Snap
  • Mama
  • #zwangerschap
  • #miskraam

Een uur na een goede echo ging het mis..

In de nacht van 9 op 10 januari 2018 werd ik wakker met pijn in mijn buik. Ik was op dat moment 8 weken en 4 dagen zwanger en we hadden al een paar goede echo’s gehad. Ik ging naar het toilet, maar had geen bloedverlies. Dit was een goed teken dacht ik en probeerde weer verder te gaan slapen. De pijn werd alleen maar erger en ik kon mij nauwelijks bewegen. Danny twijfelde geen moment en besloot toch de verloskundige te bellen voor advies. 10 minuten later ging de deurbel. De verloskundige stond voor de deur (om 04.30 uur in de nacht, wat een topper!) om mij te beoordelen. Ook zij vond de pijn te heftig en besloot mij door te sturen naar het ziekenhuis voor een algemene check. Misschien zou het een nierbekkenontsteking zijn? Want nog steeds verloor ik geen bloed.

Wij haastten ons naar het ziekenhuis en mochten gelijk door naar de afdeling Gynaecologie. Daar werden weer verschillende testen gedaan en mijn urine werd onderzocht. Geen blaasontsteking, dus geen kans op nierbekkenontsteking. Er werd bloed afgenomen, maar ook daar waren geen afwijkingen te vinden. De baby werd beoordeeld door de gynaecoloog en ook daar waren geen afwijkingen te vinden. Gelukkig! Snel een appje naar de familie om te vertellen dat dat allemaal goed is. Want dat was natuurlijk voor mij het belangrijkste! Pijn is nooit leuk, maar in een zwangerschap hoop je alleen maar dat het goed gaat met de baby. Het ziekenhuis besloot om mij op te nemen want de pijnklachten zakten absoluut niet af en zo kon ik het beste in de gaten gehouden worden.

De pijn werd alsmaar heviger en heviger. Ik kreeg sterkere pijnstilling en daardoor leek het iets te verminderen. De verloskundige nam het stokje over van de gynaecoloog en besloot nogmaals een echo te maken om te kijken hoe het met de baby ging. Terwijl hij een echo maakte, voelde ik het bloed al stromen. Ik haastte mij naar het toilet en daar ging het helaas mis. De verloskundige was op dat moment bij mij in de kamer en heeft het bloed opgevangen om te kijken of ik de baby ook verloor. En helaas was dat zo.. Een uur na een goede echo, na het appje naar de familie, verloor ik ons kindje.. Ons eerste kindje wat zó welkom was.. Het kindje wat er nu al perfect uit zag met handjes, vingertjes en oogjes.. En dat met “nog maar” 8 weken en 4 dagen zwangerschap..

Ik brak.. Ik kon alleen maar schreeuwen en huilen. Het voelde zo oneerlijk en onwerkelijk dat er ‘’niks’’ meer in je buik zat.. Dat deze gewenste zwangerschap abrupt voorbij was.. De pijn was gelukkig weg, maar tegelijkertijd voelde ik mij enorm leeg. Geen zwangerschapshormonen meer, geen gelukkig gevoel meer in mijn buik. Alles was in één klap verdwenen. Ik mocht gelukkig wel naar huis omdat de pijn verdwenen was en na 6 weken mocht ik terugkomen voor een beoordeling van de gynaecoloog.

In die 6 weken waren we natuurlijk enorm verdrietig, maar doordat ik verhalen opzocht van anderen, voelde ik mij niet alleen (en ik had de liefste steun en toeverlaat thuis zitten). Het gebeurd ontzettend vaak dat iemand een miskraam krijgt, maar iedereen maakt dat volgens mij anders mee. Ik wilde mij er snel overheen zetten en doorgaan met ons traject zodat er weer een nieuwe zwangerschap kon komen. Dus ik hoopte dat de gynaecoloog ons weer groen licht zou geven voor de nieuwe ronde met Clomid. Dit werd helaas een curettage omdat alles nog niet volledig weg was.. De volgende domper voordat we ''opnieuw'' mochten beginnen.. Althans, dat voelde voor mij zo.. 

Inmiddels ben ik na een zwangerschap van 38 weken bevallen van een gezonde dochter en ben ik ondertussen alweer 23 weken zwanger van haar broertje! De angst voor een miskraam blijft heel erg aanwezig, maar gelukkig gaat het ook heel vaak goed!

Een miskraam krijgen is vreselijk en doordat ik het geprobeerd heb weg te stoppen door zo snel mogelijk door te gaan, kreeg ik er eigenlijk alleen maar meer last van. Ik kan er nu gelukkig goed mee om gaan, maar dit heeft wel aardig wat tijd gekost. 

Bedankt voor het lezen.

Liefs, Esmee

3 jaar geleden

Ohh wat vreselijk verdrietig... ❤ en wat bijzonder ook om te zien, heftig maar ook mooi. Zó klein inderdaad maar al zo compleet (en gewenst ❤)

3 jaar geleden

Hou van jullie 💕

3 jaar geleden

Oh wat verdrietig! Lijkt me heel heftig. Gelukkig maar dat jullie nu heerlijk mogen genieten van jullie meisje en jullie mini op komst 🧡