7 jaar geleden
Een normaal begin van Jou en Baby? (deel 1)
Hoe zou dat toch zijn, dat je een baby krijgt en dat alles vrijwel gladjes verloopt?
Als ik nu naar foto’s kijk van mijn baby, foto’s van het eerste jaar, dan vind ik het raar om ze te zien. Ik zie mezelf, die een baby vasthoud. Ik WEET dat ik erbij was, maar ik kan me er niet veel van herinneren. Ik heb niet kunnen genieten. Ik was te uitgeput en verstijfd door de angst, depressie, en vermoeidheid. Ik was er wel voor Baby. Fysiek. Mijn armen hielden hem vast. Mijn borsten gaven hem melk. Mijn handen verzorgden en verschoonden hem. Mijn hart hield al ongelooflijk veel van hem. Mijn stem maakte hem rustig, of maakte grappige giechelgeluidjes. Ik WEET dat Baby ongelooflijk veel lachte, zoals hij dat gelukkig nog steeds doet. Maar in plaats van vreugde bij het zien van zijn glimlach, voelde ik pijn in mijn hart. Pijn, omdat ik me zo bang en moe voelde, wat als een enorm falen voelde. Pijn, omdat ik zo graag wilde genieten van zijn mooie lach, en ik dat niet kon, door die kloterige depressie en angst. Pijn, omdat ik zo graag wilde dat ik ook een roze-wolkjes-tijd kon hebben. Pijn, omdat ik wist dat deze mijlpalen die Baby onderging nooit meer terug zouden komen. Bang, omdat ik niet wist wanneer en of het uberhaupt over zou gaan, deze tijden van hel, onweer, en bliksem.
Die onmacht. Het knagende schuldgevoel. De intense pijn in je hart en ziel.
Echt, ik wens het zelfs Hitler niet toe.