Een leeg gevoel (#9)

in mijn vorige blog omschreef ik de geboorte van ons kleine meisje Puck. 

De nacht na haar geboorte blijven we in het ziekenhuis. Mijn bloeddruk was zo instabiel dat ik niet naar huis durf. Na een onrustige en roerige nacht komt Petra de volgende ochtend om te vragen hoe de dag voor ons geweest is. Ik ben zo blij met alles wat ze voor ons gedaan heeft dat ik haar huilend bedank voor het feit dat we ondanks het enorme verdriet een hele mooie dag gehad hebben. Ze huilt met me mee. 

Voordat we naar huis gaan komt ze met een knutseldoos. We mogen een aandenken aan Puck haar geboortedag maken. Moet je net ons hebben. Wij die van het kaliber niet lullen maar poetsen zijn en ongeveer nul procent creativiteit bezitten moeten iets gaan knutselen. Maar goed na wat overleg besluiten we een geboortekaartje te maken. En eerlijk is eerlijk het werkte heel therapeutisch en het kaartje staat tot op de dag van vandaag bij ons in de kast. Als we klaar zijn krijg ik wat medicijnen tegen de stuwing en een stapel ijzertabletten mee. Mijn hb is namelijk flink gezakt. En dan lopen we de verloskunde afdeling af. Met een lege buik en zonder gevulde maxicosi. Voor mij is dat heel moeilijk.

Eenmaal thuis blijkt dat ik een flinke klap gekregen heb. Fysiek en emotioneel. Ik kan niet zorgen voor onze dochter. Mijn man is een paar dagen thuis maar moet dan weer werken. Mijn schoonouders en ouders helpen me. Ik zit vooral in de stoel en wordt bij tijd en wijle in- en intens verdrietig. Het gemis van een baby, onze baby, is zo groot. Dit heb ik volledig onderschat. Na een bevalling is alles in je lichaam en geest gericht op een baby. Ook al was je pas 16 weken zwanger. Ik mis de warmte, de geur en de aanwezigheid van een klein mensje. Ik mis de huiltjes die aangeven dat je nodig bent. Het is stil in huis en ik voel me leeg. Ik merk dat ik nergens toe in staat ben. Ik wil niet gezellig zijn of doen en ik wil niet onder de mensen zijn. Ik wil thuis zijn met mijn verdriet en vooral niet hoeven doen alsof. Mijn man is anders. Hij toont zijn emoties niet en pakt zijn leven snel weer op. Hij werkt, zorgt voor onze dochter, is er voor mij, gaat naar verjaardagen en heeft een etentje met collega's. Ik begrijp er niks van. Mijn leven staat stil en zijn leven lijkt gewoon door te gaan. Ik voel heel erg de behoefte om het verdriet samen te delen maar dat lukt niet. Mijn man en ik praten erover en al snel blijkt dat mijn man mij wil ontlasten. Hij wil mij met al mijn verdriet niet nog meer belasten en houdt zijn verdriet voor zichzelf. Super lief maar niet wat ik nodig heb. 

Na een week of twee hebben we een nacontrole bij de gyneacoloog. Er zijn al flink wat uitslagen binnen en die zijn allemaal goed. Ons meisje was kerngezond en ik had geen infecties of andere enge dingen die de vroeggebroken vliezen kunnen verklaren. Wel is er een flinke infectie gevonden in de placenta (als gevolg van de gebroken vliezen). De gyneacoloog geeft aan dat ik binnen twee weken doodziek was geworden als we de zwangerschap niet afgebroken hadden. In dat geval was Puck in mijn buik overleden en had ze met spoed weggehaald moeten worden. We hadden haar dan nooit kunnen zien, voelen en ervaren. Dit nieuws bevestigd dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Het was zo moeilijk en emotioneel zwaar maar wel het juiste. Een betere beslissing hadden we niet kunnen nemen. In de placenta is ook niks bijzonders gevonden. Dit is niet zo verwonderlijk want ze hebben de vliezen met grof geweld moeten verwijderen en daarbij is flink wat schade aangericht. Het is niet meer te bepalen wanneer die schade is ontstaan. 

We gaan naar huis met een dubbel gevoel. Blij met de goede uitslagen maar ook verward en verdrietig dat we zoveel pech hebben gehad en dat dit sterke meisje het niet heeft gered. Dat mijn lichaam niet in staat was haar een goede en veilige omgeving te bieden waar ze kon uitgroeien tot een gezonde baby.

Naar de toekomst kijken durven we nog niet. Ik ben te verdrietig en heb geen vertrouwen meer in een zwangerschap. Ik weet eigenlijk niet of ik überhaupt nog wel een keer zwanger wil worden.