Een open adoptie? Zijn ze dan wel écht van jou?

Ik kreeg afgelopen week heel veel vragen via berichtjes wat een open adoptie nu eigenlijk is, of ik het niet heel moeilijk vind en waarom ik er voor gekozen heb. Ik zal al die vragen proberen te beantwoorden. Ik kan dat niet allemaal in één blog, daarom zal ik er meerdere aan wijden. Dit keer zal ik vertellen over de eerste ontmoeting die ik had met de biologische moeder en familie.

Het was na mijn eerste zwangerschap duidelijk dat ik niet in de wieg was gelegd om zwanger te zijn en al helemaal niet geschikt was voor de bevalling. Dat had allemaal te maken met het feit dat ik met een spina bifida (in de volksmond open ruggetje) ben geboren. Ik wist in mijn hart dat ik meer kinderen in mijn leven wou maar dat ik om van een kind te kunnen houden deze echt niet zelf gedragen zou moeten hebben. Ik besloot mij te verdiepen in adoptie. Al snel wist ik dat het mijn absolute voorkeur zou hebben als er contact mogelijk zou zijn met de biologische moeder. Ik zou het vreselijk vinden als mijn kind later er achter zou komen, door mee te doen aan bijvoorbeeld een programma als Spoorloos, dat het nooit de intentie van de biologische moeder was om afstand te doen van haar kind. Ik moest 100% zeker weten dat ze zelf voor adoptie gekozen had en hier ook voor de volle 100% achter stond. Voor mijn gevoel kon ik dat enkel zeker weten als ik haar ontmoet had. Dat ik haar in de ogen kon kijken, met haar kon praten en het haar zelf kon vragen of dit was wat ze wou.

Er zijn niet veel landen waarbij het mogelijk is om contact te hebben met de biologische moeder. Mijn kinderen zijn geadopteerd uit Amerika en daar gebeurd het vaak dat er contact is maar zeker niet altijd. Hoe mensen dat contact invullen is bij ieder gezin anders. Er zit zelfs een enorm verschil in het contact dat ik heb met de ene biologische moeder en de andere biologische moeder. Het een niet beter dan het ander maar wel met grote verschillen. Zo heb ik bij een moeder contact met de hele familie eromheen vanaf de eerste dag terwijl de ander pas jaren later haar familie toestond om ook contact met ons te hebben.

Het contact is er altijd geweest, vanaf de zwangerschap heb ik contact met de biologische moeders gehad. De eerste ontmoeting bij Joshua was ik vreselijk zenuwachtig. Zou ze mij in het écht wel leuk genoeg vinden voor haar kind? Zou ze spijt krijgen als ze hem weer zag? Zou ze dingen aan mij vragen die ik niet kon waarmaken? Zou ze misschien in tranen uitbarsten? Ik wist niet wat ik kon verwachten. Ik kon mij er ook totaal geen voorstelling bij maken hoe het moest zijn om als biologische moeder de vrouw die je kind op gaat voeden te ontmoeten. Hoe het moest zijn om je kind weer terug te zien nadat je hem in het kindertehuis hebt achtergelaten. Ik stond letterlijk stijf van de zenuwen. Als ik nu de foto’s terug zie van die eerste ontmoeting zie ik er uit als een konijn die in de koplampen kijkt. Maar wat was het mooi. Er was niets ongemakkelijks aan. Het was alsof we elkaar al kende. Eigenlijk hebben zij en ik niets gemeenschappelijks, op één ding na, de liefde voor onze zoon. En die liefde bind ons voor eeuwig en schept een hele sterke en intense band tussen ons. Ik kan oprecht zeggen dat ik heel veel van deze vrouw houd. Tijdens die eerste ontmoeting hebben we gepraat, gegeten en gelachen. Het hartverscheurende gehuil, waar ik zo bang voor was geweest, bleef uit. Ik wist niet of ik haar ooit nog zou zien dus ik zat daar als een soort journalist in de aanslag met pen en papier vragen te stellen. Ik moest zoveel mogelijk informatie voor later voor mijn zoon verzamelen. Ik vergeet nooit meer die grote lach op haar gezicht toen ze zei “Dit is de reden dat ik jou koos, je wilt hem alles geven zelfs mij”. Ik was ontroerd en heb haar direct duidelijk uitgelegd dat ze er voor altijd bij zou horen. Ze is zijn moeder en dat zal ze altijd blijven. Vanaf dat moment kon het papier aan de kant en konden we relax het gesprek voort zetten. Ze heeft mij uitgebreid uitgelegd waarom ze niet voor hem kan zorgen. Als je haar ziet zie je een verzorgde, opgewekte vrouw. Een vrouw die je als moeder wilt hebben. Een vrouw die een verzorgende moeder kan zijn maar dat kan ze niet en daar heeft ze hele goede redenen voor. Redenen die ik niet zal delen tot in detail maar die mij in hebben laten zien hoe bepalend iemand zijn jeugdervaringen zijn voor de rest van zijn of haar leven.

