Een tijd vol herinneringen..

Weer pasen, zoals ieder jaar, alleen zal voor ons 2de paasdag nooit weer hetzelfde worden als vroeger.. Die 2de paasdag 2012 heeft ons leven op z'n kop gezet en het leven van onze dochter voorgoed verandert.

Hoe dichter het bij komt blijkt toch maar dat ik het moeilijker vind als dat ik zelf gedacht had.. 2de paasdag 2012, Vera is / was gek op gourmetten, een kindje uit een kindertehuis uit Berlijn was bij ons op vakantie en hij wilde ook graag gourmetten. Daarom gingen we 's avonds gezellig gourmetten. We zaten met z'n 5en aan tafel, naast mij zat vera en aan de andere kant zat Lise (die net  3 dagen terug uit het ziekenhuis was gekomen) tegenover mij ons gastkindje en daarnaast mijn man, het was zo gezellig!!! Vera genoot met volle teugen van al het lekkers dat ze "zelf" mocht bakken, ze was dan ook enorm trots op zichzelf dat ze nog maar 3 jaar was en dan al zelf eten kan koken..

Maar opeens, zei ze, mijn vlammetje is uit. Mijn man en ik keken of dat echt zo was en toen we beiden zagen dat het uit was voordat mijn man de spiritus bijvulde. Toen op het moment dat hij de spiritus bijvulde stond onze wereld op zijn kop. Een enorme steekvlam trof onze Vera en ze vloog in brand. Dan gaat alles zo snel, ik hen haar onder de douche gezet en zag gelijk dat haar hele gezichtje was verbrand en haar beide handjes ook.. Alles ging in een roes, ze gilde, krijste van pijn en angst. . Ze was nog geen 3,5 jaar. En ze riep maar: "Er moet een dokter komen, laat de dokter komen!" Dit vergeet je als moeder nóóit weer!!

Wat was ze boos, dat de mensen van de ambulance haar nieuwe kleren kapot knipten en haar zoals ze nu zegt in een zak stopten en meenamen.. Ik mocht naast haar zitten in de ambulance. Ze was zo in paniek dat ze niks met haar konden doen, ik ben maar hoe gek het misschien ook klinkt voor haar gaan zingen en heb gezegd dat als we in het ziekenhuis waren ze pilletjes kreeg waarvan ze ging slapen.. Eenmaal in het streekziekenhuis werd ze geïntubeerd en in slaap gebracht. Ze werd naar de ic gebracht waar ze moest wachten op een medisch team uit Groningen die haar op zouden komen halen.. Alles ging in een roes.. Het drong niet tot me door hoe erg het was.. Ze was niet in levensgevaar en dat is wat ik me maar voor bleef houden.. Ondertussen kwam mijn moeder met ons andere dochtertje in het ziekenhuis ( ze was net 3 dagen thuis en had weer hoge koorts) die heb ik nog snel een kus gegeven.  We moesten zelf naar de EHBO voor een tetanus injectie en zalf omdat we ook wat brandwondjes aan onze handen en armen hadden. Alles ging zo snel. Ik ging met de ambulance mee die was gekomen om Vera op te halen, mijn man ging eerst nog naar huis om spullen op te halen want het was wel duidelijk dat we voorlopig daar nog wel even zouden moeten blijven. Op zo'n moment weet je niet wat er allemaal op je af gaat komen en ik denk dat dat ook een soort van manier van overleven is, niet stil staan wat er gebeurt.. Ik zat om 22.00u in de ambulance voorin, toen de ambulance chauffeur tegen me zei: "mevrouw dringt het wel tot u door dat uw dochtertje naar de hoogste IC afdeling van Nederland gaat?" Toen schoot het door me heen, dan is het wel heel erg, maar ze hebben toch gezegd dat het niet levensbedreigend is.. Een enorme hoop vragen spelen dan door je hooft waar je niet weet wat je er mee aanmoet..

