Een pittige start

In Augustus 2018 deed ik een zwangerschaps test, en ja hoor, die was positief!

Zo ontzettend geweldig.

Op wat vermoeidheid en misselijkheid na, begon de zwangerschap geweldig.

Vanaf een week of 18 kreeg ik meer en meer bekken klachten.

Al snel ben ik dus ook minder gaan werken. Dit voelde enorm als falen, en dit vond ik dus enorm lastig.

Veel andere kleine klachten kwamen telkens om de hoek kijken. Flauwvallen, darm klachten, kleine bloedingen, enorme ondragelijke rugpijn, en ga zo maar door.

Ondanks dat maakte de kleine uk in mijn buik het prima.

In April 2019 mochten we onze knappe kleine meisje Liz verwelkomen!

Een bevalling met snelle ontsluiting, geen pijn stilling, maar wel met enorm (te) lang persen..

Maar wat maakte het uit?

Ons wonder was er!

De eerste dagen was het een meisje dat goed aangaf wat ze wou, maar sliep ze (zoals elke baby) veel.

Dit werd na enkele dagen minder en minder.

Meer en meer had ze momenten dat ze ontroostbaar was.

Onze kraamzorg zei als we dan vroegen wat we konden doen; ‘Gewoon nog eens de fles geven, een lekker toetje’ of ‘Het zijn gewoon wat darm krampjes’.

Wij als beginnende ouders wisten niet beter, en dachten dus dat dit er wel bij zou horen..

Helaas werd het huilen ook hierna meer en meer. Het huilen werd steeds meer schreeuwen. Schreeuwend omdat ze ergens last van had.

Ook het drinken van de fles ging totaal niet zoals hoort. Met wat geluk kregen we er iets op een dag in.

Het consultatie bureau, de huisarts, mensen om ons heen.. Iedereen zei dat dit er bij hoorde.

Ondanks dat ik voelde dat ze pijn had, probeerde ik me er bij neer te leggen.

Toen mijn partner na ruim 2 weken weer ging werken was ik alleen met onze kleine meid.

De nachten, overdag, dit kleine meisje sliep denk ik gemiddeld 3 uur..

Gesloopt was ik, het constante gehuil moeten verdragen van ons ontroostbare meisje voelde totaal niet als de roze wolk zoals ik altijd hoorde. Geen slaap, geen rust, en geen leuke uitstapjes die we konden maken.

Gelukkig kwamen mijn zussen en moeder regelmatig even langs om heel even Liz over te kunnen nemen van me. Zodat ik heel even mijn handen vrij had.

10 minuten de hond uitlaten was dan echt even een opluchting.

Eventjes naar de stad gaan met onze huilbaby heb ik wel eens gedaan. Maar de blikken die je dan krijgt, die maken je zo ontzettend onzeker.. En onzeker ben je toch al genoeg in een periode zoals deze!

Ondertussen waren alweer we ruim een maand verder.

Na dagen vol met dingen opzoeken op internet, rondvragen, dingen proberen met haar voeding, maar niets wat hielp, was ik het meer als beu.

Ik maakte een afspraak bij een osteopaat. Deze vrouw constateerde dat ze veel last van haar nekje had, en behoorlijke last van reflux..

Meteen na deze eerste behandeling was er al wat van verschil. Liz huilde wat minder als voor heen, wat voor ons echt al heel veel waard was.

Op advies van de osteopaat hebben via de huisarts medicatie voor haar reflux gekregen, en speciale flesvoeding. Hierna ging het drinken Liz eindelijk wat beter af.

Ook de fysio therapeute heeft nog enkele keren haar nekje behandeld.

Wat een verschil merkte we hierna!

Halliloeja, zo kon het dus ook zijn met een kleintje.

Onze roze wolk kwam, maanden later, maar eindelijk was ‘ie daar!

In die paar maanden is Liz steeds meer en meer veranderd in een vrolijk, ondernemend meisje, met een heerlijk eigen willetje.

Nu nog steeds als ik een andere baby zie, en dus vooral zie hoe het ook kan zijn, voel ik me nog ooit schuldig dat we niet meer hebben aangedrongen op actie.

De huisarts, het consultatie bureau, niemand hoorde ons echt.

Het aller belangrijkste voor alle ouders;

Je gevoel klopt! Volg dit altijd..

Je bent echt niet alleen als je een huil baby hebt, al voelt het soms zeker zo.