Snap
  • Mama
  • Gezond

Een slopende dag met een uitslag

Na een dag testen was daar de langverwachte uitslag: ADD. Al mijn hele leven loop ik tegen mezelf aan en nu heeft het een "naam".

In mijn rapporten stond steevast: "dromerig", maar niemand had ooit nog van de term add gehoord. 

Als volwassene riep ik altijd: "ja ik weet het, ik ben de enige vrouw die niet kan multitasken". Wist ik veel dat er een achterliggende oorzaak voor was. 

Als kind klauterde ik overal op, altijd de grenzen opzoeken. Ik liep vaak van tafel en ik vergat om de haverklap mijn gymspullen mee te nemen naar school. Rekenen koste me veel moeite maar ik redde het altijd op mijn tenen. Ik zat op het jenaplan onderwijs, waarbij je je eigen weektaak moest maken. De leukste dingen deed ik het eerst en daarna kwam altijd het rekenen. Altijd zat ik aan het eind van de week met de stomste taakjes. En ik kreeg hem nooit optijd af. 

Later zeiden we tegen elkaar dat ik niet paste in het jenaplan. En daar was de kous dan ook mee af. Het ene kind leert nu eenmaal anders dan het andere. 

Op de middelbare school was ik op mijn plek. Een kleine school met zo'n 200 leerlingen. Het was overzichtelijk, iedereen kende elkaar bij naam, ook de leraren hadden persoonlijke interesse voor de leerlingen. Ik was een brave leerling, maar moest toch vaak corvee doen of nablijven. Waarom? Ik kwam altijd te laat! 

Mijn vervolg opleiding kon me niet bekoren. Nu ik er later over nadenk, denk ik dat het onderwerp me gewoon niet boeide. Ik zat op het spw. Ik kan mijn motivatie om te stoppen dus niet meer goed herinneren. Ik weet wel dat ik het op eigen houtje deed, zonder thuis te overleggen. 

De volgende opleiding maakte ik wel af, maar nog steeds moest ik bij opdrachten achter mijn broek worden gezeten door mijn ouders. In mijn examenjaar ging ik zelfs weer een paar weken bij mijn ouders wonen zodat ik niet afgeleid zou worden door mijn omgeving. Ik kon zelf de motivatie niet opbrengen, daar had ik stimulans van buitenaf voor nodig. Natuurlijk wilde ik het halen. Maar ik schoof het voor me uit, vond opruimen op het moment dat ik ging zitten veel belangrijker. 

En het stomme is, het niveau kon ik makkelijk aan. Iets té makkelijk eigenlijk. In mijn herinnering heb ik weinig zitten blokken. Als ik in de les aanwezig was, was dit eigenlijk voldoende om een dikke voldoende te halen. Ik voelde me dom, waarom had ik het gevoel meer te kunnen? Ik was intelligent genoeg, maar het kwam er niet uit. 

Ook nu in mijn volwassen leven werk ik onder mijn niveau. Ik schaamde me altijd om te zeggen dat ik in een winkel werk. De laatste jaren is de schaamte iets minder geworden gelukkig. 

Waar die schaamte vandaan komt? Niet omdat ik het minderwaardig vind om in een winkel te werken. Ik schaam me dat ik de kwaliteiten bezit om een uitdagendere baan te hebben en voor de makkelijke, veilige weg kies. Ik presteer onder mijn niveau, zoals ik eigenlijk altijd heb gedaan. Dat is de perfectionist in mij. Ik wil zeker weten dat ik het goed doe. Dat ik het aankan. En dit leidt dat weer tot faalangst. 

Waarom heeft het zolang geduurt voordat ik werd getest? Simpelweg omdat ik gewoon dacht dat dit bij mij hoorde. Zo steek ik in elkaar en moet er maar mee dealen. En dat is natuurlijk ook zo. Maar nu kan ik doelbewust met mezelf aan de slag, onder leiding van een psycholoog. 

Ik hoop dat ik eindelijk wat meer gefocust kan zijn. Minder vergeetachtig, leer om geen dubbele afspraken te maken, leer luisteren en vooral leer om structuur aan te brengen. En dan komt die droombaan ook wel ergens in zicht aan de horizon. 

Het grote doel? Een nog betere versie worden van mezelf worden. Ik ben namelijk nog steeds mezelf, maar nu weet ik tenminste hoe ik gericht aan mezelf kan werken. 

8 jaar geleden

Je hoeft je niet te excuseren voor je spelfouten. Ik ben een trouwe lezer van je blogs dus ik weet dat je daar moeite mee hebt. Als je niets gezegd had was het me zo snel niet eens opgevallen. Verder ben ik ook wat sceptisch wat betreft medicatie. Ik ga me er eerst volledig in verdiepen voor ik erover nadenk iets in mijn lichaam te stoppen. Het is toch niet zomaar iets. Dubbele pech dat je nu extra moeite hebt met je concentratie. Ik hoop dat er iets uit de onderzoeken naar voren is gekomen/komt. Voor mij is het "slechts" add. Bij jou is de diagnose van levensbelang. Heel veel sterkte.

8 jaar geleden

Dankjewel voor je lieve reactie. Dat doet me goed. Ik ga er gewoon van stralen.

8 jaar geleden

Daar ben ik het helemaal mee eens. Bedankt voor je bemoedigende reactie.

8 jaar geleden

Sorry voor de spellings fouten!