Een nieuw begin in 2017 #12

Mijn man kwam thuis van de voetbal. Hij vertelt dat zijn beste vriend en diens vrouw hun 2de kindje geboren is vandaag. Een jongetje. 

Hij begint te vertellen hoe de bevalling is geweest. Het begon gisteren avond al en toen... Op dat moment denk ik nee dit wil ik niet horen!!! Hij vertelt veder en om 5 uur mochten ze weer naar huis.. En maakt dan nog een grapje.

Dan breek ik. Ik begin heel hard te huilen dat mijn man er van schikt. Hij knuffelt me en ik probeer te vertellen wat er is. Dit lukt niet dus hij laat me even rustig worden. Daarna vraagt hij opnieuw wat er is. en ik zeg:

''Ik had ook zo graag een normale bevalling willen hebben. En ik had haar zo graag mee naar huis willen nemen. Haar zelf willen voeden en knuffelen. Haar in de armen van haar broer willen leggen. Haar leren kennen...''

En dit trots kunnen vertellen in plaats er verdrietig van te worden. 

Wat doet dit mij een pijn. Het liefste zou ik me onder de deken willen verstoppen en willen slapen. Zodat ik er niet over na hoef te denken en er aan herinnerd wordt. Dat ik mijn eigen verhaal er van kan maken. Dat ze er nog was. Nooit geweten dat ik zo veel tranen zou hebben...