9 jaar geleden
Een kraambed-embolie
Had er nog nooit van gehoord, ja ik had de prikken gehad na mijn keizersnede, maar ik bewoog toch weer? Toch was daar die "kraambed-embolie"
Zaterdagmiddag 29 november een kleine 5 weken na de keizersnee zit ik op de bank als ik een beetje een druk op mijn borst voel. Ik maak me er nou niet direct zorgen om, ik ben 35 en net bevallen, zal wel een verkoudheidje zijn bedenk ik me.
Zondagochtend 30 november als ik mijn dochtertje verschoon plast ze gauw tussen de luiers door over mijn bed heen. Dat word dus verschonen. Ik pak schoon beddengoed, en ben verbaasd dat ik me daar al moe door voel, ik til de hoek van het matras op, en raak gelijk buiten adem. Lichtelijk in paniek kijk ik mijn vriend aan, en die is het met me eens: de huisartsenpost bellen.
De huisarts stuurt me gelijk door naar de SEH, en daar krijg ik de hele dag onderzoek na onderzoek, tegen de avond komt de arts naast me zitten, en zegt: "Ik heb slecht nieuws, je hebt een longembolie, en ik heb nog slechter nieuws; je hebt het aan beide kanten." Mijn eerste vraag is: "Ga ik nu dood?"
Ik hoef maar een nacht te blijven, ik heb geluk; het zit aan de randen van mijn longen. Gedurende die nacht en de eerste weken thuis leer ik steeds meer over wat men "kraambed-embolie" noemt. De bloedproppen verdwijnen al vrij snel uit mijn longen, de angst blijft nog een tijdje.
Tot de zomer van 2015 moet ik nu aan de bloedverdunners, en een nieuwe zwangerschap zal altijd weer een risico zijn. De angst word minder, maar iedere keer als mijn nieuwe bloedtest uitwijst dat mijn INR (waarde die aangeeft hoe langzaam mijn bloed stolt.) onder het voor mij gestelde minimum is, knijp ik hem wel even, ook al is het nog altijd hoger dan bij iemand zonder bloedverdunners.
Anoniem
Pfff heftig zeg, zo te lezen komt het dus best vaak voor. Ik was met 39 weken opgenomen met zwangerschapsvergiftiging, gelukkig snel bevallen van een prachtige zoon. Nog 3 dagen uitzieken in het ziekenhuis en toen ik zei dat ik me goed voelde mocht ik gelukkig naar huis. 1 dag thuis en het ging helemaal mis, pijn op borst en tussen mijn schouders. Kortademig en benauwd. M'n kraamhulp vond het toch verstandig om even contact op te nemen met het zkh. En ja... Ik had inderdaad ook een longembolie. Ik wist niet wat het inhield en het enige wat ik op dat moment dacht; ik wil naar huis, genieten van m'n gezin!! Alles ging mis tijdens de scan had de arts de vloeistof niet door m'n aders gespoten maar in m'n arm... M'n hele arm dus 1 week lang helemaal vol met vloeistof. Ik kon m'n arm niet bewegen en moest daardoor helaas stoppen met borstvoeding. Ook de bloedverdunners deden hun werk niet goed en ik moest 2 weken in het ziekenhuis blijven... Elke dag vroeg ik; "mag ik eindelijk naar huis????" Op dat moment wilde ik net als iedereen een normale week, genieten van m'n zoon en vriend. En verwend worden door de kraamhulp! Helaas is dit allemaal anders gelopen!! Toen ik naar 2 weken eindelijk naar huis mocht had ik geen recht meer op kraamzorg. Nu besef ik pas wat er allemaal gebeurd is. En wat er had kunnen gebeuren. Gelukkig is alles goed afgelopen. Ik vind het fijn om jullie verhalen te lezen. Iedereen heel veel sterkte en luister naar je lichaam!!
