Een kind:een feest van herkenning

Die eigenwijze kruin, de brede lach of die gekke jubelteentjes. De extreme koppigheid, creativiteit of dat engelengeduld. Zowel uiterlijk als innerlijk neemt een kindje meestal wel her en der wat punten van de ouders over. Soms zoeken toekomstige ouders al naar overeenkomsten tijdens de echo:''Hee, wat grappig, hetzelfde hoge voorhoofd of die smalle lippen'' maar meestal begint het 'vergelijkend warenonderzoek' pas echt zodra de baby geboren is.

Het allerleukste is nog wel dat iedereen er zo verschillend tegenaan kan kijken. Zo heb ik op een verjaardag weleens gehoord dat de oudste sprekend op mij lijkt en werd mij nog geen vijf minuten later juist verteld dat de jongste absoluut een mini-me is. Ach, ze zijn gewoon 'zichzelf' denk ik dan. Toch herken ik natuurlijk ook in allebei de meiden wel iets van mezelf en ik zou liegen als ik zou beweren dat ik dat niet leuk vind.

Zo geniet ik nog iedere dag van de vrolijke sproetjes die sinds een jaar of twee het gezichtje van mijn oudste meisje verblijden. Dezelfde sproetjes als mama heeft. Ook vind ik het grappig dat mijn jongste van die hele grote blauwe ogen heeft. Als ik naar foto`s van mezelf als kleuter kijk, herken ik ze meteen. Daarnaast heeft de jongste ook net als mama dat uitgesproken kinnetje, die na het verdwijnen van haar laatste restje 'babyvet' vast nog meer opvalt.

Fysieke punten van jezelf in je kind herkennen is mooi, karaktertrekjes herkennen is prachtig. Let wel: dit kan ook juist heel pijnlijk zijn. Zo is de oudste net zo gevoelig en diepzinnig als ik als kind was. Op zich prettige eigenschappen, maar ook erg confronterend. Hierdoor heb ik sneller de neiging om haar in bescherming te nemen en me zorgen om haar te maken. Daarbij heb ik in ieder geval één geluk: mijn meisje is een stuk minder verlegen ( dat is dan weer van papa )dan ik vroeger was.

Hoe dan ook: een kind is en blijft een feest van herkenning!