Een maand na de bevalling, hoe gaat het nu?

Sofia alweer een maand oud. Ik kan niet anders zeggen dat de tijd erg snel aan me voorbij is gegaan. De eerste maand liep rommelig. Rot kraamzorg, ziekenhuis opname en bij thuiskomst een zieke Renee. Het zoog al mijn energie. Soms zat ik met twee huilende kinderen tegelijk, was ik de 1 aan het voeden, spuugde de ander mijn hele bed vol en om het af te maken liep de diarree langs Renee haar benen. Gebroken nachten, maar dan ook echt gebroken want tussen de voedingen door was ik continue bezig met Renee en was Renee stil begon Sofia weer. Het was zwaar en ik kon mijn draai als moeder van twee nog niet echt vinden.

Uiteindelijk begon het me op te vallen dat Sofia niet lekker dronk, heel veel spuugde en heel onrustig was. Reflux, ja alle baby’s hebben dit maar Sofia had echt last, bogen met melk kwamen er uit en ze kon wel een meter ver komen. Haar gewicht nam matig toe en na 3 weken zat ze pas op haar geboorte gewicht (net aan). Andere flessen, andere spenen, voeding dikker maken. Ik was continue druk met dingen proberen om het voor haar beter te maken. Gelukkig heb ik nu de juiste speen voor haar fles gevonden en de voeding de juiste dikte. Ze drinkt heel onrustig maar het blijft nu wel binnen en ze heeft geen pijn meer. Wel heeft ze last van krampjes maar die onderdruk ik weer met druppels en ja het is nu wachten tot ze daaroverheen gaat groeien.

Al met al heb ik die roze wolk nog niet gezien. Daar zat nogal een behoorlijk gat in waar ik denk ik een beetje doorheen ben gevallen en hard op het beton ben neergekomen. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik geniet van mijn kindjes, maar anders. Ik mis mijn man, ik mis het delen van momenten, ik mis het samen zijn en samen genieten. Alles gaat via de telefoon. Ik stuur 200 foto’s op een dag en bij elke scheet en boer die ze laat app ik hem. Het is lastig! Ik wilde dit samen doen, nu ben ik een alleenstaande moeder van twee, terwijl ik een gezin van 4 ben!

Ondertussen zit ik ook al ergens met mijn hoofd in Egypte. Paspoort regelen, toestemmingen regelen, documenten regelen, ojah zomerkleding is ook handig want de kids kunnen niet in een dikke trui zitten. Vaccinaties… afspraak op afspraak en dan ook nog eens visite die wel even wilt langskomen. Overspannen? Ja misschien wel… Er kwam toch iets meer op mij af dan ik had verwacht. Naast dit alles is Renee natuurlijk ook in haar puber fase en met die driftbuien is het soms best wel eens heftig.

MAAR… nu een maand verder lijkt het ineens beter te gaan! Renee is beter, Soof drinkt eindelijk goed en ik kom weer een beetje aan mijn eigen dingen toe. Alles voor Egypte is geregeld en als kers op de taart gaan mijn ouders een week naar Egypte en zitten we samen in het vliegtuig. De stress voor het alleen reizen is dus ook weg. Ik denk dat het nu eens tijd gaat worden om echt te genieten. Nog maar 20 dagen en dan zijn we als gezin compleet. Een maand lang in Egypte even optimaal genieten!

Hebben jullie het ook zonder partner moeten doen? En waarom was dit?