Een jaar in de Dominicus

Een jaar bijna voorbij

Na de kinderdienst ben ik in tranen. Ik schreef het al in mijn vorige blog. Ik kon het niet meteen verklaren en wist ook niet wat me zo geraakt had. Pas toen ik thuis was en achter mijn computertje zat te typen, vielen wat puzzelstukjes op hun plek. Een jaar geleden hadden we nog geen afscheid genomen van de Ekklesia. In mijn hoofd was ik er al wel mee bezig en Dunya wist het ook al een tijdje. Maar het echte afscheid was nog niet geweest. De keuze om naar de Dominicuskerk te gaan voelde goed, maar was ook spannend. Ik ben niet zo’n held met nieuwe stappen zetten. Ik heb dan ook heel lang getwijfeld. Nu zijn we bijna een jaar verder en deze dienst is eigenlijk een samenvatting van het afgelopen seizoen. Het is ons gelukt, we hebben een plek gevonden in deze kerk. En onbewust komt dat ineens binnen na deze dienst in hartje Amsterdam.

Kindernevendienst

Natuurlijk is er hier ook wel eens wat. Ook hier zijn mensen die vinden dat kinderen stil moeten zijn en toen Dunya vorige week de microfoon pakte na de dienst omdat ze de voorbeden wilde oefenen, kwamen er van twee kanten mensen aangestormd om in te grijpen. Dan voelt ze zich afgewezen. Geen onbekend gevoel voor mij. Maar ik leg haar als ze weer rustig is uit dat de kerk heel zuinig is op de nieuwe geluidsinstallatie. Dat het niks met haar te maken heeft, maar dat mensen niet weten wat ze van plan is en het lijkt alsof ze ermee gaat spelen. Maar over het algemeen is het leven en laten leven en is er nauwelijks ergernis. Dunya kan zich ontspannen bewegen en haar gang gaan. Ze zit in haar eentje op de trappen en kijkt zo over de gemeente. Ik vind het bijzonder dat ze het kan. Ze blijft rustig zitten. Na de kindernevendienst brengen de kinderen altijd brood en wijn de kerk binnen.

Familieweekend

De kinderdienst is prachtig. Zoveel kinderen die een bijdrage leveren. En in de orde van dienst van deze zondag staat meteen ook een oproep om op een zondag met elkaar naar Het Twiske te gaan. Om te zwemmen en te picknicken. Dat lijkt me geweldig. Eens kijken hoe dat praktisch te doen is, maar we gaan mee, sowieso. Ook komt er weer een Dominicus-familieweekend aan. Dat is in september deze keer. Vorig jaar was het aan het begin van de zomervakantie. Het was erg gezellig en een mooie start van onze Dominicustijd. Natuurlijk gaan we dit jaar weer mee! Dunya heeft altijd wel wat te doen in de kerk. Ze is er natuurlijk vroeg omdat ik in het koor zing en weet precies wie ze moet aanspreken als ze iets wil. Andersom weten de mensen haar ook feilloos te vinden als ze een taakje hebben. Zo staat ze met Palmpasen ineens takjes uit te delen bij de ingang. Dat doet ze zorgvuldig en met aandacht. Ze geniet ervan als ze weer iets bijzonders mag doen. De kaars binnenbrengen na de kindernevendienst en de boog vasthouden waar de doopouders met hun kinderen onderdoor mogen lopen. Ik zie haar groeien, maar of ik daar altijd blij mee ben..... Ze komt nu tot aan mijn kin......!

