8 jaar geleden
Een verlaten nest...
Ik weet dat het nu nog een ver van mijn bed show is, maar af en toe sta ik er toch bij stil..
Ik vraag me echt af wat ik dan ga doen, hoe ik me dan zal voelen. Ik geloof ook wel dat dit een proces is waar je langzaam naartoe leeft en dat het dan wellicht goed is zoals het is. Ik moet er echter niet aan denken dat het stil zou zijn is huis. Geen gegiebel, geen gelach, geen herrie. Helemaal niks.
De natuurlijke gang van zaken in het leven. Ik weet het, maar ik moet er niet aan denken!
Ik zit met Zoë op de fiets. Demi hebben we net naar de Crèche gebracht en uitgezwaaid. Onderweg naar school vraag Zoë mij of ze later 2 poezen mag en 2 honden. “Dat is wel een beetje druk in huis hoor schat”, zeg ik haar. “Nee, mama, niet in ons huis, maar als ik zelf een huis heb”: Als je zelf een huis hebt, mag je dat ook zelf bepalen lieverd. Zo gaat dat als je ouder bent. “en mag Demi dan bij mij wonen”? Dan is ze bij mij en hebben wij elkaar en jij hebt dan papa” zegt ze vervolgens. Ik glimlach. “Dat zie je dan wel weer schatje. Als jullie dat allebei willen kan dat natuurlijk. Ik heb ook een tijdje samen met mijn zusje samengewoond. Dat was een leuke tijd, maar na een tijdje wilde we toch een eigen plekje hebben.” “Ik wil geen eigen plekje, ik wil een plekje met Demi en ga dan naast jullie wonen, dan zijn we toch dicht bij elkaar”.
Bij school aangekomen klimt Zoë uit het stoeltje achterop de fiets. Ik kus haar op haar voorhoofd. Nadat ik Zoë uitzwaai loop ik in gedachten naar de fiets terug. Ging het maar zo makkelijk. Dat je kinderen altijd bij je zouden willen blijven. Nu ze jong zijn, zijn ze zo afhankelijk. Ze kunnen zich niet voorstellen dat ze ooit zonder papa en mama verder gaan. Dat ze uiteindelijk zelf een eigen leven zullen hebben naast dat van ons. Dat is ook goed en zo gaat het inderdaad in het leven. Maar nu nog even niet. Ik hoop nog zeker zo'n 20 jaar nog niet. Maar we zullen het zien. Mijn kinderen zullen altijd welkom zijn in mijn huis/ in ons huis. Hoe lang ze ook thuis willen blijven. Er is altijd plek voor ze. Hoe oud ze ook zullen zijn, mijn deur staat altijd open.
elsvdp
Ja, zo is het leven. Op een gegeven moment 'vliegen' ze uit. En dat is dan ook weer goed. Het verandert de band met je kind. Je kunt zelfs dichter tot elkaar komen. Je gaat andere dingen delen. Je hebt niet meer de plaats van opvoeder, maar staat meer als gelijke naast je kind. Je blijft altijd ouder, maar dat wil niet zeggen 'wijzer'. Ik ben blij dat mijn dochters een eigen onafhankelijk leven leiden, al is het soms ook wel 'lijden', want als volwassene besef je ook je verantwoordelijkheden en wordt je keihard geconfronteerd met 'de echte dingen in het leven'. Wat is kind-zijn toch mooi, besef je dan. Zo onbevangen, zo heerlijk plannen maken voor 'later'. Maar ook 'later' is mooi. Voor alles staat een tijd. Ik ben blij dat mijn volwassen meiden het zo goed doen, dat ze een zelfstandig leven hebben kunnen opbouwen, want ook dat is niet voor iedereen weggelegd. Ondertussen koester ik de mooie momenten van 'toen'. Enerzijds nog zo kort geleden, anderzijds al zo ver achter me liggend. Ik koester nu ik oma ben alles zelfs nog meer. Ik zie in mijn kleinkinderen dingen terug van m'n dochters, maar ook van mezelf. En denk terug aan de gevleugelde uitspraak: Het komt zoals het komt en het is goed zo!