Zwanger, wat leuk!

Vriendinnen zagen het al snel, een klein buikje en een cupmaat meer. Dat kon niet missen! De leukste reacties kreeg ik dan ook als ik vertelde dat ik zwanger ben van een tweeling. Ik begon er zelfs trots op te worden dat een vrouwenlichaam zoiets spontaan kan presteren terwijl het er niet op gebouwd is.

Nu de zomervakantie voorbij is en Quin naar de basisschool gaat zie ik ook weer andere dorpsgenoten die ik voorheen enkel gedag zei. Doordat het lekker weer is loop ik veel in jurkjes en dan zie je toch echt al een aardig buikje tevoorschijn komen waardoor ik bijna elke dag wel de vraag krijg of ik zwanger ben en of Quin er soms een broertje of zusje bij krijgt. Waarop ik in het begin deze vragen vrolijk beantwoorde met: ja ik ben zwanger van een tweeling. Waarop gezichten vertrokken en de raarste opmerkingen naar buiten kwamen. Zo kan je denken aan: Nou sterkte. Dat gaat zwaar worden. Wat een drukte. Dan moet je stoppen met werken. Wat moet dat wel niet kosten en ga zo maar door. Vooral de personen die me destijds bijna oplegden dat het tijd was voor een tweede, reageren nu het minst leuk van allemaal. De personen die er wel leuk op reageren zijn vriendinnen en naaste familie wat gelukkig voor wat positiviteit zorgt.

Ik verbaas me er steeds weer over dat als je 1 kindje hebt, dat mensen dan vragen wanneer de volgende komt omdat je gezin volgens het plaatje niet compleet is. Maar als je dan vertelt dat je in plaats van alleen een tweede ook gelijk een derde erbij krijgt dat mensen dan laten merken dat het plaatje niet meer klopt. Ik heb mezelf ook voorgenomen dat als ik weer de vraag krijg of ik zwanger ben, dat ik dit alleen beantwoordt met ja en verder niets. Puur om mezelf en mijn gevoelens te beschermen, dan zullen ze misschien alleen maar denken dat ik al bijna ben uitgerekend en krijg ik hopelijk wat minder negatieve reacties.