Anoniem
Hier niet in mijn kraambed maar ruim erna, om precies te zijn 2.5 jaar na de geboorte van mijn zoontje massale dubbelzijdige longembolieën veroorzaakt door een aangeboren gaatje in mijn hart. Dan staat je wereld even stil. Omdat ik ook nog een vaatafsluiting van 60% in mijn knieholte had durfden de artsen hier geen verdere stappen te ondernemen en na een half jaar klungelen en dokteren ben ik doorverwezen naar het AMC waar ik aan mijn hart geopereerd ben. Ik zit nog steeds aan de bloedverdunners. Mijn zoontje is vanwege de erfelijkheid ook gecontroleerd en was gelukkig in orde.
Anoniem
Wat een klotenieuws he! Hier na mijn bevalling trombose in mijn been en dag nadat ze dat hadden gezien kon ik weer naar de EHBO omdat er een prop in mijn longen was geschoten. 4 dagen ziekenhuis en een half jaar bloedverdunners. Ik werd opnieuw zwanger, moest in het kraambed preventief gaan spuiten om herhaling te voorkomen. Helaas werd er met 32 weken weer trombose geconstateerd. Ik heb toen 10 weken lang 2x daags fragmin gespoten, nu ben ik sinds een week over op tabletten. Die moet ik minimaal een jaar slikken. Heel veel sterkte, het is niet niks.
Anoniem
Ik weet precies hoe je je voelt! Ik ben sinds bijna 8 weken net moeder. En bij precies 24 weken ging t mis. Ik was al een maand kortademig, na een wandeling of gewoon al de trap op lopen. Hoort bij de zwangerschap word er gezegd dus je gaat maar door. Het werd steeds erger dat als ik de trap opliep daarna een half uur moest uit puffen.. Was kapot een hele marathon leek t wel! Ik dacht dit kan niet meer. Bij de 24 weken afspraak bij de verloskundige werd nogmaals gezegd meid;" hoort bij de zwangerschap deal er maar mee! Vertrouw je t niet ga even langs de huisarts." Nou 2 dagen later riep mijn lijf me terug. Sochtends ben ik 3 keer flauwgevallen ik dacht meteen nu is t klaar. Mijn man en moeder kwamen meteen naar huis. Huisarts gebeld en moest maar over een uur daarnaartoe komen! Dit ging natuurlijk niet ik had totaal geen kracht meer in mijn lijf. Was lam. Dus om kwart voor 12 ( 3 uur later) kwam de huisarts aan huis! Onderzocht en na een overleg met de dienstdoende gynaecoloog op t ziekenhuis werd gezegd; kom maar naar t ziekenhuis gaan we het hier even onderzoeken! Zelf met de auto ernaartoe kwart voor 1 daar. Ja dan komen de dokters en de testen! Ja wat is er wat gaan we testen/ onderzoeken. Echo benen, niets. Longfoto, niets. Bloed, niets. Tja dan toch maar de CT-scan! Nou daar kwamen de alarmbellen!! De gezichten werden dood serieus! U heeft een longembolie!! Ik totaal niet wetend wat dat inhield, "nou fijn dat we weten wat t is. Nu medicijnen en naar huis?" Nee mevrouw u blijft! 4 dagen werd ik opgenomen op de kraamafdeling en moest beginnen met de hoogste dosis aan bloedverdunners. Dag later kwam de internist en vertelde heel rustig wat er nu precies aan de hand was. Allebei mijn longen zaten helemaal vol met bloedpropjes tot in de kleine haarvaatjes!! Ik mocht echt blij zijn dat ik flauwgevallen was. Want paar dagen later had ik t niet meer kunnen vertellen!! WoW dacht ik! En toen sloeg even de bom in! Werd boos, verdrietig! Mijn man was bijna vrouw en kind kwijt. En dat terwijl ik al zo lang met klachten liep. Ik moet nog tot half februari spuiten en dan mag ik stoppen! Gelukkig bij een terugval in de 38 weken (na all controles weer en uiteindelijk toch een CT-scan) bleek 1 long schoon te zijn en de linker voor de helft!! Dus t werkt! Ties heeft er niets mee geleden en is een gezonde jongen!! Ik ben door de oog van de naald gekropen en moet bij een volgende zwangerschap meteen gaan spuiten!