Bij River was het totaal anders, het was te moeilijk voor de familie om haar nog een keer te zien en daardoor verschenen ze uiteindelijk niet op de geplande afspraak. Daar stond ik dan in een winkelcentrum te wachten voor een restaurant om hun te ontmoeten. Radeloos heb ik daar uren gestaan met een heel klein baby’tje tot het berichtje kwam dat ze het niet aankonden. Ik kon het zo goed begrijpen maar wat had ik ze graag ontmoet. Ik bleef nog enkele weken in Florida maar helaas verder contact bleef uit.

Tot ik net voet op Nederlandse bodem had gezet. Ze hadden spijt, hadden ons graag in levende lijve ontmoet en haar nog een laatste knuffel gegeven. We hielden contact, heel close contact. Skypen, Facebookberichten enz. Toen was daar het moment dat ik Jeremiah op mocht halen en dit keer was alles anders. Nadat ik de adoptiepapieren had getekend en hem had opgehaald bij het pleeggezin waar hij verbleef reed ik door naar de trailer van één van de tantes. De rest van de familie zou daar ook aanwezig zijn. Het adres bleek op een afgelegen terrein te liggen. Ik stuurde het thuisfront een bericht waar ik was. Liet de kinderen in de auto en liep naar de deur. Die paar stappen waren stappen met lood in mijn schoenen. Wat zou er gebeuren? Ik klopte op de deur, de deur vloog open en daar viel een vrouw op haar knieën voorover. Haar handen in de lucht, hard roepend “God bless you”. Mijn kinderen zaten inmiddels tegen de achteruit van de auto aangeplakt om te zien waar het gegil vandaan kwam. Ik werd geknuffeld alsof ze mij nooit meer los zouden laten en toen kwam er een hele rits mensen uit de trailer. Ze stelde zich voor en ik besloot dat het compleet veilig was om de kinderen uit de auto te halen. Ik weet niet of je dat gevoel kent van thuiskomen, van voelen dit is familie, dat is namelijk wat ik direct had. Ja, deze mensen leven anders. Ik weet niet hoe het is om van voedselbonnen te leven. Ik weet niet hoe het is om te overleven. Ik heb nooit keuzes moeten maken die zij dagelijks maken maar ik weet wel dat er iets was waardoor het voelde alsof we familie waren of eigenlijk dat we familie zijn. Het was direct duidelijk dat ze onze komst aan iedereen in de wijde omtrek hadden gemeld. Het was een komen en gaan van mensen en ik werd aan iedereen voorgesteld als hun zus uit Nederland. De meegebrachte stroopwafels werden gedeeld met iedereen, er werd gelachen, er werden familieverhalen verteld. Het was alsof verloren gewaande familieleden elkaar weer gevonden hadden. Toen ging iedereen plots weg. De sfeer sloeg om en ik twijfelde even of wat ik gevoeld had soms een illusie was en ik een hele domme zet had begaan door niet op neutraal terrein af te spreken. Daar kwam een man aan geschuifeld, lopen kon je dit niet meer noemen. Achter hem liep een vrouw met een doosje in haar hand (volgende keer zal ik meer over het doosje vertellen). De stoel aan het tafeltje werd opzij geschoven en iedereen wachtte in stilte tot de man er was. Het bleek opa te zijn. De overgrootvader van River en Jeremiah. Nog nooit zag ik zo’n broos mens. Het leek meer op een schim dan een man. De vrouw naast hem bleek zijn vrouw, hun overgrootmoeder. Hij kon niet meer praten, al ruim een jaar had hij geen woord gezegd. Daarom was iedereen zo stil want stel dat hij zacht iets zou zeggen en ze het niet zouden horen door het geklets op de achtergrond. Alles aan hun manier van handelen straalde liefde uit voor deze man, hoe de rest van de mensen een stuk verderop in het gras aan het wachten was straalde ontzag voor de man uit. Hij zat daar aan tafel, een groot gat in zijn keel waaruit hij om de zoveel tijd slijm haalde en in een macdonalds beker voor hem legde. Ik wist niet goed wat te doen maar liep naar hem toe met de twee kleinste op mijn arm. Hij knikte en stak zijn duim op. Een van de tantes fluisterde in mijn oor “Hij is akkoord, hij vond het vreselijk dat de kinderen in Nederland zijn en wou je keuren. Hij heeft je goedgekeurd”.

