Een ziek been

Een ziek been

Je zult het waarschijnlijk niet snel aan mij zien... misschien als je kijkt na de manier waarop ik loop.. of misschien wanneer jou opvalt dat mijn ene been toch een heel stuk dunner is als het ander....

Het begon al rond mijn 18e jaar..

lang staan was een ramp... of kwam dat toch door mijn hoge hakken waar ik maar al te graag op liep, helaas bleek dat niet.

In 2012 ontdekte ze een lipoom in mijn hielbeen van mijn rechtervoet, godzijdank konden ze die eruit halen en zou ik als het goed is van mijn klachten af zijn...Tijdens de operatie werd het lipoom wat overigens goedaardig was weggehaald en opgevuld met bot uit mijn scheenbeen en donorbot.. na een paar maanden revalideren kon ik mijn hakken weer uit de kast halen, dit keer maar voor even want al snel kwam de Pijn weer terug alleen dan 10 keer zo erg..

Gevoelloosheid in mijn grote teen daar begonnen de zenuwproblemen mee. De neuroloog en orthopeed gaven aan dat niets te maken had met de operatie of pijn in mijn voet, voelde me heel erg onbegrepen want waar kwam het dan vandaan? Ik heb nooit opgegeven maar

werd van het kastje naar de muur gestuurd van het ene universitaire ziekenhuis naar het ander.

In de tijd dat we ziekenhuis in en uit gingen werden langzamerhand de klachten erger, de gevoelloosheid was nu niet alleen in mijn grote teen maar verspreidde zich over de gehele voetzool en dan nog niet te spreken over de vreselijke zenuwpijn.

Verschillende diagnoses hebben we gekregen maar wanneer we dieper gingen graven bleek dat het toch niet..

Sinds 3 jaar kom ik nu bij het Radboud in Nijmegen en gevoelsmatig komen we met babystapjes dichterbij.

Maar het gevoel in mijn voetzool en tenen zijn weg, langzaam aan kruipt de gevoelloosheid naar boven en mijn kuit is deels verdoofd.

De zenuwen die mijn spieren aansturen zijn helaas ook aangedaan waardoor ik mijn tenen niet meer kan buigen en mijn kuitspier niet meer aanspannen.

Waar dit gaat eindigen weten we allemaal nog niet. het is tot nu toe een lokaal probleem en hopen dus ook dat het lokaal blijft.

Ik vond het altijd moeilijk wanneer het mensen opviel en ze aan mij vroegen; "Heb je last van je been? ", "Wat heb je dan?" En "Hoe komt dat dan?".

Niet omdat ik het vervelend vind omdat ze het vroegen maar omdat ik niet wist wat ik moest zeggen.

Het ergste aan dit alles vind ik dat ik geen blokje om kan fietsen met de kinderen of lekker kan voetballen, rennen, springen en klauteren..

Zij zullen er waarschijnlijk niet zoveel van merken maar mij doet het enorm veel..

Wat ik nu dus heb? Ik heb een zenuwziekte in mijn been waar helaas tot nu toe geen enkele Neuroloog over kan aangeven waar dit vandaan komt of wanneer dit stopt.