt compleet waardeloos in het huishouden die tijd. Van begin augustus tot de 23e bouwt dit gevoel op. En zeul ik dus die steeds groter wordende bonk mee.

Aan het eind van die ene dag ben ik gesloopt. Ik moest werken tot 00.00 en 2 collega's wisten hiervan. Ik barstte in huilen en ze begrepen het. Die D-day was voorbij en ik had het weer met moeite overleefd.

Mijn chef had mij een paar dagen eerder even apart genomen. De slapeloze nachten vielen op. Donkere kringen onder mij ogen en ik was er met m'n hoofd niet bij op het werk.

Ik heb het hem verteld. Ik doe daar niet moeilijk over en weet dat mijn geheim veilig is bij hem. Hij vraagt oprecht hoe het met me gaat en als soort antwoord op mijn shoquerende verhaal heeft hij ook een heftig verleden met mij gedeeld. Fijn dat hij mij hierin vertrouwd en dit met mij wilt en durft te delen.

Ik heb 2 x een therapiesessie hiervoor gevolgd. De drempel was hoog en dacht omdat het al zolang geleden was het nu toch wel 'over' zou zijn.. Niet dus..het klikte niet dus ben ik er rap mee gestopt..laat maar.. Enige tijd geleden heb ik een gesprek met mn moeder gehad. Verteld hoe zwaar mijn schooltijd eigenlijk was, ze had geen idee. Ik verweet mijn ouders dat ze me nooit naar therapie hiervoor hadden gestuurd. Mijn ouders hebben het hier echt wel over gehad liet ze me weten. Het leek me goed te gaan en pakte de draad weer gewoon op. Leek dit snel te willen vergeten en gewoon weer verder te willen zonder dit steeds op te willen rakelen. Zo zagen mijn ouders dat. Mijn moeder is de allerliefste en ik geloof echt echt dat ze dacht hieraan goed te doen. Had ze me maar wel naar een psych gestuurd.

Eenmaal weer terug van vakantie, moest ik weer naar school.. Weer naar die pestkoppen die me letterlijk hebben gemerkt. Een normaal persoon 'laadt zich op' tijdens de vakantie, maar niemand had een idee wat er gebeurt was. Dit vertel je ook niet zomaar. Het begon weer van voren af aan, maar bij elke opmerking raakte ik meer en meer beschadigt. Ik was een kei om het te verbergen naar iedereen, maar ik voelde me ontzettend ellendig.

Heel even heb ik met het idee gespeeld er een einde aan te maken. Ik had er het lef niet voor.. Nu ik een gezin heb en uit die tijd ben opgekrabbeld ben ik enorm blij, dat ik net natuurlijk niet heb gedaan.

Anyway.. Het is nu september. Eindelijk..Ik heb rust. Ik slaap goed en zit weer beter in mn vel. Gelukkig duurt het nog 11 maanden voor het weer augustus is..