Een nieuwe baan, een nieuwe start.

Afronden

Daar is het telefoontje met de uitslag van mijn sollicitatiegesprek. “Als jij nog steeds ja zegt, zeggen wij ook ja!” klinkt het aan de andere kant van de lijn. “Dan zeg ik ja” lach ik, ondanks de schrik. Het is een tijdelijke baan, voor ziektevervanging. De huidige onderwijsassistent werkt halve dagen en die kan mij dus ook goed inwerken. Wat fijn! “Kun je morgen beginnen?” vraagt ze dan. Ik aarzel. Dit is wel heel onverwacht en het overvalt me enorm. Geen tijd om rustig na te denken, dus ik zeg maar gewoon wat ik denk. Dat ik, ondanks dat het vrijwilligerswerk is, mijn werk op mijn huidige school wel netjes wil afronden. Dat ik het toch niet kan maken om nu te bellen dat ik niet meer kom en de boel de boel te laten. “Ze rekenen op me, morgen!” zeg ik. Dan sluiten we een compromis. Ik kom de volgende ochtend voor een overdracht en daarna ga ik door naar mijn huidige werkplek om de leestoetsen af te ronden.

Dunya’s reactie

“Heb je al iets gehoord?” vraagt de juf van Dunya na schooltijd voor de zoveelste keer. “Aangenomen” knik ik. Dan staat Dunya in de lege klas. “Goed nieuws!” zeg ik. “Ik ga op een andere school werken, twee dagen per week!” Ze lacht niet. “Dat is slecht nieuws” zegt ze dan. Ik had het kunnen weten. “Ik mis dan mijn vriendinnen van jouw school!” Natuurlijk, op studiedagen ging ze mee. Dan speelde ze met de kinderen van groep vier. Daar heeft ze een klik mee. “Maar Jolijt woont hier om de hoek, die kun je gewoon blijven zien hoor. Ook in de kerk!” Ze haalt haar schouders op. Dan nog mist ze de kinderen van groep vier. Ik moet beloven dat ik vraag of ze bij haar op school willen komen. Dat ze nog maar twee dagen overblijf heeft voorlopig, troost haar niet. Een kus bij de deur vindt ze ook niet leuk. Dan kan ik twee dagen niet mee naar boven. “Liefje, het is al heel bijzonder dat ik je naar school kan brengen. Ik mag gewoon later beginnen en op tijd weg, zodat ik geen opvang hoef te regelen. Drie dagen kan ik mee naar de klas lopen.” Het is natuurlijk voor ons allebei wennen, maar dat gaat wel los lopen. De volgende ochtend beginnen we met een kus bij de deur, want ik moet meteen door. “Mama gaat naar haar nieuwe school!” roept ze enthousiast tegen de directrice die bij de deur staat. Dat wist ze al. Ik had haar de vorige dag een bosje tulpen gebracht, roze uiteraard, om haar te bedanken voor haar tip. “Eén keer raden” zei ik toen ik haar de bloemen gaf. Eén tel dacht ze na, toen wist ze het. Ik heb het uiteraard zelf gedaan, het gesprek en de ervaring, maar een leuke binnenkomer is het wel als je wordt aanbevolen.

Vertrouw op jezelf

“Wat gebeurt er als je het niet haalt?” vraag ik aan een leerling die erg onzeker is over de tekst die ze moet lezen. “Dan moet ik terug naar een lager niveau” aarzelt ze. “Mis!” zeg ik. “Dan ga je niet door naar een hoger niveau. Dus je blijft op het niveau van nu! Dat is wel iets anders!” Ze knikt. “Wat moet je doen als je niet vooruit gaat?” vraag ik. “Dan moet ik daaraan werken” antwoordt de leerling. “Juist. Lezen, lezen, lezen. Elke dag een kwartier. Moet je zien hoe hoog je dan de volgende keer scoort!” Ze wordt iets rustiger, maar is nog erg onzeker. De eerste toets haalt ze, de tweede niet. Jammer. “Het komt goed hoor. Maar geloof in jezelf. Want je kunt het. Dus blijf lezen, elke dag. De volgende Avi toets, in juni, ga je zeker halen. Ik geloof in jou, dat moet je zelf ook doen!" Ik zit na schooltijd in de klas iets op te schrijven als er ineens een moeder voor me staat. “Ik moet van Raya met u praten” zegt ze. “Ze is zo trots dat ze een hoog leesniveau heeft gehaald!” Ik lach. “Ja, ze deed het heel goed, ze heeft alles gehaald. AVI-uit dus. Beter kan gewoon niet!” Moeder is blij. “We hebben zo’n moeilijke tijd gehad” zegt ze. “Ik ben zo blij met positief nieuws!” Haar dochter knikt. “De juf was zo lief voor me! Ik dacht dat ik het niet zou halen, maar zij zei: Je kunt het. Probeer het maar gewoon. En als je het niet haalt is er ook niks aan de hand! En toen werd ik rustig en ging het heel goed!” Moeder bedankt mij intens. Ondanks dat dit het afscheid weer iets zwaarder maakt, is het ook ontzettend fijn om zo positief af te sluiten.