Dominicus

“Is Dunya nu een beetje gewend hier?” vraagt iemand van het koor aan mij op een zondag, voor de dienst. Ik volg haar blik. Dunya heeft haar vriendin ontdekt en wil naast haar zitten. Er is geen plek, maar als vanzelfsprekend staan mensen op om een plaats op te schuiven. Tevreden ploft Dunya op een stoel naast Imma. Ik schiet in de lach. “Absoluut! Het is helemaal goed gekomen!” In het begin was ze nog boos op me. Ze miste Rosa en Nynke van de Ekklesia, al had ze het wel naar haar zin in de Dominicus. Toch was het een gedwongen overstap, in haar belang, maar dat realiseerde ze zich toen nog niet. Ze begreep het wel, maar was toch boos en dat was ook haar goed recht. Het duurde langer dan verwacht, maar toen we een keer teruggingen naar onze oude kerk, merkten we allebei dat we daar niet meer thuis hoorden. De mensen waren vriendelijk, velen zeiden dat ze ons hadden gemist en vroegen of we terugkwamen. Dan schudden we ons hoofd. Nee, we komen niet terug. Het is maar voor een keertje. En het voelde niet meer vertrouwt. Wij waren door gegaan met ons leven op een andere plek en ook daar heeft de tijd niet stilgestaan. En dus gingen we gauw weer terug naar de Dominicuskerk, waar we opgelucht adem haalden. Want hier voelen we ons wel thuis. Meer dan we tot nu toe dachten. Dit was een echte eyeopener voor ons. Daarna volgde de mooie kerstnachtdienst. Wat een lichtjes, wat een prachtige versiering. Dunya zat ademloos om zich heen te kijken.

Veelbewogen jaar

Dat neemt niet weg dat het een pittig jaar voor ons was. Het is wennen en het doet altijd meer met je dan je verwacht als je afscheid neemt. Opnieuw beginnen valt ook niet altijd mee. Ik dacht er te licht over. Het ene koor of het andere koor, wat maakt het uit? Nu zie ik dat het een compleet ander koor is. We moeten zelfs vergaderen, wat we bij het oude koor nooit deden. Hoe ingewikkeld is dat met een enorme groep mensen. Iedereen zijn eigen mening, gevoel, emotie. En ik zit alleen maar overrompelt om me heen te kijken en te luisteren. En het wennen aan een nieuwe dirigent, die dan plotseling weggaat. Ik haat afscheid nemen, dat schreef ik toen ook. Ik was er klaar mee, zoveel afscheidsmomenten na elkaar. Weer onzekerheid, hoe nu verder? Onrust die dat veroorzaakt. Maar nieuwe ervaringen maken me ook sterker, dat heb ik het afgelopen jaar ook geleerd. Zoveel keer afscheid genomen en opnieuw begonnen en ik leef nog steeds! Dus dwing ik mezelf om gewoon rustig te kijken wat er gebeurt: kome wat komt. Niets is voor altijd, wie weet wat er na deze periode voor positiefs op ons wacht. Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen en dat doet me goed. En natuurlijk mis ik mijn oude koormaatjes soms. Maar ik ben ook opgelucht dat ondanks een moeizame start en een veelbewogen eerste seizoen, we heel goed terecht gekomen zijn.

Kinderdienst

Dit alles speelt denk ik mee in mijn emoties die me opeens overvallen na de kinderdienst. Ik ben reuze trots op Dunya, maar heb het gevoel dat dat niet de echte, of in elk geval niet de enige reden is dat de tranen opeens tevoorschijn komen. Maar ik ben ook niet echt verdrietig, het gaat eigenlijk allemaal vrij goed met ons. Ik denk dat het de opluchting en de ontroering is, van zoveel mooie dingen. Van een keuze die ik zo moeilijk vond om te nemen, maar die zo goed uitgepakt heeft voor ons allebei. En er gaan nog veel meer mooie dingen gebeuren. Daar heb ik alle vertrouwen in. Groot is de wereld en lang duurt de tijd..... Dat laatste vind ik erg meevallen. Wat gaat de tijd soms snel! Dit jaar is in elk geval voorbij gevolgen. En dat is een goed teken. 

  </p><p><img src="http://img.mamaplaats.nl/uploads/legacy/2016/04/11.jpg" alt="1" class="aligncenter size-full wp-image-137294" height="28" width="750" /></p><ul><li><a href="http://kliks.affiliate4you.nl/?adv=23942&amp;web=7303&amp;linkinfo=shoptips&amp;url=http%3A%2F%2Fwww.ah.nl%2Fbonus">Bonus aanbiedingen bij AH »</a></li>

Kinderkleding outlet bij Zalando »

44% korting op Name-It »

70% korting bij Westwing »