Een leven om over te schrijven (5)

De dag dat we aankwamen in het WKZ voelde aan als de dag dat we eindelijk een goede keuze hadden gemaakt.

Gevochten als een leeuw ( jammer dat zoiets moet tegenwoordig) om mijn kind op de plek te krijgen waar ze in mijn ogen deskundiger zijn met kinderen dan waar dan ook.

Een echt kinderziekenhuis.

Toen we op de PICU van de wkz binnenkwamen keken we ons ogen uit, de pelikaan dat was de naam van de intensive care , overal borden met diertjes erop, wat was het mooi en voelde meteen vertrouwd.

M. Zat op bed met speelgoed, en zijn brilletje (zuurstof) was een keer goed en stevig zonder ongemak onder zijn neusje geplakt.

Er kwam die zelfde dag nog een arts om te vertellen hoe alles zou gaan.

Er worden geen onderzoeken van andere ziekenhuizen overgenomen.

We doen alles overnieuw.

En aan het van die rit, krijg je een diagnose en een behandelplan.

Goed dat was duidelijk, simpel en rechtdoor zee.

Enige regel op de PICU , je mag niet bij je kind slapen ...SLIK!!...

er werd voor de eerste 2 nachten een familie slaapkamer geregeld daar mocht je 1 nacht maximaal 2 nachten doorbrengen tot er plek was in het ronald Mcdonald huis.

De plek die de komende maand ons "thuis" werd

Inmiddels begonnen in de loop van de week de onderzoeken.

Zijn hartje werd opnieuw nagekeken, geen problemen gevonden.

Bloed geprikt dat werd direct op vanalles getest.

Bloedgassen waren wederom te hoog en M. Kreeg voor de nacht een CPAP op, een wereld van verschil want hij sliep door en kwam weer op krachten.

Er werden door de doktoren vermoedens uitgesproken waar het door kon komen, maar nooit werd er over een syndroom gepraat en dat was een gigantische opluchting, want ze keken wat er nu mis was en niet welk syndroom het kon zijn.

Toen op een dinsdag ( de dag staat me nog heel goed bij) kwam de KNO, een vrouw die voor ons een engel werd.

Ze wilde mason even in de neus kijken om te achterhalen wat het grote probleem nu eigenlijk was.

Ik mocht hem op schoot nemen, en ze vertelde dat ze met een camera in zijn neusje ging kijken ( ja het zelfde onderzoek als maastricht waar ze 1.5 uur mee bezig zijn geweest).

Ze schoof het slangetje erin , (M. Natuurlijk helemaal over de zeik)

In nog geen 5 minuten had ze het antwoord.

" zijn gehele bovenste luchtwegen worden belemmerd door een ernstig grote neusamandel"

WAT!! geen choane atresie, geen rare of enge operaties nodig, geen agressieve intensivist die zegt hoe wij het als ouders moetten aanpakken omdat hij een "apart" kind is.

Gewoon een neusamandel die hem overigens wel in een levensbedreigende situatie heeft gebracht.

Een neusamandel die de vorige KNO in het mmc al had kunnen vinden maar gewoon niet keek.

Geen spooksnot of spookgesnurk maar daadwerkelijk iets waar een behandeling voor is, niet al te moeilijk ( al ging dat weer vies tegenvallen).

Ze vertelde ons dat als M. Met CPAP die nacht nog een te hoge bloedgas zou hebben , dat hij dan die vrijdag geopereerd zou worden.

En die nacht had hij inderdaad een te hoge waarde en zou de operatie voor die vrijdag gepland gaan worden.

En dat werd een avontuur opzich.