De laatste keer

Dit was het dan, besef ik ineens. Ik krijg haast. Gister heb ik een lange mail gestuurd aan het team, waarin ik de situatie heb uitgelegd. “Als het op korte termijn weer stopt, dan kom ik terug om mijn werk bij jullie voort te zetten” besluit ik. Ik bedank iedereen voor de fijne en leerzame tijd. Ik schrijf dat het goed voor me is dat ik iets anders ga doen. Dat ik nu een betaalde baan krijg. Dat ik ook wel toe ben aan iets nieuws. Maar dat ik deze tijd nooit zal vergeten. Ik ben er vrij nuchter onder. Gevoelsmatig was ik al aan het afscheid nemen en had ik daar ook wel vrede mee. En dat het nu zo plotseling is, vind ik vooral beter zodat ik er niet tegenaan kan hikken. Afscheid is altijd moeilijk. Als ik dan steeds denk: “De laatste maandag, de laatste keer naar gym met de kids, de laatste keer met dit kind lezen, de laatste keer met dat kind rekenen.....” dan wordt het alleen maar moeilijker. Dat voorkom ik nu. Ik vind het eigenlijk wel relaxt. Wel jammer van de kinderen, maar dat gevoel druk ik heel ver weg. 

Moeite met afscheid

Tot het moment dat ik de soesjes op een schaal leg en een briefje schrijf om mijn collega’s te bedanken. Dan voel ik ineens dat ik wel degelijk moeite heb met het afscheid. Tranen lopen over mijn wangen tijdens het schrijven en dan komt de directrice binnen met een cadeautje voor Dunya. Zo lief! Ik wil nog wat mensen gedag zeggen. Dus ga ik op stap, de school door. Elke keer lopen er weer tranen over mijn wangen bij de lieve woorden van collega’s. Als ik bij de juf van groep 6/7/8 kom kreun ik. “Ik heb niet eens tijd gehad om de twee kinderen van jouw klas die ik individuele hulp gaf te groeten. Ze weten van niks!” huil ik. “Schrijf een briefje” zegt de juf. Ik word op slag rustig. “Ja, dat is een goed idee. Maar dat doe ik dan in het weekend en ik mail het je!” beloof ik.

Goeie deal

Ik ga op zoek naar mijn beker die ik net als de rest, begin van het schooljaar heb gekregen. Ik kom ook oude bekers tegen van collega’s die hier niet meer werken. Maar ik wil ‘m meenemen. Ik ben zo trots op die mok. Het geeft me het gevoel dat ik deel van het team ben. Nu is het vooral een steuntje in de rug bij een nieuw begin. Niet om te blijven staren op wat vroeger was, maar vooral om mezelf te herinneren aan alle goede ervaringen waar ik uit kan putten, als ik het in het begin vast en zeker moeilijk heb. “Vertrouw op jezelf!” zei ik tegen de kinderen op school. Ineens realiseer ik me dat dat ook voor mezelf geldt. Ik heb genoeg bewezen dat ik goed ben in mijn werk, dat ik niet onzeker hoef te zijn over mijn nieuwe werkplek. Ik kom toevallig een Chinees gezegde tegen dat heel erg past bij deze situatie. Hoewel, wat is toeval? “Een reis van duizend kilometer begint met de eerste stap”. Niet te ver vooruit kijken, maar me richten op deze eerste stap. Stapje voor stapje verdergaan. Wie weet waar die eerste stap uiteindelijk toe leidt. In elk geval tot een nieuwe leuke werkplek, daar vertrouw ik op. Kome wat komt!