Een oude vlam uit Praag

Grappig hoe het hebben van een zoontje twee oude vlammen weer aan de praat krijgt:

Gisteravond, omstreeks drie minuten voor het twaalf uur slaan van mijn grote, groene wandklok, plopte er een bericht in mijn "in-doos". Nieuwschierig onderzocht ik mijn laptop. Van die zou het zijn? Wat werd er geschreven?

"Hé, Foxy," stond er in gebroken engels. "Hoe is het met jouw zoontje? Ik ben ook vader geworden. Ik heb inmiddels ook een zoon."

Het was Tomáš. Oh ja, natuurlijk. Tomáš. Dát was lang geleden. De jongen uit mijn besneeuwde, maandag-middag affaire in Romantisch Praag.

"Hoe oud is jouw zoontje? Die van mij is van maart," typte ik.

"Oktober 2016," antwoordde Tomas.

"Hij is eind dit jaar geboren? Ik ben zeer onder de indruk."

"Oh ha. Ja. Hij is een kind van de toekomst, maar we voeden hem op als een normaal kind."

"Ik snap het," schreef ik. "De mijne is al 57, maar ik doe alsof hij bijna 1 is."

"Jemig," schreef Tomáš. "Wat heb ik dat gemist zeg, met jou praten. Jij bent het meest unieke persoon die ik ooit heb ontmoet. Zo anders. Straks kunnen onze zoontjes met elkaar kletsen over hoe wij elkaar ontmoette."

Het was ook best bijzonder. In december 2010 vloog ik naar Praag. Ik had mijn eerste boek af, en degene die hem zou redigeren was een Amerikaan uit Praag. Hij was ultra-intelligent, afgestudeerd aan Stanford University in de Verenigde Staten, en geinteresseerd in mijn schrijven. We hadden samen in Barcelona gestudeerd (ik wil hier graag vermelden dat ik met een 10 ben geslaagd en hij met een lager cijfer. Verschil is dat hij zich een ongeluk feestte terwijl ik me gestresst suf studeerde. Verschil moet er zijn). Hij was een tovenaar met woorden en deze magicus liet mij heel galant op zijn bank slapen. Overdag werkten wij aan mijn boek (mijn stijl), 's nachts feestten we als beesten (zijn stijl).

En zo gebeurde het dat we op een avond in een geweldig gezellige bar zaten. Op een groot naar beneden gerold scherm speelde een oude film, en wie het zich kon veroorloven een paar seconden niet te kletsen of bier te drinken, zag hoe Audrey Hepburn schitterde in zwart-wit.

Ik zette mijn glas op tafel en keek op. Recht tegenover mij, te midden van alle drukte van de grote groep mensen die om onze tafel een gepropt zat, zat een jongen intens naar mij te staren. Hij had bruin haar en diepe ogen. Van die kijkers waarvan je elke seconde bang was in een nauwe afgrond te storten. Ik had het gevaar toen al moeten ruiken. Helaas waren mijn neusgaten drukbezocht door alcoholdampen. We kletsen wat. Wenkbrauwen gingen omhoog en omlaag. Ogen schitterden. Wimpers knipperden een paar keer teveel. Harten sloegen wild op hol. Op slag stonden we op en, alsof in een trance, liepen we hand in hand naar een ander gedeelte van de bar. Het was een bar-boekwinkel. Deze was 's nachts ook open. Geniaal. Samen struinden we de boekenplanken af, giechelend, flirtend, en beschikbaar. Hij vertaalde de boektitels uit de Praag-Taal, en ik verzon waar het verhaal over zou moeten gaan. Het was alsof we elkaar al jaren kenden.

Mijn editor ontbrak mijn mogelijk toekomstige huwelijk. Hij kondigde aan dat we door gingen naar de volgende stop: een luxe cocktail bar. In een waas zei ik gedag tegen de mysterieuze jongen waarmee ik zo'n intens, magisch moment had beleefd.

De volgende ochtend nodigde hij mij uit om te gaan lunchen. Hoe hij mijn nummer had bemachtigd ben ik vergeten. Met een grote glimlach vertelde ik mijn editor dat hij hoofdstuk 4 tot en met 6 zelf door kon nemen, en dat ik een paar uurtjes weg zou zijn. Ik nam de metro naar de stad, en om mezelf te belonen voor mijn geweldige prestatie: het schrijven van mijn eerste boek, besloot ik eerst wat sierraden te vinden. De diamanten oorbellen kostten echter 4000 euro, en ik was studentelijk platzak. Nou, een rode vulpen is ook...leuk.

Hup met de metro naar het afgesproken station. Treinkaartje hoeft niet. "Zwartrijden is het nieuwe witrijden," had mijn editor mij met een speelse knipoog toegefluisterd. En, wanneer ik in een nieuwe plaats ben, pas ik mij graag aan.

"Vervoersbewijs, alstublieft," zei een politieagent met een boze snor toen ik uitstapte.

Wat volgde was een ruzie met de agent, het afpakken van mijn rijbewijs waar hij mee wegrende en voor "back-up" begon te bellen. Voordat ik ook maar goed kwaad kon worden en in paniek kon raken, wierp Tomáš zich tussen ons in, griste mijn rijvrijheidspapier terug en betaalde mijn boete. Daarna sloeg hij een arm om mij heen en voerde mij mee naar een typisch Praags ondergronds kelder café, waar hij zalm en brood bestelde.

"Wie ben jij?" vroeg ik.

"De jongen die jij betoverd hebt," fluisterde hij langs het roosje in ons midden.

Het flirten, lachen en het-verbijsterd-zijn ging in een rap tempo door. Was ik in een film beland?

Na het eten slenterden wij naar buiten en voor de twee halve ronde houten deuren van een oude kerk stond hij stil, trok mij tegen zich aan, en kuste mij vurig. Gelukkig waren de vonken spreekwoordelijk, of wij hadden een kerk uit 1781 in de brand gezet.

Door de vijftien-centimeter hoge sneeuw liepen wij half zoenend, half lachend door een groot park. Bomen en bankjes waren wit. De fontein bevroren en droog, onze lippen heet en nat.

Nog een winkelstraat, een ritje met de tram (weer zwart) en een cappuchino in een barretje.

"En daarom hebben vrouwen allemaal verschillende dozen in hun brein, die met allerlei ingewikkelde draadjes met elkaar verbonden zijn. Mannen, daarentegen, hebben gewoon één doos en-"

Hij stopte abrupt met praten en haalde een blijkbaar vibrerende telefoon uit zijn broekzak.

"Wie is dat," vroeg ik terwijl ik de cacao-melkschuimige slobber van mijn bovenlip afveegde.

Tomáš trok wit weg. "Mijn vriendin."

---

En daarom is het zo fijn om nu een baby te hebben. Ik ben zo druk dat ik bijna geen tijd heb om na te denken over potentiële dates, óf hun geheime vriendinnetjes.