Een meisje, dat was de ultieme droom die uitkwam.

Ik had een droom en die droom was mama worden. Het liefst, ja het liefst ook nog van een meisje.

Natuurlijk was een zoon ook helemaal geweldig geweest en dan was mijn doom van mama worden sowieso uitgekomen, maar mama van een meisje was toch wel een ultieme droom!

Tijdens de eerste echo keek ik naar het scherm en ik dacht: 'Ja, dit word een jongen'. Alleen de weken erop begon ik sterk te voelen dat wij een dochter zouden krijgen. En natuurlijk was dat maar een gevoel, want dit was mijn eerste zwangerschap en ik had dus überhaupt geen idee wat ik allemaal zou gaan voelen.

En toen was daar de echo die zou bepalen of wij een zoon of dochter zouden krijgen. Ik zie schaamlippen zij de echografist. En ik begon gelijk te huilen, wij krijgen een meisje!

Gedurende mijn zwangerschap heb ik er nooit omheen gedraaid dat ik graag een meisje zou willen. Ik wil geen mama worden van alleen maar meisjes, dat is niet per se de ultieme droom. Eén meisje en al komen er dan allemaal jongens bij of toch nog meisjes.

Waarschijnlijk word ik gejudged op dit verhaal. "Je moet blij zijn dat je zwanger kunt worden", "Als het kindje maar gezond is", "Het maakt toch helemaal niet uit, want je hebt het niet voor het kiezen". Dit klopt en het is allemaal waar, maar zijn er niet meer mama's als ik, die het niet erg vinden om dit uit te spreken, wanneer mensen erom vragen? En klopt het ook niet dat het helemaal niet erg is? Dat wanneer je gevoel dit zegt je dit eerlijk uit mag spreken?

Wordt het sowieso geen tijd dat mama's vaker naar elkaar luisteren en van elkaar durven leren, want als ik soms zie hoe mama's aangevallen worden op social media door andere mama's...