Aangekomen op de IC in het UMCG werd ik in een wachtkamer gezet, om te wachten tot ze geïnstaleerd was, het personeel van het Brandwondencentrum kwam om haar te verzorgen. Van 23.00u tot 0.30u zat ik daar alleen, die tijd leek zo ontzettend lang, onvoorstelbaar, dan ga je toch denken, straks is er wel iets ernstiger aan de hand, het zal vast erger zijn, anders had ik nu al wat gehoord, zo zit je dan te malen. Gelukkig kwam mijn man met zijn ouders om 0.30u en om 02.00u hadden we een gesprek met de arts van het brandwondencentrum. Toen was 2de paasdag 2012 voorbij, iets waar we al helemaal niet meer aan gedacht hadden dat het 2de paasdag was..

Daarna was nog een hele roerige tijd, 1 week IC, en 4 weken brandwondencentrum. De tweede dag volgde al een spoedoperatie waarbij haar handje open gelegd werd omdat het handje anders zou afsterven. Na 2,5 week kreeg ze huidtransplantaties aan haar gezichtje en beide handjes. Waar ze de eerste weken totaal herkenbaar was, zagen we na ruim 2 weken ons eigen meisje langzaamaan terugkomen, het begon met de ondeugende blik in haar oogjes.. En later toen de korsten wat van haar gezichtje afgingen konden we haar weer goed herkennen en kwam ons eigen meisje weer terug, niet zoals voorheen, dat was slikken, steeds meer drong het besef tot me door dat Vera nooit weer dezelfde zou worden als voorheen en dat ons leven nooit weer hetzelfde zou worden als voorheen. Ze had zichzelf nog niet gezien, dus dat was voor mij ook wel een angst hoe zou ze reageren, ze lag op een geïsoleerde kamer en mocht daar ook niet af, op een gegeven moment 's avonds toen het zonlicht in de ruit van de deur scheen zag ze zichzelf, ze keek vol verbazing naar zichzelf en zei toen: "mama, ik heb allemaal bloed"(korsten bedoelde ze). Ik zei heel voorzichtig: "ja, meisje" Ze gaat weer kijken en zegt: "zie ik er nou zo uit mama?" Ik zei weer heel voorzichtig: "ja." Toen zei ze: "Oke." en ging weer verder spelen. En zo nam ze het op. Het was zo en nu eenmaal niet anders.. Zo hadden we daar ondanks alle ellende best een "goede"tijd. Een tijd waarin je geleefd word en je eigenlijk niet zo de tijd hebt om stil te staan bij je eigen emoties, ik moest sterk zijn voor Vera, ze had het moeilijk, maar de zorg, begeleiding  en liefde die ze in het brandwondencentrum aan Vera, maar ook aan ons als ouders gaven was heel bijzonder!!!

Nu zijn we bijna een jaar verder, een jaar waarin veel gebeurd is en ons leven behoorlijk op z'n kop heeft gestaan. Ondertussen begint Vera te beseffen dat ze littekens heeft en kan ze daar best wel eens boos om zijn. Maar toch blijft het een stoere meid van 4 jaar, die zo ontzettend flink en dapper is.. We hebben onlangs gehoord dat ze binnenkort gaat beginnen bij de plastische chirurg omdat ze aan haar handjes geopereerd zal moeten worden in de nabije toekomst, (dat hebben we haar nog maar niet verteld) Maar het is onze kanjer, een stoere, flinke, maar vooral super lieve meid. Die het vast niet altijd makkelijk zal hebben, maar we proberen samen zoveel mogelijk van elkaar te genieten.. Leuke dingen samen te doen en het goed te hebben met z'n 4en... En dat is het belangrijkste voor ons op het moment.. Er zijn voor onze meisjes.

Zelf begint het langzaamaan steeds meer door te dringen hoeveel we meegemaakt hebben het afgelopen jaar, maar  ook zijn we als gezin, maar ook als familie veel dichter naar elkaar toegegroeid.. Heb ik geleerd dat iedereen zijn best doet, al is het niet altijd op de manier waarop ik het zelf zou doen.. Maar het is goed op ieders eigen manier!!

Nu is het weer bijna 2de paasdag... Morgen gaan we er een super gezellige dag van maken met z'n 4en.. Onze oude Vera krijgen we nooit weer terug, maar van de nieuwe Vera houden we evenveel en misschien nog wel meer.. We gaan genieten van 2de paasdag 2013, genieten omdat we er allemaal nog zijn en veel van elkaar houden!!!