Een paar dagen later leerde ik van deze man wat familie is. We vierde oud en nieuw bij de biologische familie. Dit deden we om 21 uur omdat het anders te gevaarlijk zou zijn zo hadden ze uitgelegd. Je moest zorgen dat je voor 24 uur veilig binnen was en zeker ik met de kinderen moest er voor zorgen dat ik weer op tijd veilig in het hotel zou zijn. Er kwamen heel veel mensen langs. We roosterde knakworsten boven een kampvuur. Iedereen nam zijn eigen spullen mee en deelde wat hij of zij had. Die saamhorigheid heb ik nooit ergens zo sterk gevoeld als daar. Toen kwam er een politieman binnen, iemand waar je zeker in Amerika ontzag voor hebt. Hij bleek een goede kennis te zijn. Ook hij kwam even kijken naar al die mensen uit Nederland die nu familie bleken te zijn. Toen riep hij uit het niets “Die zwarte toch niet he’” en toen gebeurde wat niemand had kunnen bedenken. Hun overgrootvader bedacht zich geen moment en sloeg de politieman met zijn wandelstok op zijn rug. De man schrok en keek verbaasd. Niet eens zo zeer dat hij een klap kreeg maar dat degene die hem sloeg daar überhaupt nog toe in staat was. Iedereen stond genageld aan de grond. Opa kneep het gat in zijn keel dicht en heel zacht hoorde iedereen zijn eerste woorden in ruim een jaar tijd “Heel snel weg wezen, nooit meer komen, dit zijn mijn kleinkinderen die roep je niet met kleur maar met naam. Hij hoort bij mij”.

Eigenlijk is Joshua niets van hun maar zij hadden ons allemaal opgenomen in de familie. Dat voelde zo bijzonder maar tegelijkertijd was het ook iets heel natuurlijks. De politieman wist niet hoe snel hij weg moest komen, iets wat iedereen volkomen normaal bleek te vinden maar wat ik totaal niet snapte.

Nog geen half uur later stond de zoon (19 jaar) van de politieman bij het kampvuur schoorvoetend vragend of hij de excuses van zijn vader mocht overbrengen. Opa maakten met enkele handgebaren duidelijk dat de zoon mocht blijven maar de vader nooit meer welkom was. De rest van de familie legde het mij uit. “In gebieden waar wij leven moet je als familie voor elkaar opkomen. Soms is dat het enige wat je hebt”. Dat kon ik nog allemaal begrijpen maar waarom was die politieman zo snel vertrokken, opa was niet echt tot veel in staat. “Jij ziet die kwetsbare man, die man die eigenlijk al voor een groot gedeelte er niet meer is. Wij zien hier allemaal nog de stoere man, de man die voor ons zorgde als geen ander maar waar je voor uit moest kijken als hij boos werd. De sterkste van allemaal. Een vechtersbaas maar een met een hart van goud voor de armen en familie. Wij weten waar hij toe in staat is, die politieman ook. Heel veel mensen zeggen dat ze hun leven voor je zullen wagen, hij deed het een paar keer echt. Hij zou het zo weer doen, want je hoort bij hem en dat wist die man”.

Het was mijn kortste oud en nieuw ooit. Zonder feestjurk maar met blote voeten rond een kampvuur. Geen champagne maar water. Geen groots vuurwerk maar sterretjes. Geen conference maar ik heb harder gelachen als ooit. Geen échte familie of vrienden om mij heen (afgezien van mijn gezin) maar ik ben nog nooit zo geliefd voelend en op mijn plek geweest als die oud en nieuw.

We spraken in de tijd dat ik in Amerika verbleef regelmatig af, iedere keer probeerde ze ook om de biologische moeder er bij te betrekken maar helaas durfde ze dat niet aan uit schaamte. Via Facebook was veilig daar kon ze mij wegdrukken als het te dichtbij kwam, dat zou ze niet kunnen als ik echt tegenover haar zat, zo liet ze weten aan haar tantes. Uiteindelijk zou het toch nog komen tot een ontmoeting. Maar daarover en over de keren daarna dat we de biologische moeder van Joshua terugzagen volgende week meer. De week erop zal ik proberen uit te leggen waarom het niet altijd makkelijk is maar dat ook die moeilijke momenten de open adoptie absoluut waard zijn.

Mocht je het leuk vinden om meer over ons te lezen neem dan een kijkje op www.comeonletsdothis.com of volg ons op www.instagram.com/come.on.lets.do.this