Een Oefen-Afspraakje?

Daten is niet meer wat het ooit was.

Het is niet meer salsa-dansen met een gespierde US marinier die net van zijn schip af is gestapt (compleet met twee bodyguards). Geen bankdirecteuren met privéchauffeurs. Vergeet de advocaat die mij naar Florida vloog. Of de lieve, arme alcoholist die van zijn laatste geld koffie, afbakbroodjes en condooms kocht.

Voor échte dates heb ik geen tijd, energie, oppas, en redenen. Waar kom ik tegenwoordig leuke, potentiele echtgenoten tegen? In de supermarkt zijn ze oud en krom, slechtgehumeurd of minderjarig. In het zwembad zijn ze getrouwd, of afschrikwekkend naakt in hun Speedy. En tijdens het autorijden, die éne keer dat een leuke vent met mij bleek te flirten ondanks de overduidelijke aanwezigheid van de geanimeerde Olvaritgroenten op het kinderzonnenscherm, liep het uit op een fiasco. Hij rookte, ik had een beugel: géén passende match. Zonder nog een keer om te kijken reed hij hard weg.

Daarom was mijn meest recente non-date met een non-geinteresseerde vriend die eerder van vrouwen walgt dan dat hij ze met zijn spreekwoordelijke zwaard hartstochtelijk lek prikt.

Frank en ik gingen lunchen. Baby zat brabbelend in zijn stoel tussen ons in. Nadat ik Baby had verschoond in het toilet waar er "Mindervalide Baby" op de deur stond, begon Frank een tirade over vrouwen met kinderen. Hij vergeleek ze met legkippen die het liefst over kolven, tepelkloven en uierzalf kakelen. Ik bestudeerde snel het behang op de muur, want echt aantrekkelijk voelde ik mij hier niet door, ookal was het absoluut geen persoonlijke aanval op mij. Frank had namelijk wel een beetje gelijk; wij kinderproducerende dames praten hier juist over. En over alles wat maar met kindjes te maken heeft. Ik ben er zeker schuldig aan. Ik leef nog op Baby planet. Verwacht ik nu echt van een toekomstige date dat hij de voordelen van Sudocrem zonder klakken op kan noemen? Frank haalde wat hoogtepunten aan uit het nieuws. Zeven keer heb ik moeten vragen, "President wie? Van welk land?" Of, "Nee, ik ken dat liedje niet. Uit welk jaar kwam die band?", "Waar in Ierland staat die ruïne?" Het was alsof ik een mondeling examen deed, en echt lekker liep het niet.

"Dus..." Ik hang het woord in de stille lucht tussen ons in. Als een soort paasdecoratie aan een onzichtbaar takje. "Baby liep op Valentijnsdag voor het eerst los."

"Oh."

Einde gesprek.

Vervolgens bleek dat het maar goed was dat Frank er niet dagelijks bij is wanneer Baby zijn avondprakje naar binnenschuift. Elk druppetje kwijl of spatje uitgekauwde Ligakoek - van Baby - werd accuut weggedweild met mijn kostbare billendoekjes en linnen servetten. Frank kon het niet laten. Het gelakte tafelhout moést schoon. Ook weigerde hij "cadeautjes" aan te nemen die Baby hem aanbood (zoals besmeurde theelepeltjes of een drassig stuk brood). Gelukkig nam Baby wél de buit aan die Frank voor Baby mee had genomen. Knuffels, boekjes en blokken. Mijn hart kromp in elkaar van dankbaarheid. Hij had zó zijn best gedaan om na twee keer winkelen in Duitsland zo'n mooie berg goodies te produceren. Hij kan er toch niets aan doen dat hij kinderen interessanter vindt wanneer ze al kunnen praten?

"Alleen nog even dat Latijnse kinderboek scoren," zei Frank. "Dan loop hij ten minste geen achterstand op, op 't Atheneum."

Goed. Dit was een fijn uitje. Maar als dit een trial-run was van hoe mijn toekomstige date moet gaan (met of zonder baby), kan ik maar beter katten gaan houden.

Gelukkig hoef ik mij geen zorgen te maken: ik hoef nog lang niet op een volgende date. Sterker nog, ik moet er niet aan dénken.